ျပန္ေျပာျပဖို႔ေတာ္ေတာ္ခက္လိမ့္မယ္ (ဇာတ္သိမ္းပိုင္း)

ဇာတ္သိမ္းပိုင္း(အခန္း-၅)

ယမရာဇာ သူ႔ေရွ႔တြင္ ေၾကာက္ေၾကာက္ရြံ ႔ရြံ ႔ႏွင့္ ဒူးေထာက္ေနေသာ ညီအစ္မႏွစ္ေယာက္ကို ငံု႔ၾကည့္သည္။ ညိဳညိဳေခ်ာေခ်ာ ေတာသူမေလးႏွစ္ေယာက္သည္ ခပ္လွမ္းလွမ္းမွ ေသြးပ်က္ဖြယ္ျမင္ကြင္းကို ၾကည့္ရင္း အသားဆတ္ဆတ္တုန္ရွာသည္အထိ ေၾကာက္ရြံ ႔ေနရွာသည္။ လူ႔ဘီလူးႀကီး သံုးေယာက္ၾကား၌ အသက္ေပ်ာက္ေနရွာသူက သူမတို႔ တစ္ရြာထဲေန သူငယ္ခ်င္း။ အျဖစ္ဆိုးလွခ်ည့္ရဲ ႔ …။

“ဘယ္လိုလဲ .. မင္းတို႔ႏွစ္ေယာက္ ငါေျပာတဲ့အတိုင္း လုပ္ၾကမွာလား .. ငါ့တပည့္ေတြ လက္ထဲအပ္လိုက္ရမလား …“ “က် .. က်မ …“ ေစာက္ဖုတ္ တစ္ခုခုလံုး ေသြးခ်င္းနီနီကာ ေပါက္ၿပဲေနၿပီး တကိုယ္လံုး အညိဳအမည္းဆြဲေနသည့္ သူငယ္ခ်င္းမ၏ ကံၾကမၼာဆိုးေၾကာင့္ မိန္းကေလးႏွစ္ေယာက္ စကားေတာင္ မဆိုႏိုင္။ ႏႈတ္ခမ္းေတြ တလႈပ္လႈပ္ျဖစ္ကာ မ်က္ႏွာက ဇီးရြက္ေလာက္ပဲ ရွိေတာ့မည္။ “ေဟ့ .. ငါေမးေနတယ္ ေလ .. မၾကားဘူးလား .. ဘာလဲ ..မင္းတို႔က ဟိုေကာင္ေတြ လီးကို ပိုႀကိဳက္လို႔လား ..“ “မ .. မဟုတ္ပါဘူး … က် .. က်မတို႔ ကို သနားပါ … က်မတို႔ သူတို႔နဲ႔ မ .. မလုပ္ပါရေစနဲ႔ ..“ “ဒါဆို မင္းတို႔က ငါလုပ္တာပဲ ခံခ်င္တယ္ဆိုတဲ့ သေဘာေပါ့ .. ဟုတ္လား ..“ “က် .. က်မ .. အဟင့္ .. အဟင့္ ..“ အႀကီးမျဖစ္သူက ငိုေတာ့ အငယ္မ ျဖစ္သူကပါ မ်က္ရည္တၿဖိဳင္ၿဖိဳင္က်သည္။ ယမရာဇာ မ်က္စိေရွ႔မွ ျမင္ကြင္းကို ၾကည့္ၿပီး သေဘာအက်ႀကီး က်သည္။ တဟားဟား ရယ္ေမာရင္း ေနာက္ဘက္နားတြင္ ရွိေသာ ေက်ာက္သားထိုင္ခံုတြင္ ၀င္ထိုင္လိုက္သည္။

“ေဟ့ေကာင္ေတြ … အဲဒီ ဟာမကို ဆြဲထုတ္ၿပီး မင္းတို႔ အျပင္ထြက္သြားေတာ့ …“ လီးတန္းလန္းႏွင့္ လူ႔ဘီလူးသံုးေကာင္က တဂီးဂီးႏွင့္ အသံျပဳရင္း ေပါင္ၿပဲၿပီး ေသေနသည့္ မိန္းကေလးကို ေျခေထာက္ကဆြဲ၍ အျပင္ထြက္သြားၾကသည္။ ေက်ာက္ဂူအခန္းထဲတြင္ ယမရာဇာႏွင့္ ဟီရာနား ရြာမွ ညီအစ္မေခ်ာတို႔သာ က်န္ခဲ့ေတာ့သည္။

ယမရာဇာတစ္ေယာက္ ငရဲတံခါးဖြင့္ႏိုင္ဖို႔အတြက္ လမ္းညႊန္ေက်ာက္ျပားကို ရွာေဖြေနသည္မွာ ဒီေန႔ပါႏွင့္ဆို ငါးရက္ရွိၿပီ ျဖစ္သည္။ ေနာက္ဆံုးရသည့္ သတင္းက ဟီရာနားရြာသို႔ ညႊန္ျပသျဖင့္ ထိုရြာကို သူ႔သစၥာခံ Orc ေတြႏွင့္ ၀င္စီးခဲ့သည္။ ဟီရာနားရြာသည္ ရြာငယ္ေလးတစ္ခုသာ ျဖစ္ၿပီး လူေနအိမ္ေျခရယ္လို႔ မယ္မယ္ရရ ရွိသည္မဟုတ္။ တကယ္ဆို သူလိုခ်င္သည့္ သတင္းရဖို႔ပဲ ယမရာဇာ ေဆာင္ရြက္သင့္ေသာ္လဲ ယမရာဇာဆိုသည့္ မိစာၦဆိုးက ဇာတိေလးေတာ့ ျပခ်င္ေသးသည္။ တစ္ရြာလံုးကို မီးေလာင္တိုက္သြင္းခဲ့ယံုမက လမ္းညႊန္ေက်ာက္ျပား၏ ေနရာကို ေျပာျပခဲ့သည့္ ရြာေခါင္းေဆာင္၏ သမီးႏွစ္ေယာက္ကိုပါ သူ႔အတြက္ ေခၚလာခဲ့သည္။ ညီအစ္မႏွစ္ေယာက္ခမ်ာ တစ္ရြာလံုး၏ အျဖစ္ဆိုးကို မ်က္စိေရွ ႔တြင္ ေတြ႔ခဲ့ရယံုမက၊ လူ႔ဘီလူးေတြ ဆြဲေခၚလာခဲ့သည့္ သူငယ္ခ်င္း .. ရက္ရက္စက္စက္ မုဒိန္းက်င္ခံရတာကိုလဲ မၾကည့္ခ်င္မွအဆံုး ျမင္ခဲ့ရသည္။ ေၾကာက္ရြံ ႔မိသည္မွာ လိပ္ျပာလြင့္စဥ္မတတ္ပင္။

“လာခဲ့စမ္း .. မင္းတို႔ႏွစ္ေယာက္ …“ ေကာင္မေလး ႏွစ္ေယာက္ ေၾကာက္ေၾကာက္ရြံ ႔ရြံ ႔ႏွင့္ ယမရာဇာ ေရွ ႔ေရာက္လာသည္။ ယမရာဇာက တစ္ခ်က္ စူးခနဲ ၾကည့္လိုက္သည္တြင္ မိန္းကေလးႏွစ္ေယာက္ ဘာလုပ္ရမွန္း မသိပဲ ေခါင္းငံု႔သည္။ အႀကီးမက ညာလက္ႏွင့္ ဘယ္ဘက္လက္ေမာင္းကို ျပန္ပြတ္ေနသလို၊ အငယ္မေလးကလဲ လက္ေခ်ာင္းေလးေတြ အခ်င္းခ်င္း ဆုပ္နယ္ေနသည္။ “ထိုင္ၾကစမ္း ..“ “ေျပာစမ္း .. မင္းတို႔ နာမည္ေတြ …“ “က် .. က်မက သာသာ .. သူက ၀ါ၀ါ ..“ “နာမည္ေလးေတြနဲ႔ မင္းတို႔ လုိက္သားပဲ .. ေျပာစမ္းပါဦး .. မင္းတို႔ေယာက်္ားနဲ႔ အိပ္ၿပီးၿပီလား .. ဟီး .. ဟီး ..“ ဘာအေျဖရမည္ဆိုတာ သိေနသည့္တိုင္ ေကာင္မေလးေတြ စိတ္လႈပ္ရွားေအာင္ တမင္ေမးလိုက္တာ ျဖစ္သည္။ ထင္သည့္အတုိင္းပဲ။ အငယ္မေလး ၀ါ၀ါက မ်က္လံုးေလး ပို၀ိုင္းသြားသလို၊ သာသာ ႏႈတ္ခမ္းေလးကလဲ ဟသြားရွာသည္။ ေၾကာက္ရြံ ႔ေနသည့္ၾကားမွ ရွက္ေသြးျဖာသြားရၿပီး ေခါင္းကေလးငံုကာ မပြင့္တပြင့္ ေျဖရွာသည္။ “မ .. မအိပ္ရ ေသးပါဘူး …“ “တကယ္လား .. ေနာက္မွ မင္းတို႔ ငါ့ကို လိမ္ေနတာဆိုရင္ ငါ့တပည့္ေတြကို ျပန္ေခၚလုိက္မွာ ..“ “မ .. မေခၚပါနဲ႔ .. ရွစ္ႀကီးခိုးပါတယ္ .. က် .. က်မတို႔ … အ ဟင့္ .. ဟင့္ ..“ “ဟိတ္ .. ေတာ္ၾကစမ္း ငိုေနတာေတြ .. ငါ ေနာက္ထပ္ မင္းတို႔ဆီက မ်က္ရည္က်တာမျမင္ခ်င္ဘူး .. နားလည္လားးးးးးးး “

အသံနက္ႀကီးေၾကာင့္ ညီအစ္မႏွစ္ေယာက္ ငိုသံက တိခနဲ တိတ္သြားသည္။ ယမရာဇာ ေျခေထာက္ကို ဆန္႔ကာခြဲထုတ္လိုက္ၿပီး ၀တ္ရံုစကို ဖယ္သည္။ ဗလာလြတ္သြားသည့္ ေပါင္ၾကားမွ ဘြားခနဲ ေပၚလာသည္က ငရုတ္က်ည္ေပြ႔ႀကီး အလား ထင္ရသည့္ လိင္တံ။ “အို ..“ “ဟင္ ..“ “ေဟ့ .. ဘာျဖစ္လို႔ မ်က္ႏွာလႊဲသြားရတာလဲ … ျပန္လွည့္စမ္း မင္းတို႔မ်က္ႏွာေတြ ..“ ေကာင္မေလး ႏွစ္ေယာက္ ေၾကာက္ေၾကာက္ႏွင့္ တရမ္းရမ္းျဖစ္ေနသာ အတံႀကီးကို ျပန္ၾကည့္ရသည္။ ယမရာဇာက ေကာင္မေလးႏွစ္ေယာက္ ၀င္လာလို႔ရေအာင္ ေျခေထာက္ကို ထပ္ကားသည္။ “ငါ့လီးကို လက္နဲ႔ဆုပ္ၿပီးပြတ္စမ္း … “ ဒီအေျခအေနေရာက္မွာေတာ့ သာသာတို႔မွာ ေရြးခ်ယ္စရာ လမ္းမရွိေတာ့ပါ။ ရင္နာနာႏွင့္ပင္ လိင္တံဆီကုိ လက္လွမ္းလိုက္ရသည္။ ၀ါ၀ါ့လက္က လိင္တံအရင္းကို ဆုပ္ကိုင္မိသြားၿပီး၊ သာသာကေတာ့ ထိပ္ဖ်ားပိုင္းကို ကိုင္မိသည္။ ပူေႏြးေနသည့္အေခ်ာင္းႀကီးက ႏူးညံ့လွသည့္လက္ဖ၀ါးျပင္ထဲတြင္ သက္ရွိသတၱ၀ါတစ္ေကာင္လို တရုန္းရုန္းျဖစ္ေနသည္။

“ကိုင္ၿပီး .. ၿငိမ္မေနၾကနဲ ႔.. ထိပ္ဖူးကို လ်ာနဲ႔လ်က္ေပး .. လုပ္ .. လုပ္ေလ .. ငါေျပာေနတာ မၾကားဘူလား ..“ မ်က္ရည္ကိုယ္စီ ၀ိုင္းေနေသာ သာသာႏွင့္၀ါ၀ါ တစ္ေယာက္ကိုတစ္ေယာက္ အားေပးသည့္အၾကည့္ႏွင့္ၾကည့္သည္။ အရင္ဆံုး သာသာေခါင္းကေလး နိမ့္က်သည္။ ထိပ္လံုးႀကီးႏွင့္ တစ္လက္မေလာက္ အကြာအေရာက္ ၊ လွ်ာနီနီေလးကို ထုတ္ၿပီး လ်က္ေပးလိုက္သည္။ “အင္း … လ်က္စမ္း .. မင္းၿပီးရင္ မင္းညီမအလွည့္ .. ဟိုေကာင္မေလး မင္းအစ္မ ဘယ္လိုလုပ္ေပးတယ္ဆိုထား ၾကည့္ထားဦး …“ ယမရာဇာ ဇိမ္က်ေနသည္ေတာင္မွ ၀ါ၀ါကို လွမ္းေဟာက္ေသးသည္။ ၿဖဲေျခာက္သည့္ သေဘာ။ မဟုတ္ေသးဘူး။ ၿဖဲေျခာက္တာ မဟုတ္ဘူး။ ၿဖဲလိုးတာလို႔ ဆုိရမယ္။ ေျခာက္တာေတြ မေျခာက္တာေတြ ယမရာဇာ စိတ္မ၀င္စား။ မာယာေဒ၀ီ မရွိေတာ့ကတည္းက မာတင္းေနသည့္ လိင္တံအတြက္ ေျဖေလ်ာ့ဖို႔သာ စိတ္၀င္စားသည္။ ေဟာက္စားလုပ္လို႔ ရတုန္း လုပ္သည့္သေဘာသာ ျဖစ္သည္။ ဟုတ္သည္။ တကယ္လဲ သူက ေဟာက္ၿပီး စားမွာပဲေလ။ အ ဟက္ .. ဟက္ ..။

“ေတာ္ၿပီ .. မင္း ညီမကို အလွည့္ေပးလုိက္ဦး ..“ ၀ါ၀ါအလွည့္ေရာက္လာသည္။ ၀က္ျဖစ္မွေတာ့ ေခ်းေၾကာက္လို႔ မျဖစ္ဆိုၿပီး စိတ္အားတင္းကာ သူမေရွ႔က အစ္မျဖစ္သူ လုပ္သြားသည့္အတိုင္း လုပ္ရသည္။ စိတ္ထဲမွာေတာ့ မသတီလိုက္သည့္ျဖစ္ခ်င္း။ ေအာ့အန္ခ်င္သည့္စိတ္ကို မနည္းထိန္းထားရသည္။ ၀ါ၀ါလွ်ာနီနီေလးက ထိပ္ဖူးကို ပတ္ခ်ာလည္လ်က္ေပးေနစဥ္တြင္ ယမရာဇာက သာသာေခါင္းကို လွမ္းကိုင္သည္။ ေအာက္ကိုအားႏွင့္ဖိခ်လိုက္ေသာအခါ ေဂြးဥႀကီးေတြႏွင့္ သူမပါးစပ္က ထိသည္။ ယမရာဇာ ဘာလိုခ်င္တယ္ဆိုတာ သာသာက ရိပ္မိသည္မို႔ ပါးစပ္ကိုဟ၍ စုပ္ေပးလိုက္သည္။ “ေအး .. ဒီလိုမွေပါ့ … ေကာင္းတယ္ကြာ … ဟုတ္ၿပီ ..“

ယမရာဇာ မာန္တက္လာၿပီး ၀ါ၀ါေခါင္းကိုဆြဲကိုင္၍ ထိုးေညွာင့္သည္။ လိင္တံႀကီးက မဆန္႔မၿပဲ၀င္သြားၿပီး အာေခါင္ကိုလာေထာက္သည္။ ၀ါ၀ါတစ္ေယာက္ ပ်ဳိ႔တက္လာၿပီး မ်က္ရည္၀ဲတက္သည္။ ယမရာဇာ ေပါင္ၾကားကို အတင္းလက္ႏွင့္တြန္းထုတ္သည္။ မရ။ တစ္စကၠန္႔၊ ႏွစ္စကၠန္႔၊ စကၠန္႔ေတာ္ေတာ္ၾကာသြားသည္။ ၀ါ၀ါမ်က္ႏွာက ျဖဴဖတ္ျဖဴေရာ္ ျဖစ္လာၿပီး တအင္းအင္းေအာ္သံက လည္ေခ်ာင္းထဲမွ ထြက္က်သည္။ “က် မ .. က်မ ညီမေလးကို သနားပါဦးးးးး …“ သာသာတစ္ေယာက္ ညီမျဖစ္သူ အျဖစ္ကို ျမင္ၿပီး မ်က္လံုးျပဴးမ်က္ဆံျပဴးႏွင့္ ေတာင္းပန္သည္။ ထိုေတာ့မွ ယမရာဇာ ၀ါ၀ါေခါင္းကို ခ်ဳပ္ကိုင္ထားမႈကို လႊတ္ေပးလိုက္သည္။ “အ ဟြတ္ .. ေအာ့ …“ ေခ်ာင္းတဟြတ္ဟြတ္ဆိုကာ တံေတြးေတြ စီးက်ေနသည့္ ၀ါ၀ါအျဖစ္ကို ၾကည့္ၿပီး ယမရာဇာ တဟားဟားရယ္သည္။ တစ္ဆက္တည္း သာသာ့ကို လက္တစ္ဖက္ထဲႏွင့္ ဆြဲထူလိုက္သည္။

“ၿဗိ .. ၿဗိ ..“ ယမရာဇာ လက္က ဘယ္ညာႏွစ္ခ်က္လႈပ္လိုက္သည္ႏွင့္ သာသာကိုယ္ေပၚရွိ အ၀တ္ေတြက အကုန္ၿပဲဆုတ္ကာ ပါကုန္သည္။ ေအာက္ပိုင္းမလံုေတာ့သလို၊ အေပၚပိုင္းတြင္လဲ ဟာလာဟင္းလင္း။ အရြယ္ေရာက္ၿပီးခါစ အပ်ဳိႏို႔ေလးေတြမို႔ တင္းကာ၀င္းေျပာင္ေနသည္။ “လာခဲ့စမ္း …“ ယမရာဇာ၏ ၾကမ္းတမ္းမႈကို ေသြးပ်က္မတတ္ ထိတ္လန္႔သြားၿပီး ေနာက္ဆုတ္ေျပးဖုိ႔ ျပင္ေနသည့္ သာသာ၊ လက္အဆြဲခံလိုက္ရၿပီး ဇြိခနဲ ပါသြားသည္။ ယမရာဇာက ညိဳညိဳ၀င္း၀င္း ေပါင္တံႏွစ္ေခ်ာင္းကို တင္ပါးလံုးလံုးေလးေအာက္မွ ခြဲကိုင္ၿပီး သူ႔ကိုယ္ႏွင့္ကပ္သည္။ မဟတဟေလး ျဖစ္သြားသည္ အဖုတ္၀ေလးႏွင့္ တံေတြးေတြစိုရႊဲေနသည့္ ထိပ္လံုးႀကီး ေတ့မိသြားသည္။ ယမရာဇာ ၾကမ္းၿပီ။ သူ႕အားႀကီးႏွင့္ မညွာမတာ သာသာ့ကိုယ္ေလးကို ဆြဲခ်သည္။ လိင္တံထိပ္က ပထမ၀င္ေတာင္မ၀င္ခ်င္။ အေပါက္၀ေလးက ခ်ဳိင့္ၿပီးေတာ့ တင္းခံထားေသးသည္။ သို႔ေသာ္ ယမရာဇာ ဆက္တိုက္ဖိခ်မႈကိုေတာ့ မခံႏိုင္။ အတင္းပြတ္တိုက္ထိုးခြဲၿပီး အထဲကို ကြ်ံ၀င္သြားသည္။

“အားးးးးးးးးးး .. ေသပါၿပီ .. အေမေရ ႔…“ သာသာတစ္ေယာက္ မခ်ိမဆန္႔ကို ေအာ္မိသည္။ ယမရာဇာအဖို႔ေတာ့ ေအာ္ေလ ႀကိဳက္ေလပဲေလ။ အစကတည္းက သူက ဒီညီအစ္မႏွစ္ေယာက္ကို သနားသည္မွ မဟုတ္တာ။ သူ႔ဆႏၵျပည့္ဖို ႔အေရးက အဓိကမို႔ ဖိခ်ေနမႈကို လံုးလံုးမေလွ်ာ့။ အဖုတ္၀ကၿပဲလန္ၿပီး အထဲကို၀င္သြားသည္။ သာသာတစ္ေယာက္ နာက်င္မႈဒဏ္ေၾကာင့္ မ်က္ျဖဴလန္မတတ္ျဖစ္သည္။ ယမရာဇာကမူ ညွာေနသည္မရွိ။ အကုန္လံုး၀င္သြားသည္ႏွင့္ သာသာကိုယ္ေလးကို ပင့္မၿပီး ျပန္ျပန္ေဆာင့္ခ်သည္။

၀ါ၀ါသည္ အစ္မျဖစ္သူ အျဖစ္ကိုၾကည့္ၿပီး ေၾကာက္လိုက္သည္မွာ ေသးေတာင္မွ ျဖန္းျဖန္းပါသည္။ ဒါေပမယ့္ သူမမွာ ဒီလိုျဖစ္လို႔ ျဖစ္မွန္းေတာင္ မသိဘူး။ ထြက္ေျပးဖို႔ရန္လဲေမ့ေနၿပီး မ်က္လံုးအျပဴးသားႏွင့္ သူမမ်က္ႏွာေရွ႔က လိင္တံႀကီးကို ေၾကာင္ၿပီးၾကည့္ေနမိသည္။ မ်က္စိထဲတြင္ ေသြးစေသြးနေတြ ေပေနေသာ အေခ်ာင္းႀကီးက သာသာအဂၤါထဲကို မဆန္႔မၿပဲ အ၀င္အထြက္ျဖစ္ေနက သူမကို ညိဳ႔ထားသလိုျဖစ္သည္။ ေၾကာက္လြန္းအားႀကီးသျဖင့္ သူမေခါင္းထဲတြင္ ဘာစဥ္းစားဥာဏ္မွ မရွိေတာ့။ “သြားေတာ့ .. မင္းညီမကို လိုးေတာ့မယ္ …“ ယမရာဇာ တြန္းခ်လိုက္သည္တြင္ သာသာကိုယ္က ေခြေခြေလး ပံုလဲက်သည္။ တုတ္တုတ္မွ် မလႈပ္ႏိုင္ပဲ ၿငိမ္သက္သြားသည္မို႔ ေသသြားၿပီလားေတာင္ မသိ။ ယမရာဇာ အရည္ေတြေပလပြႏွင့္ အတံႀကီးကို ၀ါ၀ါဘက္လွည့္သည္။ “ေလးေဘာက္ေထာက္ၿပီး ကုန္းစမ္း …“ ၀ါ၀ါက ေၾကာင္ေနၿပီမို႔ ယမရာဇာခိုင္းသည္ကို မသိေတာ့။ မ်က္ေတာင္မွ်ပင္မခတ္ႏိုင္ပဲ မ်က္ဆံေသေနသည့္ ၀ါ၀ါကိုၾကည့္ၿပီး သူမဘာျဖစ္ေနသည္ဆိုတာ ယမရာဇာ သိသည္။ ထပ္မေျပာေတာ့ပဲ သူ႔ဖာသာသူ ၀ါ၀ါကိုယ္ေလးကို ဆြဲလွည့္လိုက္သည္။ “ဟ .. မင္းကေတာင္ ေသးေတာင္ ထြက္က်ေနတာလား .. ဟား .. ဟား .. ေကာင္းတယ္ .. စိုရႊဲေနေတာ့ မင္းအစ္မလို မနာတာဘူးေပါ့ .. ဟား .. ဟား …“ အကြက္လိုက္ႀကီး စိုေနသာ ထမိန္ကို ဆြဲခြ်တ္လိုက္ေတာ့ အရည္တလက္လက္စိုေနသည့္ အဖုတ္က ေပၚလာသည္။ ယမရာဇာ မဆိုင္းမတြပင္ ၀ါ၀ါတင္ပါးေနာက္တြင္ ဒူးေထာက္၍ ထုိင္သည္။ တရမ္းရမ္းျဖစ္ေနသည့္ လိင္တံထိပ္ဖူးက ေပါင္တံၾကားရွိ အဖုတ္ဆီသို႔ တန္းေထာက္မိသည္။ ထို႔ေနာက္တြင္ေတာ့ “ေသပါၿပီ .. အေမေရ“ ဆိုသည့္ ေအာ္သံကို အစ္မၿပီးေတာ့ ညီမျဖစ္သူဆီမွ ဆက္ၾကားလိုက္ရေလသည္။ ငရဲတံခါးပြင့္သည္ မပြင့္သည္မသိ။ သာသာႏွင့္ ၀ါ၀ါတို႔ကေတာ့ အရွင္လတ္လတ္ႏွင့္ ငရဲကို ေရာက္ဖူးသြားေခ်ေလၿပီ ….။

သီဟ၏ မူလ၀ိညာဥ္ကို ျပန္ရလာကတည္းက ေနာ္၀တီပညာကို ကလ်ာဏီတို႔ ေလးစားၿပီးသားျဖစ္သည္။ အခု မ်က္စိေရွ႔တြင္ Minotaur ေခါင္းေဆာင္က ေသေနရာမွ ထ၍ စကားေျပာသည္ကို ျမင္သည္၌ ပို၍ေလးစားမိသည္ဟု ဆိုရမည္။ သု၀ဏႏွင့္ သီဟႏွစ္ေယာက္ေပါင္း၍ ညွင္းပန္းႏိွပ္စက္ခဲ့သည့္တိုင္ ဒီ Minotaur က အေသတာ ခံသြားသည္။ ယမရာဇာ ရွိေနရာႏွင့္ ပတ္သက္၍ စကားတစ္လံုးမွ မထြက္။ ေမးလို႔မရသည့္အဆံုး အေပ်ာက္ရွင္းၿပီးကာမွ ေနာ္၀တီက သူမအစြမ္းႏွင့္ ၀ိညာဥ္ကို ေခၚၿပီး ေမးခဲ့တာျဖစ္သည္။ ထိုေရာအခါတြင္မူ သီဟတို႔ေမးတုန္းက မရသည့္ ယမရာဇာ၏ အႀကံကို သူတို႔ သိလာရသည္။

“ဒါဆို .. က်မတို႔ ျမန္ျမန္လိုက္မွ ျဖစ္မယ္ … ယမရာဇာ လက္ထဲကို လမ္းညႊန္ေက်ာက္ျပား ရသြားရင္ ငါးပါးေမွာက္ၿပီသာမွတ္ …“ ကလ်ာဏီ စကားကို အားလံုးက လက္ခံပါသည္။ ေနာ္၀တီ အစီအစဥ္ႏွင့္ပင္ သူတို႔ လိုအပ္မည့္ ပစၥည္းေတြကုိ ထုတ္ပိုးၿပီး ဒုန္းစိုင္းထြက္လာခဲ့ၾကသည္။ ေနာ္၀တီေနရာကေန သြားလွ်င္ ယမရာဇာ သြားမည္ဟု သိခဲ့ရေသာ ဟီရာနားရြာသည္ တစ္ပတ္တာမွ် သြားရမည့္ ခရီးျဖစ္သည္။ အခုအတိုင္းဆိုလွ်င္ သီဟတို႔က နဲနဲေတာင္ ေနာက္က်ေနေသးသည္ဟု ေျပာလို႔ရသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ပင္ သူတို႔ေတြ ေန႔မအား၊ ညမအား ခရီးႏွင္လာခဲ့ရာ ငါးရက္ေျမာက္ေန႔တြင္ ဟီရာနား ရြာသို႔ ေရာက္လာခဲ့ၾကသည္။

“ဟာ .. ရက္စက္လိုက္တာ …. ယမရာဇာ .. ေတာက္ … ေတြ႔လို႕ကေတာ့ ေသၿပီသာမွတ္ …“ အခုထက္ထိ ယမရာဇာ၏ အားနည္းခ်က္ကို မသိေသးသည့္တိုင္ မ်က္စိေရွ ႔ကျမင္ကြင္းေၾကာင့္ သီဟ ေသြးပြက္ပြက္ဆူသည္။ ဟီရာနားရြာသည္ တစ္ရြာလံုး မဲျပာက်ေနၿပီး သုသန္တစျပင္ကမွ ပိုၾကည့္ေကာင္းေနဦးမည္။ မီးေလာင္ကြ်မ္းၿပီး ေသေနက်ေသာ အေလာင္းေတြက ဟိုတစ္စ၊ ဒီတစ္စ။ ကြန္မန္ဒို စစ္သားတစ္ေယာက္မို႔ ဒါမ်ဳိး သူျမင္ဖူးခဲ့ေသာ္လဲ ေခါင္းတျခား ကိုယ္တျခား၊ လက္တျခား ေျခတျခား အဂၤါ မစံုေသာ အေလာင္းေတြက ယမရာဇာ၏ လူမဆန္ေအာင္ရက္စက္မႈကို မီးေမာင္းထိုးျပေနသည္။ သီဟသာမက သူတို႔ တစ္ဖြဲ ႔လံုး အံကိုတင္းတင္းႀကိတ္ထားရသည္။ အခုထြက္လာသည့္ မစ္ရွင္(misson) တြင္ ဖာသိဖာသာပံုစံျဖင့္ ေနလာခဲ့သည့္ သု၀ဏပင္လွ်င္ ယမရာဇာကို ေျပးသတ္ခ်င္စိတ္ ခ်က္ခ်င္းေပါက္သည္။

“အခု ဘာဆက္လုပ္ၾကမလဲ .. ကလ်ာဏီ .. ေပ်ာက္ဆံုးေနေသာ ကမာၻ (The Lost World) ကိုရွာဖို႔ လမ္းစေပ်ာက္ၿပီ …“ “ဟို .. ေသေနတဲ့ လူေတြဆီက ၀ိညာဥ္ကို ေခၚေမးလို႔မရဘူးလား .. ေနာ္၀တီ ..“ “ဘယ္လိုလုပ္ရမွာလဲ ကလ်ာဏီရယ္ .. ေသတာကျဖင့္ ၾကာလွၿပီ .. ရေတာင္မွ က်မေခၚမေမးခ်င္ဘူး .. ဒီေလာက္အျဖစ္ဆိုးနဲ႔ ႀကံဳခဲ့ရတဲ့သူေတြဆီက ၾကားရမယ့္ စကားကို က်မ နားမေထာင္ႏိုင္ဘူး ..“

ေနာ္၀တီေျပာသည္က ဟုတ္ပါသည္။ အားလံုးထဲတြင္ အသက္အရွည္ဆံုးျဖစ္ၿပီး၊ အေတြ႔အႀကံဳလဲမ်ားသည့္ ကလ်ာဏီ .. အခုေတာ့ ဘာဆက္လုပ္ရမွန္းမသိ။ Minotaur ဆီမွ ေနာက္ဆံုးရခဲ့သည့္ သတင္းက ဟီရာနားရြာ သူႀကီးျဖစ္သူသည္ ေပ်ာက္ဆံုးေနေသာကမာၻႏွင့္ ပတ္သက္၍ လမ္းညႊန္ႏိုင္သည္ဆိုတာကို ..။

“ဒီလို လုပ္ၾကည့္ရေအာင္ .. က်ေနာ္တို႔ေတြ ဒီနားပတ္၀န္းက်င္ကို လိုက္ရွာၾကည့္ၾကရေအာင္ .. အကယ္၍သာ ထြက္ေျပးလြတ္ေျမာက္သြားတဲ့ ရြာသူရြာသားေတြ ရွိခဲ့ရင္ အနည္းဆံုးေတာ့ ယမရာဇာ ဘယ္ဘက္ထြက္သြားတယ္ဆိုတာ ေမးၾကည့္လို႔ ရႏိုင္တယ္ ..“ သီဟ စကားကို အားလံုးလက္ခံပါသည္။ ရြာကိုပတ္ေကြ႔ကာ ေက်ာ္ျဖတ္ၿပီး အေနာက္ဘက္တြင္ ျမင္ေနရေသာ ေတာင္တန္းဆီသို႔ ျမင္းေတြကို ဦးတည္လိုက္သည္။ သီဟ အေတြးက မမွားပါ။ ေတာထဲသို႔ ၀င္ရာလမ္းစတြင္ ေျခရာေတြ ရႈပ္ေထြးေနသည္ကို ေတြ႔ရသည္။ လင္းသဒၵါ ျမင္းေပၚကေန ဆင္းၿပီး ေျခရာတစ္ခုကို လက္ညိဳးထိုးျပသည္။

“ဒါ … Orc ရဲ ႔ေျခရာမဟုတ္လား ..“ ကလ်ာဏီ လွမ္းေမးသည့္ စကားကို လင္းသဒၵါက ေခါင္းညိတ္ၿပီး ဟုတ္မွန္ေၾကာင္း ေထာက္ခံလိုက္သည္။ ေျမျပင္ႏွင့္မ်က္ႏွာကို ထိမတတ္ကပ္လိုက္ၿပီး သူမ မ်က္စိကိုမွိတ္သည္။ လင္းသဒၵါ၏ ၀ံပုေလြနားရြက္တစ္စံု ေထာင္လာၿပီး စကၠန္႔အနည္းငယ္ အၾကာတြင္ မ်က္စိျပန္ပြင့္သည္။ ေတာင္ဘက္ကို လက္ညိဳးထုိးျပၿပီး .. “သူတို႔ေတြ ဒီဘက္ကို ထြက္သြားတယ္ …“ “ျမင္းေတြ ထားခဲ့မွ ရမယ္ .. Orc ေတြက ျမင္းအနံ႔ကို တစ္မိုင္အကြာေလာက္ကတည္းက အနံ႔ခံႏိုင္တယ္ ..“

သီဟတို႔ ေျခက်င္ ၀င္လာခဲ့ၾကသည္။ လင္းသဒၵါက ေရွ႔ဆံုးက၊ သူက ေနာက္က။ ခ်စ္သူႏွစ္ဦးသည္ တစ္ဦးစိတ္ကိုတစ္ဦး နားလည္သည့္ႏွယ္ စကားတစ္ခြန္းမွ ေျပာစရာမလိုပဲ မ်က္ရိပ္မ်က္ခ်ည္ႏွင့္ပင္ ေတာတိုးလာခဲ့သည္။ သီဟေရာ၊ လင္းသဒၵါ၏ လႈပ္ရွားမႈက ေၾကာင္တစ္ေကာင္အလား သြက္လက္ေပါ့ပါးလွသည္။ “ရွင္ .. သူနဲ႔ပတ္သက္ၿပီး ေျပာတဲ့ prophecy က အမွန္ပဲလား ..“ “က်မ စိတ္ထဲမွေတာ့ တစ္ထစ္ခ်ယံုတာပဲ .. သီဟ ပံုစံက ထူးျခားတယ္ဆိုတာေတာ့ ရွင္လဲပဲ သိမွာပါ ..“ ကလ်ာဏီ ႏွစ္ကိုယ္ၾကားေလသံႏွင့္ ေနာ္၀တီကို အေျဖေပးလိုက္သည္။ ေနာ္၀တီက ေနာက္ထပ္ ထပ္မေမးေတာ့။ ေခါင္းတဆတ္ဆတ္ ညိတ္ၿပီးေတာ့သာ သေဘာက်ဟန္ႏွင့္ ၿပံဳးသည္။ ယမရာဇာဆိုသည့္ မိစာၦထိပ္သီးကို ရင္ဆိုင္ဖို႔ဆိုသည္မွာ တကယ္တမ္းက်ေတာ့ ကိုယ့္ေသတြင္းကိုကိုယ္တူးတာႏွင့္ တူလွသည္။ သို႔ေသာ္ တစ္မ်ဳိးသားလံုး၊ တစ္ေလာကလံုး၏ အေရးမို႔ သူမ ဒါကို လ်စ္လ်ဴရႈမထားႏိုင္။ ထို႔ေၾကာင့္ပင္ သူမပါ လိုက္ခဲ့တာျဖစ္သည္။ သူမကေတာ့ ထားလိုက္ပါေတာ့။ ေနာ္၀တီ ေခါင္းငဲ့၍ ေနာက္ကလိုက္လာသည့္ သု၀ဏကို လွည့္ၾကည့္သည္။ သု၀ဏက သူမလွည့္ၾကည့္တာကို သတိမျပဳမိ။ စီစီဟန္ႏွင့္ အၾကည့္ခ်င္းဆံုေနၾကသည္။ ႏွစ္ေယာက္သား လူခ်င္းထိမတတ္ပူးကပ္ေနၾကၿပီး မထိခလုတ္၊ ထိခလုတ္ရွိေနသည္။ ေနာ္၀တီ မ်က္ေမွာင္က်ဳံ ႔ၿပီး ေရွ႔သို႔ျပန္လွည့္လိုက္သည္။ အစတုန္းကေတာ့ သု၀ဏကို ျပန္လႊတ္ဖို႔ သူမ စိတ္ကူးေသးသည္။ ဒီအတိုင္းသာဆို ဒီေကာင္ေလးသည္ ျပန္ဖို႔ေျပာရင္ေတာင္မွ ျပန္သြားမည့္ အရိပ္အေယာင္ မေပၚ။ မတတ္ႏိုင္။ သူမကို အကာအကြယ္ေပးဖို႔ဆိုၿပီး သက္ေတာ္ေစာင့္အျဖစ္ လႊတ္လိုက္ေသာ elf council ကိုသာ ရွင္းျပရေတာ့မည္။ ဒါေပမယ့္ ဒါကလဲ သူမ အသက္ရွင္ၿပီး က်န္ခဲ့ဦးမွ ..

ေရွ႔ဆံုးမွ သြားေနသူ လင္းသဒၵါက လက္ေထာင္ျပသည္တြင္ အားလံုးေျခလွမ္းေတြကို ရပ္လိုက္သည္။ သီဟက ထပ္ဆင့္လက္ကို ဘယ္ညာခြဲ၍ ျပသည္။ သု၀ဏႏွင့္ စီစီဟန္က ဘယ္ဘက္ျခမ္းရွိ သစ္ပင္ေတြေနာက္ ေျပး၀င္လိုက္သလို၊ ေနာ္၀တီတို႔က ညာဘက္ျခမ္းကို ေျပးကပ္သည္။ မ်က္ႏွာေရွ႔တြင္ ကြယ္ေနေသာ ခ်ဳံဖုတ္က သစ္ကိုင္းဖယ္၍ ေနာ္၀တီၾကည့္သည္။ ဘီလူးေတြ …

ဟုတ္သည္။ သူမတို႔ေရွ႔ ခပ္လွမ္းလွမ္းတြင္ ေက်ာက္ဂူ၀တစ္လံုးရွိၿပီး ထိုေရွ ႔တြင္ ဘီလူးသံုးေကာင္ ဖိုခေနာင့္ဆိုင္ထိုင္ေနၾကသည္။ သူတို႔အလယ္၌ မီးပံုတစ္ခု ဖိုထားတာ ေတြ႔ရၿပီး ထိုမီးဖိုေပၚတြင္ အလ်ားလိုက္ တုတ္ႏွင့္ထိုးကာ ကင္ထားသည့္က … “ေတာက္ … မိုက္ရိုင္းလိုက္တဲ့ ေကာင္ေတြ …“ သီဟ ေဒါသေတြ အလိပ္လိုက္ထြက္သည္။ လင္းသဒၵါသာ သူ႔လက္ကို ဖမ္းမဆြဲထားလွ်င္ ရိုင္ဖယ္ေျပာင္း၀က က်ည္ေတြပလူပ်ံထြက္ကုန္မွာ ေသခ်ာသည္။ ဘီလူးေတြမို႔ လူသားစားႏိုင္သည္ဆိုတာ သီဟ စဥ္းစားမိေပမယ့္ တကယ္တမ္း ျမင္ရေတာ့ ေအာ့ႏွလံုးနာလွသည္။ ကံၾကမၼာဆိုးႏွင့္ ရင္ဆိုင္လိုက္ရသည့္ လူသားအတြက္ စိတ္မေကာင္းျဖစ္မိရသည္။ အသားေတြက နီရဲေပါက္ၿပဲေနသည့္တိုင္ အမ်ဳိးသမီးတစ္ေယာက္ဆိုတာေတာ့ ပီပီျပင္ျပင္ ျမင္ေနရသည့္ အဂၤါရပ္ေတြေၾကာင့္ သိသာႏိုင္ပါသည္။ ကလ်ာဏီတို႔ေရာ၊ စီစီဟန္တို႔ပါ လက္နက္ေတြ အသီးသီး ဆြဲထုတ္ၿပီးသား ျဖစ္သည္။ အကုန္လံုး ေသေသေၾကေၾက တိုက္ခိုက္ဖို႔ တာဆူေနၾကၿပီ …။

လူ႔ဘီလူးေတြ၍ အရြယ္အစားကိုၾကည့္ၿပီး သီဟ ဘာလုပ္ရင္ေကာင္းမလဲ စဥ္းစားသည္။ Minotaur ေတြတုန္းကေတာင္ သူတို႔ မနည္းတိုက္ခဲ့ရတာျဖစ္သည္။ အခု သူတို႔ဘက္ကေျခာက္ေယာက္ရွိေပမယ့္ ဒီလူ႔ဘီလူးသံုးေကာင္ကို ႏိုင္ဖို႔ဆိုတာ လြယ္ပါ့မလား မသိ။ အေလးအနက္ေတြးေနရင္း လက္အလႈပ္တြင္ ေဘာင္းဘီခါးပတ္ေဘးတြင္ ခ်ိတ္ထားသည့္ လက္ပစ္ဗံုးေတြကို သြားစမ္းမိသည္။ ဟုတ္ၿပီ .. ဒါ အႀကံေကာင္းပါ။ သီဟ လက္ဟန္ျဖင့္ အားလံုးကို stand down လုပ္ဖို႔ အခ်က္ျပသည္။ လက္ပစ္ဗံုး သံုးလံုးကို ယူၿပီး ပင္ဆြဲျဖဳတ္သည္။

“ဘုတ္ .. ဘုတ္“ ဆိုၿပီး လိမ့္က်လာသည့္ အသီးသံုးလံုးေၾကာင့္ လူ႔ဘီလူးေတြ ေၾကာက္တက္တက္ျဖစ္သည္။ ဘာသီးမွန္း မသိသည့္ အရာေလးသံုးခုကို သူတို႔ တစ္ခါမွ မျမင္ဘူး။ အေရာင္က အနက္ေရာင္လို၊ အစိမ္းေရာင္လိုလိုႏွင့္။ တစ္ေယာက္ကို တစ္လံုးႏႈန္းႏွင့္ ေကာက္ယူၾကည့္သည္။ ႏွာေခါင္း၀နားကပ္ကာ ဘာလဲဟဆိုၿပီး အနံ႔ခံသည္။

“၀ုန္း .. ၀ုန္း .. ၀ုန္း ..“ ဆက္တိုက္ေပါက္ကြဲသည့္ လက္ပစ္ဗံုးသံုးလံုးတြင္ လူ႔ဘီလူးသံုးေကာင္ မ်က္ႏွာက စုတ္ျပတ္ထြက္သည္။ “အားအား အီးအီး“ ေအာ္ၿပီး ေျမႀကီးေပၚ ပစ္လဲသည္။ သီဟ တံု႔ဆိုင္းမေနပါ။ တဟုန္ထိုး ေျပးထြက္သြားၿပီး ဘီလူးတစ္ေကာင္၏ ရင္ပတ္ေပၚ ခုန္တက္သည္။ ရိုင္ဖယ္ေျပာင္း၀မွ က်ည္ဆံေတြက အလင္းတန္းမ်ား ျဖာထြက္သလိုပင္ ထြက္သည္။ သူ႔ေျခေထာက္ေအာက္ရွိ ဘီလူး မလႈပ္မယွက္ၿငိမ္က်သည္ႏွင့္ က်န္သည့္အေကာင္ေတြ လွမ္းၾကည့္သည္။ သု၀ဏႏွင့္ စီစီဟန္တို႔ အတြဲက လက္မေထာင္ျပသည္။ သီဟ ကလ်ာဏီႏွင့္ေနာ္၀တီ တို႔ရွိေနရာသို႔ ခုန္ကူးမည္အျပဳ ကလ်ာဏီက မလိုေတာ့ဘူးဆိုသည့္ သေဘာႏွင့္ လက္ကာျပသည္။ ဘီလူးေခါင္းတြင္ စိုက္ေနသည့္ ဓါးကို ျပန္ဆြဲထုတ္ၿပီး ဓါးသြားတေလွ်ာက္ ေပေရေနသည့္ ေသြးေတြကို ဘီလူးမ်က္ႏွာႏွင့္ လွမ္းသုတ္သည္။

“အဲဒါ ဘာကို သံုးလိုက္တာလဲ ေမာင္သီဟ …“ “လက္ပစ္ဗုန္းပါ ဆရာမ .. “ “လက္ပစ္ဗုန္းဟုတ္လား .. အဲဒါ ဘယ္လို စုန္းအတတ္မ်ဳိးနဲ႔ လုပ္ထားတာလဲ ..“ ေနာ္၀တီ သိခ်င္ေနမႈကို သီဟ ရွင္းျပဖို႔ အခ်ိန္မရပါ။ “ေနာက္မွ ရွင္းျပမယ္“ ဟုသာ ျပန္ေျပာရင္း ဘီလူးေတြေသဆံုးေနရာေနာက္မွ ဂူထဲသို႕ ၀င္ဖို႔ လက္ဟန္ျပသည္။ ေနာ္၀တီလဲ ဆက္မေမးေနေတာ့ပဲ သီဟကို စူးစမ္းသည့္ အၾကည့္ႏွင့္ၾကည့္၍သာ ေနာက္ကလိုက္ခဲ့သည္။ သူမစိတ္ထဲတြင္ သီဟကို Wizard from Another World ဟု ထင္ေနသည္။ ကလ်ာဏီက ေနာ္၀တီကို ရွင္ေတြးေနသလို က်မလဲ ေတြးခဲ့တာပါဆိုသည့္ သေဘာႏွင့္ ၿပံဳးျပရွာသည္။

တစ္လွမ္းခ်င္း ဂူထဲကို တိုး၀င္လာၾကသည့္ လူစု၊ ေက်ာက္ဂူထဲရွိ အခန္းထဲမွ ျမင္ကြင္းေၾကာင့္ ေျခလွမ္းေတြ အလိုလိုရပ္သြားသည္။ သီဟ ေၾကာင္ၿပီး ဘာလုပ္ရမွန္း မသိ။ ကလ်ာဏီႏွင့္ လင္းသဒၵါက ေရွ႔တိုးထြက္ၿပီး ေမ့ေမ်ာေနသူ မိန္းကေလးႏွစ္ေယာက္ကို ေျပးေပြ႔သည္။ ကိုယ္လံုးတီးႏွင့္ မိန္းမပ်ဳိႏွစ္ေယာက္စလံုး၏ ေပါင္ၿခံမွ ေသြးမ်ားစီးဆင္းက်ေနသည္ဆိုကတည္းက ဘယ္လိုအျဖစ္မ်ဳိးႏွင့္ ႀကံဳခဲ့သည္ဆိုတာ အားလံုးသေဘာေပါက္သည္။ သီဟ “ေတာက္“တစ္ခ်က္ေခါက္ၿပီး အခန္းပတ္ပတ္လည္လည္တြင္ အျခားလွ်ဳိေပါက္ေတြမ်ား ရွိမလားဟု လိုက္ၾကည့္သည္။ မေတြ႔၊ သူတို႔၀င္လာသည့္ အေပါက္သာလွ်င္ ထိုအခန္း၏ တစ္ခုတည္းေသာ ၀င္ေပါက္ျဖစ္သည္။

“သဒၵါ .. သူတို႔ေတြ ..“ “ဟိုဘက္က တစ္ေယာက္ကေတာ့ အသက္မရွိေတာ့ဘူး .. ဒီတစ္ေယာက္ကေတာ့ ေငြ ႔ေငြ႔ေလးက်န္ေသးတယ္ …“ လင္းသဒၵါလက္ျဖင့္ ေပြ႔ထားသည့္ မိန္းကေလးကို သီဟ ငံု႔ၾကည့္သည္။ အရြယ္ေကာင္းေလး။ တျခားေသာ အဂၤါရပ္မ်ားလဲ အားလံုးေကာင္းလွသည္မွန္း အ၀တ္အစားမဲ့ေန၍ သူျမင္ေနရသည္။ သို႔ေသာ္ တကိုယ္လံုးတြင္ အညိဳအမည္းစြဲေနသည့္ ဒဏ္ရာဒဏ္ခ်က္မ်ားက ျမင္မေကာင္း။ သီဟ ေနာ္၀တီဘက္ကို လွည့္ၾကည့္သည္။ ေနာ္၀တီက ေခါင္းခါျပသည္။ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ မရွိေတာ့ဘူးဆိုသည့္ သေဘာ …

“ညီမေလး … မမကိုေျပာ … လူယုတ္မာ ဘယ္ထြက္သြားလဲ .... ညီမေလးအတြက္လက္စားေခ်ေပးမယ္ ..“ လင္းသဒၵါစကားေၾကာင့္ အသက္ယဲ့ယဲ့သာ က်န္ေတာ့သည့္ ကေလးမ မ်က္လံုးပြင့္လာသည္။ ႏႈတ္ခမ္းက တလႈပ္လႈပ္ျဖစ္သည္။ စကားေျပာဖို႔ အားယူေနရမွန္း သိသာလွသည္။ “ေျမာက္ .. ေျမာက္ ဘက္ မွာ .. ေရတံခြန္ ရွိ … ေအာက္ ဘ က္ ...“ မိန္းကေလး စကားမဆက္ႏိုင္ရွာ။ “ဘက္“ဆိုသည့္ စကားကိုပင္ မနည္းဆံုးေအာင္ ေျပာရသည္။ မ်က္လံုးေလး အျပဴးသားႏွင့္ လူ႔ေလာကကို စြန္႔ခြာသြားသည့္ မိန္းကေလးကို ေပြ႔ထားရာမွ လင္းသဒၵါ ေျမျပင္ေပၚလဲွခ်ေပးသည္။ ေနာ္၀တီက သူမကိုယ္ေပၚတြင္ ၿခံဳထားေသာ ၀တ္ရံုစကို ျဖဳတ္ကာ ကေလးမေလး၏ ကိုယ္ေပၚသို႔ လႊားေပးလိုက္သည္။ သြားရွာေပဦးေတာ့ မိန္းကေလးေရ .. မင္းအတြက္ ငါတို႔ ယမရာဇာကို လက္စားေခ်ေပးပါ့မယ္ ..

“ကဲ .. က်မတို႔ ဆက္လိုက္ၾကရေအာင္ .. ဒီအတိုင္းဆို ယမရာဇာဟာ ေပ်ာက္ဆံုးေနေသာကမာၻကို ရွာဖို႔ ထြက္သြားတာပဲ ျဖစ္ရမယ္ …“ ကလ်ာဏီ ေကာက္ခ်ခ်သည္ကို အားလံုး လက္ခံသည္။ ဂူထဲမွာ ခ်က္ခ်င္းျပန္ထြက္ၿပီး ေျမာက္ဘက္သို႔ ျမန္ျမန္ဆန္ဆန္လိုက္သည္။ ထမင္းအိုးတစ္လံုးက်က္ အခ်ိန္ေလာက္တြင္ ကေလးမေလးေျပာလိုက္သည့္ ေရတံခြန္ဆိုတာကို လွမ္းေတြ႔လာရသည္။

တေ၀ါေ၀ါ က်ေနေသာ ေရအဟုန္က ျပင္းထန္လွသည္။ သီဟတို႔ အားလံုးေခါင္းခ်င္းဆိုင္ကာ တိုင္ပင္ၾကသည္။ “ယမရာဇာမွာ အားနည္းခ်က္တစ္ခုခု ရွိတယ္လို႔မ်ား သိလား .. ဆရာမ ..“ “မေျပာတတ္ဘူး .. ေမာင္သီဟ .. ယမရာဇာနဲ႔ ရင္ဆိုင္ဖူးတဲ့သူေတြမွန္သမွ် ဘယ္သူမွ အသက္ရွင္လ်က္ က်န္ခဲ့တာမ်ဳိး မရွိဘူး …“ “အင္း .. မတတ္ႏိုင္ဘူး .. က်ေနာ္ကေတာ့ ေသေသေၾကေၾက ခ်မယ္ .. ဒီလူယုတ္မာ မိစာၦေကာင္ကို တစ္ေန႔တစ္ရက္ အသက္ရွင္သန္ဖို႔ အခြင့္အေရးထပ္ေပးထားရင္ ကိုယ့္အႏၱရာယ္ကို ကိုယ္ဖိတ္ေခၚေနတာနဲ႔တူေနမယ္ …“ “ကို … သဒၵါ လိုက္ခဲ့မယ္ …“ “ေနခဲ့ပါလား သဒၵါ … “ “ဟင့္အင္း .. မေနခဲ့ခ်င္ဘူး .. ဘာလဲ ကိုက သဒၵါ ကိုအထင္ေသးတာလား ..“

သီဟ ခ်စ္ရသူ၏ ေခါင္းကို အသာေဖးေပြ႔ကာ သူ႔ပုခံုးေပၚေမွးတင္သည္။ သူတို႔ ခ်စ္သူႏွစ္ဦးခမ်ာ တစ္ဦးႏွင့္တစ္ဦး အတိအလင္း ေမတၱာခ်င္း ဖလွယ္ၿပီးကတည္းက ေအးေအးေဆးေဆး ၾကည္ႏူးခ်ိန္မရလိုက္။ သိပ္မၾကာခင္တြင္လဲ ယမရာဇာႏွင့္ ပက္ပင္းတိုးကာ တိုက္ခိုက္ရဦးမည္။ ဘယ္သူေသလို႔၊ ဘယ္သူအသက္ရွင္မည္ဆိုတာကို မွန္းဆလို႔ မရ။ ေနာ္၀တီတို႔က ဒါကိုျမင္သျဖင့္ ခ်စ္သူႏွစ္ဦး အလြမ္းသယ္ႏိုင္ေအာင္ အလိုက္တသိႏွင့္ သူတို႔နားမွ ခြာသြားသည္။ ေခ်ာင္းစပ္နားအထိေလွွ်ာက္သြားၿပီး ေရတံခြန္ထိပ္မွ တဖြားဖြားလြင့္စင္က်ေနသည့္ ေရဆိုင္ေရခဲေတြကို ရပ္၍ ၾကည့္သည္။ ထိုေရတံခါး၏ အျခားဘက္တြင္ ဘာရွိေနမည္ကို မွန္းဆေနၾကသည္။

“ဘယ္လိုလဲ ေနာ္၀တီ .. ရွင့္ပညာနဲ႔ အထဲကို ၾကည့္လို႔မရဘူးလား ..“ “ရိုးရိုး သာမန္ လူဆိုရင္ေတာ့ ၾကည့္လို႕ရတယ္ .. ကလ်ာဏီ .. ဒါေပမယ့္ အခု အထဲမွာ ရွိေနတာ ငရဲကလာတဲ့ ယမရာဇာ .. သူ႔ကိုေတာ့ ၾကည့္လို႕မရဘူး .. တစ္ခုေတာ့ စိတ္ရွင္းတာေပါ့ေလ .. ယမရာဇာရွိေနတယ္ဆိုတာကို တထစ္ခ် က်မတို႔ သိတာေပါ့ ..“ “ဒါဆို က်မတို႔ အခ်ိန္ဆိုင္း မေနသင့္ေတာ့ဘူး … လမ္းညႊန္ေက်ာက္ျပားသာ ယမရာဇာလက္ထဲ ေရာက္သြားရင္ ဒုကၡေရာက္ကုန္မယ္ ..“ “ဟုတ္ေတာ့ .. ဟုတ္ပါတယ္ .. ဒါေပမယ့္ ဒီဟာတစ္ခုထဲနဲ႔ေတာ့ ယမရာဇာ ငရဲတံခါးကို မဖြင့္ႏိုင္ေသးပါဘူး … အင္း .. က်မ စိတ္ထဲမွာ သံသယျဖစ္ေနတာ တစ္ခုရွိတယ္ ..“ “ဘာကိုလဲ .. ေနာ္၀တီ ..“

ေနာ္၀တီက တစ္ခုခုေျပာမည္အျပဳ လင္းသဒၵါႏွင့္ သီဟ သူမတို႔အနားေရာက္လာသျဖင့္ စကားစျပတ္သြားရသည္။ “ကဲ .. က်ေနာ္တို႔ကေတာ့ ၀င္မယ္ … ေနခ်င္တဲ့လူ အျပင္မွာ ေနခဲ့ၾကပါ ..“ အားလံုး တစ္ေယာက္မ်က္ႏွာတစ္ေယာက္ ၾကည့္ျဖစ္သည္။ တစ္ဖြဲ ႔လံုး ဘယ္သူမွ အျပင္မွာ ေနခဲ့ခ်င္ပံု မေပၚ။ သီဟ ေခါင္းတစ္ခ်က္ ညိတ္ကာ အသိအမွတ္ျပဳလိုက္ၿပီး ေရတံခြန္မွ ေရမ်ားစီးလာရာေခ်ာင္းထဲသို႔ စဆင္းသည္။ သူ႔ေနာက္က လင္းသဒၵါ ကပ္၍ပါလာသည္။ ေရ၏ အနက္က အစပိုင္းတြင္ေတာ့ သီဟတို႔ ေျခသလံုးေလာက္သာ ရွိသည္။ သို႔ေသာ္ တေ၀ါေ၀ါ က်ေနသည့္ ေရတံခြန္ႏွင့္ နီးလာေလေလ၊ ေရကပိုနက္လာေလေလ ျဖစ္သည္။ ခါးကိုေက်ာ္ၿပီး၊ ရင္ေခါင္းေလာက္အထိေတာင္ ေရာက္သည္။ ေတာ္ေတာ့ေတာ္ေသးသည္။ ။ ေရအနက္က ထိုထက္မပိုေတာ့သျဖင့္ သီဟတို႔ ေရငုပ္ေနစရာ မလုိေတာ့ပဲ ေရတံခြန္ေအာက္ကို ေရာက္လာခဲ့သည္။ သီဟ စိုးရိမ္တာတစ္ခုပဲ ရွိသည္။ သူ႔ရိုင္ဖယ္ သံုးလိုမရမွာကို။ အတတ္ႏိုင္ဆံုးေတာ့ ေရမစိုေအာင္ ပင့္ေျမွာက္၍ကိုင္ထားခဲ့ေပမယ့္ ေရတံခြန္ေအာက္ အျဖတ္တြင္ေတာ့ မလႊဲသာမေရွာင္သာမို႔ စိုသြားခဲ့သည္။ ျဖစ္လာမွေတာ့ မီးစင္ၾကည့္ကဖို႔ပဲ ရွိသည္ဟု ဆံုးျဖတ္လိုက္ၿပီး ေရတံခြန္ေနာက္တြင္ ရွိေနေသာ ေက်ာက္ၾကမ္းျပင္ဆီသို႔ ေျခေထာက္၍ တက္လာခဲ့ၾကသည္။ သူတို႔တြက္ထားသည္က ဒီေနာက္တြင္ ဂူ၀တစ္ခုခု ရွိမည္လို႔။ သို႔ေသာ္ တကယ္တမ္း ေတြ႔လာရေသာအခါ ပကတိ ေက်ာက္သားနံရံႀကီး။ တစ္ခုခုေတာ့ လြဲေနၿပီ။

“ေမာင္သီဟ ေနာက္ကိုဆုတ္ ..“ ေနာ္၀တီက ေရွ႔တိုးလာၿပီး အစိမ္းေရာင္ ေရညိွမ်ား တြယ္ညွိကာ ဖံုလႊမ္းထားေသာေက်ာက္သားျပင္ကို စူးစိုက္ၾကည့္သည္။ လက္ထဲကိုင္ထားသည့္ ေတာင္ေ၀ွးကို လက္ႏွစ္ဖက္ႏွင့္ စံုကိုင္၍ ေျမွာက္သည္။ ထူးဆန္းသည့္ မႏၱာန္တစ္ခု၏ ရြတ္ဖတ္သံကို ၾကားရသည္။ သီဟတို႔အားလံုး အ့ံအားသင့္ရျပန္သည္။ သူတို႔ေရွ႔က ေက်ာက္သားျပင္ေပၚမွ ေရညိွပင္မ်ားသည္ သက္ရွိသတၱ၀ါမ်ား အလား ေရြ ႔ရွားသည္။ ေဘးညာကို ထိုေရညိွႏြယ္မ်ား ခြဲထြက္သြားသည့္အခါ လြတ္ဟာသြားေသာ ေက်ာက္သားအလယ္တြင္ ဂူေပါက္၀တစ္ခုက အလိုလိုေပၚလာသည္။ “အားလံုး သတိထား !!! …“ သီဟ သတိေပးရင္း အေပါက္၀ထဲကို လွမ္း၀င္သည္။ ေက်ာက္ဂူ၀သည္ အလင္းေရာင္ တစ္မ်ဳိးျဖင့္ လင္းေနသည္။ ဘယ္ကအလင္းေရာင္ ထြက္က်ေနမွန္း သီဟတို႔ စူးစမ္းခ်ိန္မရပါ။ က်ယ္၀န္းလွသည့္ ဂူအလည္တည့္တည့္တြင္ ရွိေနေသာ ေက်ာက္သားပလႅင္ေပၚက အရာဆီသို႔ အၾကည့္ေရာက္ေနၾကသည္။ ေျမျပင္မွ ၀ါးတျပန္စာေလာက္ျမင့္မည့္ ထိုပလႅင္ေပၚတြင္ ရွိေနသည္က ေက်ာက္ျပားတစ္ခ်ပ္။ ထိုေက်ာက္ျပားသည္ တစ္စံုတစ္ခုႏွင့္ ေက်ာက္ဂူအမိုးမွ ဆြဲထားသည့္ႏွယ္ ေလထဲၾကြေနသည္။

“ယမရာဇာ !!!! …“ မည္းမည္းအရိပ္တစ္ခုက ေက်ာက္ပလႅင္၏ ေနာက္နားမွ ေပၚလာသည္ကို သီဟတို႔ေတြ႔သည္။ သီဟ လက္ေႏွးမေနပါ။ ရိုင္ဖယ္ကို ဆက္တိုက္ဆြဲခ်သည္။ ယမရာဇာကို ထိသည္။ သို႔ေသာ္ ယမရာဇာကိုယ္က တြန္႔ခနဲျဖစ္သြားသည္မွ အပ ဘာမွ မထူးျခား။ အလင္းေရာင္ထြက္ေနသည့္ ေက်ာက္ျပားက သူ႔လက္ထဲပါသြားသည္။ သီဟ ရိုင္ဖယ္ကို ဆက္တိုက္ပစ္ရင္း ေရွ႔တိုးေျပးသည္။ “သီဟ သတိထား ..“ ကလ်ာဏီေအာ္သံႏွင့္ မေရွးမေႏွာင္းမွာ ယမရာဇာကိုယ္က ရုတ္ခ်ည္း ေက်ာက္သားပလႅင္ထက္မွ ေပ်ာက္သည္။ သီဟ ျပဴးတူးၿပဲတဲျဖစ္ၿပီး ဘယ္ေရာက္သြားလဲဟု အသည္းအသန္လိုက္ရွာေနစဥ္ သူ႔ေရွ ႔၌ ယမရာဇာကိုယ္က ဘြားခနဲ ေပၚလာသည္။ သီဟ ပစ္သည္။ သို႔ေသာ္ ကံဆိုးမႈက သူ႔ကိုအသင့္ေစာင့္ေနသည္။ ရိုင္ဖယ္က ဂ်မ္းျဖစ္သည္။ ယမရာဇာ သီဟရိုင္ဖယ္ကို ရိုက္ထုတ္သည္။ “အီး …“ လက္ေမာင္းတစ္ဖက္ကို မီးစႏွင့္အထိုးခံရသည့္ႏွယ္ နာက်င္လွေသာဒဏ္ေၾကာင့္ သီဟ ရိုင္ဖယ္ကိုလႊတ္ခ်လိုက္ရသည္။ ယမရာဇာက ကိုင္ထားသည့္ ေက်ာက္ျပားႏွင့္ သီဟေခါင္းကို လႊဲထုသည္။ ထိလိုက္လို႔ကေတာ့ ေခါင္းကြဲဖို႔က အေသအခ်ာပင္။ သု၀ဏေရာ၊ လင္းသဒၵါဆီကပါ ျမားတံမ်ား ပလူပ်ံထြက္သည္။ သု၀ဏ ျမားက ေက်ာက္ခ်ပ္ကိုထိသည္။ အရွိန္ကျပင္းလွသည္မို႔ ယမရာဇာ မဖမ္းထားႏုိင္ပဲ လက္ထဲမွ လြတ္က်သည္။ စီစီဟန္ တရွိန္ထိုးေျပးၿပီး သီဟတို႔နားမေရာက္ခင္တြင္ ဒူးေခါင္းကိုေကြးကာ ေဘာလံုးသမားမ်ား ဆလိုက္ထိုးသလို ဂူၾကမ္းျပင္တြင္ ေလွ်ာတိုက္သည္။ လမ္းညႊန္ေက်ာက္ျပားက သူမလက္ထဲတြင္ ပါသြားသည္။

“ေအာက္လမ္းမ .. နင္ ေသခ်င္ေနၿပီလား ..“ ယမရာဇာ သီဟကုိလႊတ္ၿပီး စီစီဟန္ကို လွည့္ၾကည့္ကာ က်ိန္ဆဲသည္။ စီစီဟန္က လမ္းညႊန္ေက်ာက္ျပားကို သူမ ခါးပတ္ထဲထိုးထည့္သည္။ ယမရာဇာကို စိန္ေခၚသည့္အၾကည့္ႏွင့္တုန္႔ျပန္ျပီး ေနာက္ေက်ာကလြယ္ထားသည့္ ဓါးေကာက္ႏွစ္လက္ကို ရႊမ္းခနဲျမည္ေအာင္ ဆြဲထုတ္သည္။ ထိုစဥ္မွာပင္ ယမရာဇာ သူမရွိရာသို႔ လွ်ပ္စီးလက္သလို ျဖတ္ခနဲ ေရာက္လာၿပီး စီစီဟန္မ်က္ႏွာကို လႊဲရိုက္သည္။ စီစီဟန္ ဓါးေကာက္ႏွစ္လက္ႏွင့္ ထိုလက္ကို ခုတ္ခ်ရန္ျပင္သည္။ သို႔ေသာ္ ယမရာဇာလက္က သူမမ်က္ႏွာနား ေရာက္လာခ်ိန္တြင္ လွ်ပ္ခိုးေ၀သလို ၿပိဳးၿပိဳးျပက္ျပက္ျဖစ္လာၿပီး သံမဏိအသြားမ်ားရွိသည့္ လက္နက္တစ္ခုအျဖစ္အသြင္ေျပာင္းသည္။ လက္နက္ခ်င္း ထိေတြ႔သံက ခြ်မ္းခနဲျမည္ၿပီး မီးပြင့္မ်ား ျဖာထြက္သည္။ စီစီဟန္ကိုယ္က ယမရာဇာ၏ အားအရွိန္ကို မခံႏိုင္ပဲ ေနာက္သို႔ဖင္ထိုင္လ်က္လဲသည္။ ခါးၾကားမွ ေက်ာက္ျပားခ်ပ္က ယမရာဇာ ေျခေထာက္နားသို႔ က်သြားသည္။ အေျခအေနမေကာင္းေတာ့ၿပီဆိုတာ သိသည္မို႔ စီစီဟန္ ေက်ာက္ျပားခ်ပ္ကို ယမရာဇာ လွမ္းမေကာက္ခင္ ေျခေထာက္ႏွင့္ ကန္ထုတ္သည္။ ေက်ာက္ျပားခ်ပ္က ေလွ်ာတိုက္ၿပီး လင္းသဒၵါဆီနား ေရာက္သြားသည္။

“သဒၵါ .. အဲဒါယူၿပီး ေျပးေတာ့ ..“ အခုေလာေလာဆယ္တြင္ ယမရာဇာလက္ထဲ ေက်ာက္ျပားခ်ပ္ မေရာက္သြားဖို႔က အေရးႀကီးသည္။ လင္းသဒၵါ ကလ်ာဏီ ေအာ္ေျပာသည့္အတိုင္း ေက်ာက္ျပားခ်ပ္ကို ေကာက္၍ ေျပးဖို႔ျပင္သည္။ သို႔ေသာ္ယမရာဇာကို ကိုယ္ကျဖတ္ခနဲ စီစီဟန္ေရွ႔ကေပ်ာက္ၿပီး လင္းသဒၵါနားတြင္ ဘြားခနဲေပၚသည္။ “မင္းတို႔ အားလံုး သူ႔အသက္မေသေစခ်င္ရင္ ေနာက္ဆုတ္လိုက္စမ္ းးးးးးးး …“


သီဟတို႔အားလံုး ဘာလုပ္ရမွန္းမသိေတာ့။ ယမရာဇာ၏ ပိုင္ပိုင္ႏိုင္ႏိုင္ခ်ဳပ္ကိုင္ဖမ္းထားျခင္းကို ခံရေသာ လင္းသဒၵါကိုသာ စိုးရိမ္တႀကီး ၾကည့္ေနၾကသည္။ သီဟလက္မွ ရိုင္ဖယ္က ယမရာဇာဆီသို႔ တလႈပ္လႈပ္ျဖင့္ ခ်ိန္ၿမဲခ်ိန္ထားသလို၊ သု၀ဏကလဲ ျမားတံကိုပစ္ဖို႔ အခြင့္ေကာင္းကိုေစာင့္ေနသည္။ သို႔ေသာ္ ယမရာဇာက လင္းသဒၵါ၏လည္တိုင္ကို ဖမ္းခ်ဳပ္ထားၿပီး ေရွ ႔မွမိမိရရ ကာထားသည့္အတြက္ ပစ္ကြင္းက ရွင္းမေန။ သူတို႔ပစ္လိုက္လို႔ လင္းသဒၵါကိုယ္ကို ထိသြားဖို႔ကပိုၿပီး အခြင့္အလမ္းမ်ားေနသည္။

“ကို ..ပစ္ .. ပစ္ .. သဒၵါကို မငဲ့နဲ႔ ..“ “ေကာင္မစုတ္ .. အသံတိတ္ေနစမ္း .. မင္း ေသသြားလဲ ငါေသသြားမယ္ ေအာက္ေမ့ေနလား ..“ “ယမရာဇာ .. မင္း သတိၱရွိရင္ သူ႔ကိုလႊတ္လိုက္စမ္း …“ “ေဟ့ေကာင္ .. မင္း ငါ့ကိုလာၿပီး သတိၱရွိတယ္ မရွိတယ္ ေျပာမေနနဲ႔ … မင္းပစ္ရဲရင္ပစ္ .. ေစာက္စကားပိုေတြ ေျပာမေနနဲ႔ .. “ ရိုင္ဖယ္ကိုင္ထားသည့္ လက္ကို တဆဆလုပ္ရင္း သီဟပစ္ကြင္းကို ရွာသည္။ ပံုမွန္အတိုင္းဆိုရင္ သီဟ ဒါမ်ဳိးလက္တြန္႔ေနမွာ မဟုတ္။ အခု ယမရာဇာလက္ထဲကိုေရာက္ေနသူက အသည္းနင့္ေအာင္ခ်စ္ရသူျဖစ္ေနလို႔ ေ၀ခြဲမရျဖစ္ေနသည္။ ထိုသို႔ သီဟ ခ်ီတံုခ်ီဆျဖစ္ေနသည္ကိုအခြင့္ေကာင္းယူ၍ ယမရာဇာက ေနာက္ဆုတ္သြားရာ ေရတံခြန္ေနာက္ခံထားသည့္ ေက်ာက္ဂူ၀သို႔ ေရာက္သြားၿပီျဖစ္သည္။ က်န္သည့္သူမ်ားကလဲ ႀကံရာမရျဖစ္ၿပီး ဘာလုပ္ရမွန္းမသိ။

“ေဟးးးး “ သီဟ မိုက္မိုက္ကန္းကန္း စြန္႔စားဖုိ႔ျပင္သည္။ ယမရာဇာရွိရာသို႔ တဟုန္ထိုးေျပးသည္။ သို႔ေသာ္ လက္မတင္ေလး ေနာက္က်သြားသည္။ ယမရာဇာကိုယ္က ရုတ္ခ်ည္းအခိုးအေငြ႔မ်ားရစ္သိုင္းလာသလို ျဖစ္ၿပီး ျဖတ္ခနဲေပ်ာက္သည္။ “သဒၵါ !!!!!!!!!!!!! …“ သီဟ ဒူးေထာက္ကာ ႀကံဳး၍ေအာ္သည္။ သူ႔ေအာ္သံက ေက်ာက္လိုဏ္ဂူထဲတြင္ ပဲ့တင္သံထပ္၍ပ်ံ ႔သည္။ ကလ်ာဏီတို႔အားလံုး သီဟနားသို႔ေျပးလာၾကသည္။ တဒဂၤမွ်ေတာ့ သူတို႔အားလံုး ဘာလုပ္ရမွန္းမသိ။ “က်မတို႔ အျပင္ျပန္ထြက္မွ ျဖစ္မယ္ … ယမရာဇာေနာက္ကို လိုက္ၾကရေအာင္ ..“ “ဟုတ္တယ္ .. ျမန္ျမန္ထြက္မွ …“

ကလ်ာဏီႏွင့္ ေနာ္၀တီစကားက ေနာက္က်သြားၿပီ။ အားလံုးေျခေထာက္ေအာက္ရွိ ဂူၾကမ္းျပင္သည္ ငလ်င္လႈပ္သလို ရုတ္ခ်ည္း လႈပ္ရွားလာသည္။ “ထြက္ .. ထြက္ ..“ ဟု ကလ်ာဏီ အလန္႔တၾကားေအာ္လိုက္စဥ္မွာပင္ သူတို႔ေရွ ႔ရွိ ေရတံခြန္ေပါက္၀သည္ “၀ုန္း“ဆို ပိတ္သြားသည္။ အႏၱရာယ္က ဒီမွာတြင္ ရပ္မသြား။ ေက်ာက္ၾကမ္းျပင္၏ တုန္လႈပ္မႈက တစစ ပိုျပင္းထားလာၿပီး ဂူအမိုးအထက္မွ ေက်ာက္ဆိုင္၊ေက်ာက္သားေတြ ျပဳတ္က်သည္။ “ေနာက္ဆုတ္ .. အားလံုး ေနာက္ျပန္ဆုတ္ !!! …“ ေနာ္၀တီ အားလံုးကို သတိေပးၿပီး ဂူအတြင္းဘက္သို႔ လွည့္ေျပးသည္။ အကုန္လံုး သူမေနာက္မွ ထပ္ခ်ပ္မကြာ ပါလာသည္။ “ဒီဘက္မွာ အေပါက္တစ္ေပါက္ ..“ စီစီဟန္ ထိုးျပသည့္ ေနရာက ဘယ္ေနရာဟု သူတို႔ စူးစမ္းေနဖို႔ အခ်ိန္မရပါ။ လိႈဏ္ဂူလို႔ထင္ရသည့္ အေပါက္ထဲသို႔ ေျခကုန္သုတ္ေျပးၾက၏။ ေနာက္ဘက္တြင္ေတာ့ ေက်ာက္ဆိုင္ေက်ာက္ခဲမ်ား၏ ၿပိဳက်သံက တ၀ုန္း၀ုန္းႏွင့္ ဆူညံေနသည္။ သီဟတို႔ အသက္ကိုဖက္ႏွင့္ထုတ္ကာ ေျပးသည္။ သူတို႔၀င္လာသည့္ ဥမင္က တေျဖးေျဖးႏွင့္ပိုနက္လာၿပီး၊ ပို၍လည္း က်ဥ္းလာသည္။ လူတစ္ကိုယ္စာသာသာ လႈပ္ရွားႏိုင္သည့္ အေနအထားသာ ရွိေတာ့သည္။

“ေရွ႔မွာ ဘာမွ မရွိေတာ့ဘူး …“ စီစီဟန္၏ ထိတ္လန္႔တၾကားေအာ္သံေၾကာင့္ အားလံုးစိတ္ဓါတ္က်ကုန္သည္။ လင္းသဒၵါကိုကယ္ရန္ ယမရာဇာေနာက္သို႔ လိုက္ဖို႔ေနေနသာ။ ဂူထဲတြင္ ပိတ္မိၿပီး မေသေအာင္ေတာင္ မလုပ္ႏိုင္ေတာ့။ အားလံုးထဲတြင္ အေတြ႔အႀကံဳပိုမ်ားသည္ဟု ေျပာလို႔ရမည့္ ေနာ္၀တီႏွင့္ ကလ်ာဏီတို႔ေတာင္မွ စိတ္ပ်က္ယြင္းသည့္ သြင္ျပင္ကမ်က္ႏွာေပၚတြင္ ထိန္းမရပဲေပၚလြင္ေန၏။ “အလင္းေရာင္!!! …အလင္းေရာင္ ၀င္ေနတာ ဘယ္ကလဲ …“ သီဟ၏ အားတက္သေရာ ထေအာ္မႈေၾကာင့္ က်ဥ္းေျမာင္းသည့္ ဂူလမ္းျဖစ္သည့္တိုင္ ပတ္၀န္းက်င္ကို လင္းလင္းျခင္းျခင္းျမင္ေနမႈကို သတိျပန္ရသည္။ “ဟိုမွာ .. အေပါက္တစ္ေပါက္ ..“ ပိတ္ဆို႔ေနသည့္ ေက်ာက္နံရံ၏အေပၚ ဆယ္ေပေက်ာ္ေက်ာ္ေလာက္အကြာတြင္ တစ္ေပပတ္လည္မွ်က်ယ္မည့္ အေပါက္ေလးတစ္ခု ရွိေန၏။ သီဟ ၀မ္းသာသြားၿပီး “က်ေနာ္ အႀကံရၿပီ“ ဟု ထေအာ္သည္။ အားလံုးက သူဘာလုပ္မလဲ ၾကည့္ေနစဥ္မွာပင္ ေနာက္ေက်ာကလြယ္လာခဲ့သည့္ ေက်ာပိုးအိတ္ထဲက ယမ္းေတာင့္ကိုႏိႈက္သည္။ ေနာ္၀တီအပါအ၀င္ အားလံုးက သူလုပ္သမွ်ကို စိတ္၀င္တစားႏွင့္ ၾကည့္ေနသည္။ အၿမဲတမ္း လုပ္ေနၾကမို႔ မိနစ္ပိုင္းေတာင္မၾကာလိုက္။ သီဟလက္ထဲတြင္ ဗံုးက အသင့္ျဖစ္သည္။ အေပါက္၀ေအာက္တည့္တည့္သို႔ ေလွ်ာက္သြားၿပီး ခ်ိန္ဆကာ ပစ္တင္လိုက္သည္။ လက္ဆမွန္သျဖင့္ ပထမအခ်က္မွာတင္ သူလိုခ်င္သည့္ေနရာေရာက္သည္။ “ကဲ .. စီစီနဲ႔ ဆရာမ .. ခင္ဗ်ားတို႔ တစ္ေယာက္ေယာက္ေတာ့ မီးကိုဖန္တီးႏိုင္မယ္နဲ႔ တူတယ္ .. ေဟာဒီအစကို လွ်ဳိ႔ေပးပါ .. ၿပီးလွ်င္ အားလံုးေနာက္ဆုတ္ႏိုင္သမွ်သာ ဆုတ္ထားေပးေတာ့ ..“ စီစီက သူလုပ္မည္ဆိုၿပီး သီဟတို႔ကို ေလွ်ာက္ခိုင္းသည္။ မႏၱာန္တိုတစ္ခုကို ရြတ္ၿပီး လက္ႏွင့္ယမ္းႀကိဳးစကို သပ္လိုက္သည္ႏွင့္ ဖ်တ္ခနဲ မီးစြဲေလာင္သည္။ တရွဲရွဲျမည္ၿပီး မီးစက ႀကိဳးစတေလွ်ာက္ အေပၚကိုတက္သြားခ်ိန္တြင္ သူမ အေျပးအလႊားႏွင့္ သီဟတို႔ရွိေနရာသို႔ ေရာက္လာသည္။

“၀ုန္း"“ေဟးးး .. လြတ္ၿပီကြ …“ လူသံုးေယာက္ေလာက္ အသာေလး ၀င္ႏိုင္မည့္အေပါက္၀တစ္ခု ျဖစ္သြားသည္။ အေပ်ာ္ႀကီးေပ်ာ္ေနသည့္ စီစီဟန္ ယမ္းခိုးမ်ား ျပယ္သြားသည္ကိုပင္ မေစာင့္ႏိုင္ေတာ့ပဲ အျပင္သို႔ တိုးထြက္သည္။ သီဟႏွင့္ က်န္သည့္သူမ်ားလဲ ႏွာေခါင္းကို လက္ျဖင့္ပိတ္ကာ ေနာက္မွ လိုက္ထြက္လာသည္။ စိမ္းစိုညိဳ ႔မိႈင္းေနေသာ ေတာအုပ္တစ္ခု၏ ျမင္ကြင္းက သူတို႔ကို အသင့္ႀကိဳေစာင့္ေန၏။ ေရစီးသံမ်ား မၾကားရေတာ့သျဖင့္ ေရတံခြန္ႏွင့္ေတာ္ေတာ္ေ၀းေ၀းေနရာသို႔ ေရာက္ေနမွန္း ယူဆမိသည္။ ရုတ္တရက္ေတာ့ သူတို႔အားလံုး ဘယ္နားေရာက္ေနသည္ဆိုတာ မသိၾက။ ဂူထဲပိတ္ဆို႔ၿပီး ေသမယ့္ေဘးမွ လြတ္ေျမာက္လာမႈအတြက္သာ ၀မ္းသာေနၾကသည္။

“ရန္သူ !!! …“ အသက္ကိုမွ ၀၀လင္လင္ရွဴလို႔ရတုန္းပဲ ရွိဦးမည္။ ရုတ္ခ်ည္းဆိုသလို ပတ္ပတ္လည္လည္ရွိ သစ္ပင္မ်ားေနာက္ကြယ္မွ လူမ်ားအလွ်ဳိလွ်ဳိေပၚလာသည္။ ေငြေရာင္ေတာက္ေနသည့္ အ၀တ္အစားမ်ားကို တူညီစြာ၀တ္ဆင္ထားသည့္ ထိုလူေတြသည္ သီဟတို႔အားလံုးကို ေလးျမားႏွင့္ ခ်ိန္ရြယ္ထားသည္။ အဆိုပါလူအားလံုး၏ ထူးျခားခ်က္က မ်က္ႏွာေတြသည္ ဆင္တူယိုးမွားလို႔ ထင္ေနရၿပီး အားလံုးနီးပါး မြန္ရည္ေခ်ာေမာေနသည္။

“elves !!!!! …“ ကလ်ာဏီဆီမွ တပ္လွန္႔သံအဆံုးတြင္ သူတို႔အားလံုးလဲ လက္နက္ေတြကို ဆြဲထုတ္ၿပီးသားျဖစ္သည္။ သို႔ေသာ္ သူတို႔လက္ဘယ္ေလာက္ျမန္ျမန္၊ အခုရင္ဆိုင္ေနရသည့္ elf ေတြကို ႏိုင္မည္မဟုတ္ဆိုတာ ေသခ်ာလွသည္။ elf ေတြ၏ အင္အားက မနည္းေခ်။ သူတို႔အားလံုးကို စက္၀ိုင္းျခမ္းပံု ၀န္းရံထားသည္။ ရိုင္ဖယ္ကို ကိုင္ၿပီး ဟို႔လူခ်ိန္ရမလို၊ ဒီလူခ်ိန္ရမလို ျဖစ္ေနသည့္ သီဟေနာက္နားမွ သု၀ဏထြက္လာသည္။ သီဟ၏ ရိုင္ဖယ္ေျပာင္းကို လက္ျဖင့္အသာဖယ္ကာ စိတ္ေလွ်ာ့ဖို႔ သတိေပးသည္။ သု၀ဏ၏ အျပဳအမူကို နားမလည္သျဖင့္ သီဟ တစ္ခုခုေမးမည္အျပဳ၊ သု၀ဏက သူ႔ကိုေက်ာ္ကာ ေရွ႔သို႔တစ္လွမ္းခ်င္းတိုးသြားသည္ကို ေတြ႔ရသည္။ အံ့ၾသသင့္ဖြယ္ရာပင္။ သီဟတို႔ကို ၀ိုင္းထားသည့္ elf ေတြထဲမွ အသက္ႀကီးရင့္သည္ဟု ထင္ရသည့္ လူႀကီးတစ္ေယာက္ ေရွ ႔သို႔ထြက္လာသည္။ သူ႔ေနာက္မလွမ္းမကမ္းတြင္ေတာ့ အင္မတန္မွေခ်ာေမာလွသည့္ elf မိန္းကေလးတစ္ေယာက္ ရွိေနသည္။ ထိုမိန္းကေလးသည္ သု၀ဏကို ေသခ်ာျမင္လိုက္သည္ႏွင့္ လူႀကီးကို ေက်ာ္ျဖတ္ေျပးသည္။

“အကိုေတာ္ …“ “ကိုယ္ေတာ္ေလး ….“ ေကာင္မေခ်ာေလးက သု၀ဏ၏ လက္ေမာင္းႏွစ္ဖက္ကို အားရ၀မ္းသာစြာ ဆုတ္ကိုင္သည္။ လူႀကီးကမူ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ႏွင့္ မလွမ္းမကမ္းသို႔ ေရာက္လာသည္ႏွင့္ ဆတ္ခနဲ မုဆိုးဒူးေထာက္ထုိင္သလို ထိုင္သည္။ လူႀကီး ထိုသို႔ျပဳမူလိုက္သည္ႏွင့္ တၿပိဳင္နက္ သီဟတို႔ ပတ္ပတ္လည္တြင္ ရွိေနၾကေသာ elf ေတြ အားလံုးကလဲ ေလးေတြ၊ ျမားေတြကို ေဘးခ်ကာ ေျမျပင္ေပၚတြင္ ပံုစံတူ လိုက္ထိုင္သည္။ ညာလက္သီးကိုဆုတ္၍ ဘယ္ဘက္ရင္အံုတြင္ ကပ္လိုက္ၾကၿပီး အားလံုး၏ ႏႈတ္မွ သံၿပိဳင္ရြတ္ဆိုလိုက္သည္က .. “အိမ္ေရွ ႔စံ မင္းသားကို အရိုအေသျပဳပါတယ္ …“ အေျပာင္းအလဲ ျမန္ဆန္လွသည့္ အျဖစ္အပ်က္ကို ေနာ္၀တီတို႔အားလံုး လိုက္၍ မမီေတာ့ေပ။ သူမသိထားခဲ့သည္က သု၀ဏသည္ elf council က သူမကို ကာကြယ္ဖို႔ဆိုကာ လႊတ္ေပးခဲ့သည့္ ရိုးရိုးသာမန္သက္ေတာ္ေစာင့္တစ္ေယာက္သာ။ အခုေတာ့ elf ေတြအားလံုးက သူ႔ကို “အိမ္္ေရွ႔စံမင္းသား“ ဟု ေခၚေနၾကသည္။ ဒါ .. ဒါဆို .. “သု၀ဏ .. မင္းက ဘယ္သူလဲ …“ “က်ေနာ္ ရွင္းျပပါ့မယ္ ဆရာမ …“ “အားလံုးပဲ ထၾကပါ .. က်ဳပ္ကို အရိုအေသ ေပးမေနၾကပါနဲ႔ ..“ သု၀ဏ စကားေၾကာင့္ အရိုအေသေပးေနသည့္ elf ေတြ အားလံုး လက္နက္ေတြကို သိမ္းကာထရပ္ၾကသည္။ သု၀ဏက ညီမျဖစ္သူ၏ လက္ကိုဆြဲၿပီး ေနာ္၀တီနားသို႔ ေလွ်ာက္လာသည္။

“ဆရာမ .. ဒါ က်ေနာ့္ညီမအရင္း ေခမာသီတဲ့ .. ထရီရြန္ႏိုင္ငံရဲ ႔မင္းသမီးပါ …“ သု၀ဏ၏ မိတ္ဆက္ေပးမႈအျပင္၊ ေနာက္ဆက္တြဲ ရွင္းျပမႈေၾကာင့္ သူတို႔အားလံုး အျဖစ္အပ်က္အားလံုးကို နားလည္သြားရသည္။ သု၀ဏသည္ ထရီရြန္ႏိုင္ငံ၏ တစ္ဦးတည္းေသာ အိမ္ေရွ႔စံမင္းသားျဖစ္သည္။ တစ္ေန႔ေသာအခါ သု၀ဏႏွင့္ အိမ္နီးခ်င္းႏိုင္ငံမွ မင္းသားတစ္ပါး အမဲလိုက္ထြက္ရင္း ထင္မွတ္မထားသည့္ accident တစ္ခုျဖစ္ခဲ့သည္။ သားရဲေတာေကာင္ႏွင့္ရင္ဆိုင္အတိုး သု၀ဏပစ္လိုက္သည့္ ျမားက မရည္ရြယ္ပဲ အေဖာ္ပါလာသူ မင္းသားကိုထိသြားခဲ့သည္။ အသက္ေသသည္အထိ မျဖစ္ခဲ့ေသာ္လဲ ထိုျပစ္မႈေၾကာင့္ သု၀ဏအား နယ္ႏွင္ဒဏ္ေပးဖို႔ဆံုးျဖတ္ခဲ့ၾကသည္။ ထို႔အတြက္ေၾကာင့္ သု၀ဏ ေနာ္၀တီဆီသို႔ တစ္ဖက္လွည့္ျဖင့္ သက္ေတာ္ေစာင့္အျဖစ္ ေျပာင္းကာေရာက္လာခဲ့တာ ျဖစ္ေလသည္။

“ဒါနဲ႔ .. ေခမာ .. ညီမတို႔က ဘယ္လိုျဖစ္လို႔ ဒီကိုေရာက္လာတာလဲ …“ နန္းရင္း၀န္ အမတ္ႀကီး ဦးသုခက သု၀ဏစကားကို ၀င္အေျဖေပးသည္။ “ဒီလိုပါ ကိုယ္ေတာ္ေလး … က်ေနာ္မ်ဳိးတို႔ ပရဟိတ္ဆရာႀကီး၏ တြက္ခ်က္မႈအရ အခုလပိုင္းအတြင္းမွာ ယမရာဇာရဲ ႔တန္ခိုးအာဏာဟာ အဆမတန္ႀကီးထြားလာတယ္ဆိုၿပီး သိရတယ္ .. က်ေနာ္မ်ဳိးတို႔အားလံုး အေရးေပၚအစည္းအေ၀းတစ္ရပ္က်င္းပခဲ့ၿပီး council က ယမရာဇာ အေရးမွာ elf ေတြ ၀င္ပါဖို႔ ဆံုးျဖတ္ခဲ့တယ္ .. ယမရာဇာသာ တေလာကလံုးကို သိမ္းပိုက္ႏိုင္တဲ့အထိ တန္ခိုးထြားခဲ့မယ္ဆိုရင္ elf ေတြကိုလဲ ခ်မ္းသာေပးမွာ မဟုတ္ဘူးဆိုတာ အားလံုးက သိေနခဲ့တယ္ ..
အဲဒါေၾကာင့္ လမ္းညႊန္ေက်ာက္ျပား ရွိမယ္လို႔ သိရတဲ့ေနရာကို လိုက္လာခဲ့ၾကတာပါ …“ “လမ္းညႊန္ေက်ာက္ျပား …“ တန္ျပန္လိုက္၍ ေရရြတ္သည့္ သု၀ဏ၏ စကားသံက စိတ္ဓါတ္က်ဆင္းမႈအျပည့္ႏွင့္ျဖစ္ေနသည္။ အကိုျဖစ္သူ၏ အေျခအေနကို ၾကည့္ၿပီး ေခမာသီ လမ္းညႊန္ေက်ာက္ျပားကို ဘယ္သူရသြားၿပီဆိုတာသိသည္။ elf ေတြ အားလံုးၾကားတြင္ တီးတိုးတီးတိုး ေျပာဆိုသံမ်ားကို ၾကားလာရသည္။ အကုန္လံုး စိတ္မသက္မသာျဖစ္ကုန္ၾကမွန္းေတာ့ ေသခ်ာလွသည္။

“လမ္းညႊန္ေက်ာက္ျပားတစ္ခုထဲနဲ႔ ငရဲတံခါးကို ဖြင့္လို႔မရဘူး မဟုတ္လား … အခု အေရးႀကီးတာက က်ေနာ့္ခ်စ္သူကို ကယ္ဖို႔ ..“ လင္းသဒၵါ၏ အသက္အႏၱရာယ္အတြက္ ရတက္မေအးႏုိင္ရွာသူ သီဟ ၀င္ေျပာမိသည္။ သု၀ဏတစ္ေယာက္ မိသားစုႏွင့္ ျပန္လည္ဆံုစည္းမႈအတြက္ သူ၀မ္းေျမာက္မိေပမယ့္ တစ္စကၠန္႔၊ တစ္မိနစ္ၾကာျမင့္ေလေလ၊ လင္းသဒၵါအတြက္ စိုးရိမ္မႈက ပိုလာေလေလျဖစ္သည္။ အခ်ိန္ဆိုင္းမေနခ်င္။ ယမရာဇာေနာက္သို႔ အျမန္လိုက္ခ်င္ေနမိသည္။ “ေမာင္သီဟ … ေနာ္၀တီတစ္ခု ေမးစရာ ရွိတယ္ …“ “ဟုတ္ကဲ့ ေမးပါ …“ “လင္းသဒၵါ လည္တိုင္မွာ ဆြဲထားတဲ့ လည္ဆြဲက သူ႔ဟာလား …“ ေနာ္၀တီ၏ အေမးေၾကာင့္ ကလ်ာဏီ မ်က္ေမွာင္က်ဳံ႔သည္။ မရည္ရြယ္ပဲႏွင့္ သူမ၏စိတ္သည္ အတိတ္၏အရိပ္ျဖစ္ေသာ ႏြယ္ၿငိမ္းတုန္းက အျဖစ္အပ်က္ကို ျပန္လည္ျမင္ေယာင္မိသည္။ ဒီရက္ပိုင္းအတြင္း လင္းသဒၵါအတြက္ႏွင့္ သီဟကို သူမစိတ္ထဲမွ ေမာင္းထုတ္ထားသည့္တိုင္ အခုေတာ့ ထိုညတုန္းက အျဖစ္အပ်က္ကို ျပန္သတိရလာသည္။ ရင္ထဲေႏြးခနဲျဖစ္သလို ျဖဴျဖဴေဖြးေဖြး ပါးႏွစ္ဖက္တြင္ ႏွင္းဆီေရာင္ေသြးေျပးသည္။ ေတာ္ေသးသည္။ အားလံုးက သူမ ဒီလိုျဖစ္ေနတာကို သတိမျပဳမိပဲ အေရးႀကီးသည့္အမူအယာႏွင့္ေျပာဆိုေနသည့္ ေနာ္၀တီဆီသို႔သာ လွမ္းၾကည့္ေနၾကသည္။ “ဘာျဖစ္လို႔လဲ ဆရာမ .. အဲဒီလည္ဆြဲက ႏြယ္ၿငိမ္းမွာတုန္းက က်ေနာ္ သဒၵါအတြက္ ၀ယ္ေပးခဲ့တာ …“ “အင္း … စီစီဟန္ .. မင္းၾကားတဲ့ သတင္းအရဆို လမ္းညႊန္ေက်ာက္ျပားဟာ သူ႔အတြက္ စြမ္းအားအရင္းအျမစ္ထုတ္ေပးႏိုင္တဲ့ ေက်ာက္တစ္လံုးရွိမွ ဖြင္လို႔ရမွာ မဟုတ္လား ..“ “ဟုတ္တယ္ .. ေနာ္၀တီ .. ဘာ .. ဘာျဖစ္လို႔လဲ …“ “OMG … က်မတို႔အားလံုးရဲ ႔ကံၾကမၼာဟာ ေခ်ာက္ထဲက်ဖို႔ပဲ ရွိေတာ့တယ္ ..“ ထိတ္လန္႔တၾကားေရရြတ္သည့္ ေနာ္၀တီစကားကို သူတို႔အားလံုး ဘယ္လိုနားလည္ရမွန္းမသိ။ ကလ်ာဏီႏွင့္ သီဟ တစ္ေယာက္မ်က္ႏွာတစ္ေယာက္ ၾကည့္ျဖစ္ၾကသည္။ လင္းသဒၵါလည္တိုင္ရိွ ေက်ာက္၏ ထူးျခားခ်က္ကုိ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္က အနီးကပ္ျမင္ဖူးခဲ့သည္မို႔ ျပန္ေျပာင္းျမင္ေယာင္သည္။ “အဲဒီေက်ာက္က စြမ္းအားရွိေက်ာက္ (Divine Gem) လား ???… ဟုတ္လား ဆရာမ …!!!!“ “က်မ စိတ္ထဲမွာ ဟုတ္တယ္ ထင္တာပဲ …“ “ဒါ .. ဒါဆို .. သဒၵါ ... သူ .. သူ ..“ “စိတ္မလႈပ္ရွားနဲ႔ ေမာင္သီဟ … ယမရာဇာက လင္းသဒၵါကို ဖမ္းေခၚသြားတယ္ဆိုေပမယ့္ ဒီကိစၥကို သိခ်င္မွသိမွာ .. က်မသာ သူ႔ေနရာကေန ၀င္ေတြးမယ္ဆိုရင္ ေလာေလာဆယ္ ပစၥလက္ေတာကိုပဲ အေရာက္ျပန္မွာ ..“ “ပစၥလက္ေတာ (Dark Forest) .. အဲဒါ သူေနတဲ့ေနရာပဲ မဟုတ္လားးးး ..“ “ဟုတ္တယ္ .. ေမာင္သီဟ .. အဲဒီမွာ ..“ “ေမွ်ာ္စင္ညီေနာင္ !!! …“

စိတ္ေလာေနမႈေၾကာင့္ ေနာ္၀တီစကားမဆံုးေသး၊ ကလ်ာဏီက ၀င္ေျဖေပးလိုက္သည္။ သီဟမွလြဲ၍ က်န္သူမ်ားအားလံုးမ်က္ႏွာတြင္ စိုးရိမ္မႈက ထိန္းခ်ဳပ္၍မရ။ “ေမွ်ာ္စင္ညီေနာင္ ..မကလ်ာ ေျပာပါဦး .. အဲဒါ ဘာျဖစ္လို႔လဲ …“ “အဲဒီေနရာဟာ .. ငရဲနဲ႔လူျပည္ကို ဆက္သြယ္ထားတဲ့တစ္ခုတည္းေသာ ေနရာပဲ .. ယမရာဇာတစ္ေယာက္ ငရဲကေနေရာက္လာတုန္းက ဒီေနရာကေန ထြက္လာခဲ့တာ ..“ “ဒါ .. ဒါဆို ..“ “ကိုသီဟ .. စိတ္မပူနဲ႔ .. က်ေနာ္တို႔ အခုခ်က္ခ်င္းလိုက္မယ္ .. ယမရာဇာဟာ လင္းသဒၵါပါေနတဲ့အတြက္ ခရီးတြင္မွာမဟုတ္ဘူး .. က်ေနာ္တို႔ သူ႔ကိုလမ္းမွာလဲ မွီခ်င္မွီႏိုင္တယ္ ..“ သု၀ဏ၏ စကားအဆံုး၌ အားလံုး ပစၥလက္ေတာကို လိုက္ဖို႔ျပင္ၾကသည္။ elf ေတြက ျမင္းေတြပါလာသျဖင့္ အဆင္ေျပသြားသည္။ ျမင္းခ်င္းယွဥ္ကာ ေရွ႔မွစီးသြားၾကသည့္ သု၀ဏႏွင့္ စီစီဟန္ကို ျမင္ေတာ့ သီဟ စိတ္ထဲ လင္းသဒၵါကို တမ္းတမႈက ပိုလာရသည္။ ကလ်ာဏီ၏ ေျပာျပခ်က္အရ သူ႔ဘ၀အစစ္အမွန္ကို ျပန္ရဖို႔ လင္းသဒၵါဘယ္ေလာက္အထိ ႀကိဳးစားခဲ့ရသည္ဆိုတာကို နားလည္ခဲ့ၿပီးျဖစ္သည္။ သူ႔အတြက္ လင္းသဒၵါက အသက္ေပးဖို႔ ၀န္မေလးခဲ့သလို၊ သူကလဲ လင္းသဒၵါအသက္ကိုသာ ကယ္ႏိုင္မည္ဆိုလွ်င္ သူ႔အသက္စြန္႔ရလွ်င္ပင ေက်နပ္ေနမိသည္သာ။ သီဟ ျမင္းဇက္ႀကိဳးကို က်စ္က်စ္ပါေအာင္ကိုင္ရင္း အံကိုတင္းတင္းက်ိတ္ထားသည္။ ယမရာဇာ .. မင္းနဲ႔ငါနဲ႔ ဒီတစ္ႀကိမ္ေတာ့ ဘယ္သူကိစၥတံုးမလဲဆိုတာ ၾကည့္ၾကတာေပါ့ကြာ ..

ေမွ်ာ္စင္ညီေနာင္ … မိုးယံထက္ရွိ တိမ္ဆိုင္မ်ားထဲသို႔ ၀င္ေရာက္ေပ်ာက္ကြယ္ေနသည္ဟု ထင္ရမတတ္ ျမင့္မားသည့္ ေမွ်ာ္စင္ႏွစ္ခု ..

လင္းသဒၵါ သူမလက္ႏွင့္ေျခေထာက္ေတြကို တင္းတင္းလႈပ္ကာ ရုန္းသည္။ သံႀကိဳးသံ တခြ်င္ခြ်င္ျမည္သံသာ ေမွ်ာ္စင္ထက္တြင္ ပ်ံ ႔ႏွံ႔သြားၿပီး လြတ္ေျမာက္မႈကမူ တေရြးသားမွ် မျဖစ္။ ရုန္းပါမ်ားလို႔ သူမလက္ေကာက္၀တ္ႏွင့္ ေျခက်င္း၀တ္တြင္ အေရျပားေတြလန္ၿပီး ေသြးမ်ားယိုစီးက်ေနသည္သာ အဖတ္တင္သည္။ ထိုအခိုက္ သူမနားထဲတြင္ ေျခသံလိုလို ၾကားရသည္။ လင္းသဒၵါ လႈပ္ရွားမႈကို ရပ္လိုက္ၿပီး ေျခသံထြက္လာရာသို႔ ၾကည့္သည္။ ဘယ္သူမွန္းဆိုတာ သိလိုက္သည္ႏွင့္ သူမ ခ်က္ခ်င္း မ်က္ႏွာလႊဲပစ္လိုက္သည္…။

“ဟား .. ဟား … ၾကည့္ေတာင္မွ မၾကည့္ခ်င္ေတာ့ဘူးလား .. ၀ံပုေလြမ … မင္း မၾကည့္ခ်င္ေပမယ့္ ငါကေတာ့ ျပစရာ ရွိတယ္ …“ ယမရာဇာ ရယ္သံက ငွက္ဆိုးထိုးသံသဖြယ္ က်က္သေရတံုးစြာ လူမေရာက္လာခင္ကတည္းက သူမနား၀သို႔ ေရာက္လာသည္။ ဘယ္ေလာက္ပဲ မ်က္ႏွာလႊဲထားလႊဲထား သူမေရွ႔သို႔ေရာက္လာေသာအခါ ေဒါသစိတ္ေၾကာင့္ မီး၀င္း၀င္းေတာက္ေနသည့္ မ်က္လံုးေတြႏွင့္ တု႔ံျပန္လိုက္သည္။ “မင္းကို .. ဘာျဖစ္လို႔ မသတ္ပဲ ေခၚလာတာလဲ ဆိုတာ သိခ်င္လား .. ၀ံပုေလြမ ..“ “ရွင္ဘာမွ လာေျပာမေနနဲ႔ .. ရွင္သတ္ခ်င္ရင္သတ္ .. မသတ္ႏိုင္လို႔ က်မလြတ္သြားရင္ေတာ့ ရွင္ ေသၿပီသာမွတ္ ..“ “ဟား .. ဟား .. ႀကိဳက္တယ္ကြာ … ငါလဲ အဲဒီလို စိတ္ဓါတ္ကို သေဘာက်လို႔ မင္းကို ေခၚလာတာပဲ ..“ ယမရာဇာ လင္းသဒၵါ၏ မ်က္ႏွာကိုလက္ျဖင့္ ညွပ္ကုိင္သည္။ ေမးရိုးႏွစ္ဖက္ကို တင္းတင္းဆုပ္ကိုင္ထားသျဖင့္ လင္းသဒၵါ စကားထပ္ေျပာလို႔မရ။ မသတီခ်င္စရာေကာင္းသည့္ ယမရာဇာမ်က္ႏွာက သူမရွိရာသို႔ တစစတိုးလာၿပီး လွ်ာရွည္ရွည္ႀကီးႏွင့္ မ်က္ႏွာတည့္တည့္ကို လ်က္သည္။ “အားပါး … ေကာင္းလိုက္တာ .. ေရမခ်ဳိးရေသးတာေတာင္ မင္းေလးက ပင္ကိုယ္နံ႔ေလး ရွိေနေသးတာပဲ …ဟား .. ဟား ..“

မ်က္ႏွာကို ခ်ဳပ္ကိုင္ထားရမွ ျပန္လႊတ္လိုက္ေတာ့ လင္းသဒၵါ ေဒါသႏွင့္ သံႀကိဳးခတ္ထားသည္ကိုေမ့ၿပီး ရုန္းမိသည္။ ယမရာဇာက ဒါကို သေဘာက်ၿပီး တဟားဟား ဆက္ရယ္သည္။ လင္းသဒၵါ ေတာက္တစ္ခ်က္ေခါက္ၿပီး ထြီခနဲ ယမရာဇာ မ်က္ႏွာကို တံေတြးႏွင့္ေထြးသည္။ လူခ်င္း နီးကပ္စြာ ရွိေနမႈေၾကာင့္ ယမရာဇာ မေရွာင္ႏိုင္။ မ်က္ႏွာတည့္တည့္ကို တံေတြးေတြ စင္ကုန္သည္။ “ေစာက္ေကာင္မ .. နင္ကမ်ား ငါ့ကို တံေတြးနဲ႔ေထြးတယ္ေပါ့ .. ေအး .. နင္တို႔လိုဟာေတြကို ငါက ထည့္တြက္တယ္ ေအာက္ေမ့ေနလား … ငါ့မိန္းမကို နင္သတ္သြားတာလို႔ နင့္ကို ငါ့မိန္းမေနရာမွာ ျပန္အစားထိုးဖို႔ စဥ္းစားထားလို႔ အသက္ရွင္ေနတယ္မွတ္ .. မဟုတ္ရင္ နင့္အေဖေနာက္ လိုက္သြားရမယ္ ..“ “ရွင္ .. ရွင္ဘာေျပာလိုက္တယ္ …“ “မင္း .. မသိေသးရင္ ျပရေသးတာေပါ့ …“ ယမရာဇာ လက္ႏွစ္ဖက္ႏွင့္ လင္းသဒၵါ၏ ေခါင္းကိုညွပ္ကိုင္သည္။ ရုတ္ခ်ည္းဆိုသလို လင္းသဒၵါ၏ အျမင္အာရံုတြင္ အလင္းတန္းေတြ ျဖာေျပးသည္။ ထို႔ေနာက္တြင္ ထုိအလင္းေတြက တစတစၾကည္လင္လာၿပီး သူမျမင္ကြင္းထဲ၌ ေတာင္ၾကားရွိ ရြာတစ္ရြာေပၚလာသည္။ ဒါ .. ဒါ … ၀ံပုေလြရြာ။ သူမရြာ .. အို .. အျဖစ္ဆိုးလွခ်ည္လား … မီးေတာက္မီးလွ်ံေတြစြဲေနသည့္ သူမရြာ .. ေတာင္ၾကားတစ္၀ိုက္တြင္ မဲမဲလႈပ္လႈပ္ႏွင့္ ဟိုမွဒီမွ ပ်ံသန္းေနသည္က မွင္စာေတြ … ထိုမွတဖန္ လင္းသဒၵါ၏ ျမင္ကြင္းထဲ၌ ျဖတ္ခနဲဆိုသလို ေပၚလာသည္က ဦးသိဒိၵ၏ စံအိမ္ .. စံအိမ္ေရွ႔က ေျမကြက္လပ္တြင္ လက္တစ္ဆုပ္စာပမာဏသာ က်န္ေတာ့မည့္ သမန္း၀ံပုေလြေတြသည္ မွင္စာေတြ၏ ထိုးႏွက္မႈကို ရြပ္ရြပ္ခြ်ံခြ်ံခုခံေနရွာသည္။ ဦးသိဒိၵ သူ႔ေရွ႔ကို ထိုး၀ဲလာသည့္ မွင္စာတစ္ေကာင္ကို လက္ျဖင့္ပုတ္ထုတ္လိုက္စဥ္မွာပင္ ေနာက္နားမွ မွင္စာတစ္ေကာင္ ဘြားခနဲေပၚလာသည္။ မွင္စင္ ပါးစပ္က အစြမ္းကုန္ၿပဲအာၿပီး ပုခံုးကို သြားခြ်န္ေတြႏွင့္ ငံု႔ကိုက္သည္။ အေဖ … !!!!!!!!!!!!

လင္းသဒၵါ ေခါင္းျပဳတ္မထြက္ပင္ တယမ္းယမ္းခါသည္။ ယမရာဇာက သူ႔လက္ကိုဖယ္လိုက္ၿပီ ျဖစ္သျဖင့္ ေနာက္ဆက္တြဲဘာျဖစ္သည္ကို လင္းသဒၵါ မသိလိုက္။ မ်က္ရည္ေတြစီးက်ေနသည့္တိုင္ မီး၀င္း၀င္းေတာက္မတက္ မ်က္လံုးတစ္စံုႏွင့္ ယမရာဇာကို စိုက္ၾကည့္သည္။ အ၀ါေရာင္မ်က္သားထဲမွ အနက္ေရာင္မ်က္ဆံေလးက ၀ိုင္း၀ိုင္းေတာက္ေနသည္ကို ၾကည့္ၿပီး ယမရာဇာ လင္းသဒၵါကို သေဘာက်သြားသည္။ ငရဲတံခါးဖြင့္ဖို႔က ပိုအေရးႀကီးသည္ဆိုတာကို သိသည့္တိုင္ မ်က္စိေရွ႔က အေခ်ာအလွေလးကို အလြတ္မေပးခ်င္ေတာ့။ ဟုတ္ေတာ့လဲဟုတ္သည္။ တကယ္တမ္း ငရဲတံခါးဖြင့္ဖို႔ ဆိုတာကလဲ စြမ္းအားရွင္ေက်ာက္တစ္ခု လိုေနေသးသည္မဟုတ္လား။ လမ္းညႊန္ေက်ာက္ျပားတစ္ခုထဲႏွင့္ေတာ့ ရခ်င္မွရမည္ဆုိတာ ယမရာဇာသိထားသည္။ တမင္တကာအရဲစြန္႔၍ စမ္းသပ္ခ်င္လို႔သာ ေမွ်ာ္စင္ညီေနာင္ဆီသို႔ ျပန္လာခဲ့တာျဖစ္သည္။ တစ္ရက္၊ ႏွစ္ရက္ေလာက္နားၿပီး စြမ္းအားရွင္ေက်ာက္ေနာက္ကို လိုက္ရေပဦးမည္။ နားသည္ဆိုတာကလဲ လူကိုသာ အနားေပးမွာ၊ လီးကိုေတာ့ အနားေပးမွာ မဟုတ္။ မာယာေဒ၀ီ အျဖစ္ဆိုးနဲ႔ ေသသြားရကတည္းက က်ိန္း၀ါးထားခဲ့တာရွိသည္။ အဲဒီကိစၥကို အေကာင္အထည္ေဖာ္ရမည္။

ယမရာဇာ မ်က္လံုးက ရမၼက္ခိုးေတြႏွင့္ ေတာက္ေျပာင္လာသည္။ သူမတကိုယ္လံုးကို စူးစူးရဲရဲ စိုက္ၾကည့္ေနသည့္ ယမရာဇာအၾကည့္ေတြကို ရိပ္မိၿပီး လင္းသဒၵါေၾကာက္သလိုေတာင္ ျဖစ္သည္။ ပံုမွန္အတိုင္းဆို ဒါမ်ဳိးကို ဂရုစိုက္မွာမဟုတ္ေပမယ့္ အခုေတာ့ သူမမွာ ခ်စ္ရသူ ရွိေနခဲ့ၿပီ။ သူမကိုယ္ေလး မသန္႔စင္မွာ စိုးရြံ ႔သည္။ “ရွင္ .. ရွင္ .. မယုတ္မာနဲ႔ ..“ “ဟား .. ဟား .. ယုတ္မာေတာ့ေရာ မင္းက ဘာလုပ္ႏိုင္မွာမို႔လဲ … ငါလိုးတာကိုခံၾကည့္စမ္းပါ .. ၀ံပုေလြမရာ .. မင္း တန္းတန္းစြဲသြားေစရမယ္ ..“ “ထြီ ..“ “မင္းက ေတာ္ေတာ္ တံေတြးေထြးခ်င္ေနတယ္ ဟုတ္လား. ေအး .. တံေတြးေထြးရေစမယ္ .. ခနေစာင့္ ..“ မရေတာ့ၿပီ။ ေၾကာက္ကန္ကန္ၿပီး ရုန္းေနသည့္ လင္းသဒၵါကိုယ္မွကိုယ္က်ပ္၀တ္စံုကို အတင္းဆြဲခြ်တ္သည္။ အ၀တ္ႀကိဳးေတြေျပသြားသည္ႏွင့္ အေပၚပိုင္းက ဟင္းလင္းျဖစ္သည္။ ယမရာဇာ ဒီမွာတင္မရပ္ပဲ ကိုယ္က်ပ္ေဘာင္းဘီကိုပါ ဆြဲခြ်တ္သည္။ ပကတိတင္းရင္းစိုျပည္လွသည့္ လင္းသဒၵါကိုယ္ေလးက မိေမြးတိုင္းဖေမြးတိုင္းနီးပါး ျဖစ္သြားသည္။ မို႔သည့္ေနရာကမို႔၊ ေဖာင္းသည့္ေနရာကေဖာင္းမို႔ ျမင္ရသည္ႏွင့္ ရမၼက္ၾကြစရာေကာင္းေနသည္။ တကိုယ္လံုးကို အစုန္အဆန္ၾကည့္ၿပီး သေဘာက်ေနသည့္ ယမရာဇာ မ်က္လံုးက လင္းသဒၵါလည္တိုင္ရွိ လည္ဆြဲကုိ ျမင္သြားသည္။ ရင္ႏွစ္မႊာၾကား၌ ပန္းေရာင္ေက်ာက္က တလဲ့လဲ့ႏွင့္ေတာက္ေနသည္။

“အလို ..“ ယမရာဇာ ျဖဴ၀င္းမို႔ေမာက္ေနသည့္ ႏို႔ႏွစ္လံုးကိုေတာင္ စိတ္မ၀င္စားႏိုင္ပဲ လည္ဆြဲဆီသို႔ လက္လွမ္းသည္။ လည္ဆြဲကို ထိေတာ့မလို လက္တစ္လံုးျခားေလာက္အေရာက္တြင္ ရုတ္ခ်ည္းသူ႔လက္ေခ်ာင္းေလးေတြက ေခ်ာ္ရည္ပူထဲ အႏွစ္ခံလိုက္ရသလို ခံစားရၿပီး ရွဲခနဲျမည္သည္။ “အား“ ခနဲ ယမရာဇာ အလန္႔တၾကားေအာ္ၿပီး လက္ျပန္ရုတ္သည္။ သူ႔လက္ကို ၾကည့္လိုက္ေတာ့ လက္ေခ်ာင္းေလးေတြသည္ မယံုႏိုင္ဖြယ္ရာ နီရဲေနသည္။ ဒါ … ဒါ …။ “၀ံပုေလြမ .. ဒါ .. ဒါကို မင္းဘယ္ေနရာက ရတာလဲ …“ “က်မ ခ်စ္သူေပးထားတာ … ရွင္ထိရဲထိၾကည့္ .. က်မအသက္တာ အေသခံမယ္ .. ဒါေတာ့ အပါမခံႏိုင္ဘူး ..“ လင္းသဒၵါက အျဖစ္အပ်က္ကို နားမလည္ေပမယ့္ ယမရာဇာက နားလည္သည္။ ေလာေလာဆယ္တြင္ သူ႔ေခါင္းထဲ၌ တပ္မက္ဖြယ္ေကာင္းလွသည့္ ျဖဴျဖဴေဖြးေဖြး ေရေဆး၀ံပုေလြမေလးကို ေမ့သြားသည္။ သူ႔မ်က္စိက လည္ဆြဲကိုသာ မမွိတ္မသုန္ စိုက္ၾကည့္ေနသည္။ ဒီတစ္ခါေတာ့ ယမရာဇာကို ကံၾကမၼာကေစာင့္ေရွာက္ၿပီ။ စြမ္းအားရွင္ေက်ာက္ (Divine Gem) .. ဘယ္နားရွာရမွန္းေတာင္ မသိေသးသည္ဟာက သူ႔ေရွ ႔ကို တန္းတန္းမတ္မတ္ေရာက္လာခဲ့ၿပီ။ လင္းသဒၵါကို သူေက်းဇူးတင္ရမည္။ တကယ္လို႔သာ ဒီေကာင္မေလးကို မုဒိန္းက်င့္ဖို႔ မစဥ္းစားခဲ့မိဘူးဆိုလွ်င္ ဒီေက်ာက္ကို ျမင္ဖို႔ လမ္းစရွိမည္မဟုတ္။ ဒီဟာက သူမကိုယ္က်ပ္အကၤ် ီထဲ၀င္ၿပီး ေပ်ာက္ကြယ္ေနခဲ့လို႔ လမ္းတေလွ်ာက္လံုး လင္းသဒၵါ သူႏွင့္အတူ ပါလာခဲ့သည့္ေတာင္ ေတြ႔မွမေတြ႔ခဲ့တာ။ ဟား .. ဟား …. ယမရာဇာ .. ယမရာဇာ .. ကံေကာင္းခ်င္ေတာ့လဲ ေက်ာက္တစ္လံုးထဲႏွင့္ ငွက္ႏွစ္ေကာင္ရေပဦးေတာ့မည္။ ယမရာဇာ “တဟားဟား“ ေအာ္ရယ္ရင္း သူ႔၀တ္ရုံစထဲသို႔ လက္ျပန္ႏိႈက္သည္။ လက္ထဲပါလာသည္က လမ္းညႊန္ေက်ာက္ျပား …။

ယမရာဇာ လင္းသဒၵါကို စိတ္မ၀င္စားေတာ့။ လမ္းညႊန္ေက်ာက္ျပားကိုသာ စူးစိုက္ၾကည့္ေနသည္။ ရုတ္ခ်ည္းေျပာင္းလဲသြားသည့္ ယမရာဇာအမူအယာကို ေထာက္ခ်င့္၍ လင္းသဒၵါ ဘာဆိုတာ ရိပ္မိသြားသည္။ မ်က္လံုးေလးအ၀ိုင္းသားႏွင့္ ယမရာဇာ လုပ္သမွ်ကို စူးစိုက္ၾကည့္သည္။ သူမတကိုယ္လုံး အ၀တ္အစားမလံုမလဲႏွင့္ ရွိေနသည္ကိုေတာင္ သတိမရေတာ့။

ေက်ာက္သင္ပုန္းအရြယ္ထက္ အနည္းငယ္ႀကီးမည္ဟု ထင္ရေသာ လမ္းညႊန္ေက်ာက္ျပား၏ အလည္တြင္ ခ်ဳိင့္ေနေသာ ေနရာေလးရွိသည္။ ဒါက .. စြမ္းအားရွင္ ေက်ာက္အတြက္ေနရာျဖစ္ရမည္။ ယမရာဇာ မ်က္ႏွာက ၀င္းလက္သြားၿပီး ေမွ်ာ္စင္၏ေရွ႔သို႔ ထြက္သြားသည္။ ၀ရံတာလို ျဖစ္ေနသည့္ ထိုေနရာတြင္ ရပ္ရင္း ေကာင္းကင္ကို လက္ေျမွာက္၍ တစ္စံုတစ္ခုကို ရြတ္ဆိုသည္။ လင္းသဒၵါၾကည့္ေနစဥ္မွာပင္ လမ္းညႊန္ေက်ာက္ျပားသည္ တစ္ေယာက္ေယာက္က ဆြဲလိုက္သည့္ႏွယ္ ေလထဲသို႔ အလိုလိုၾကြတက္သည္။ ယမရာဇာ ေခါင္းအေပၚတည့္တည့္တြင္ သံုးေလးငါးပတ္ေလာက္ ပတ္ခ်ာလည္သြားၿပီးမွ ၿငိမ္သက္စြာရွိေနသည္။ ရုတ္ခ်ည္းဆိုသလို ေမွ်ာ္စင္၏ အေနာက္ဘက္ေကာင္းကင္မွ မိုးခ်ိမ္းသံမ်ားကိုၾကားရသည္။ တဒိုင္းဒိုင္း ျမည္လာသည့္ မိုးခ်ိမ္းသံမ်ားႏွင့္ မေရွာင္းမေႏွာင္းတြင္ လွ်ပ္စီးလွ်ပ္ပန္းမ်ားက ေကာင္းကင္ထက္၌ ဟိုမွဒီမွထြက္ေပၚလာသည္။ ေန႔ခင္း၏ အလင္းေရာင္သည္ ရုတ္ခ်ည္းဆိုသလို မည္းတက္လာသည့္တိမ္တိုက္ေတြေၾကာင့္ ညႏွင့္မျခား ေမွာင္က်သည္။ ယမရာဇာ ငရဲတံခါးဖြင့္ဖို႔ ျပင္ဆင္ေနေခ်ေလၿပီ ..။

“ေမာင္သီဟ .. တို႔ေတြ ျမန္ျမန္သြားမွျဖစ္မယ္ …“ အခ်ိန္အခါမဟုတ္ ေကာင္းကင္ထက္တြင္ မည္းေမွာင္တက္လာသည့္ တိမ္ဆိုင္ေတြကိုၾကည့္ၿပီး ေနာ္၀တီက စိုးရိမ္တႀကီးေျပာသည္။ တဆက္တည္း ယမရာဇာတစ္ေယာက္ လင္းသဒၵါ၏ လည္ဆြဲကို ရွာေတြ႔သြားၿပီဆိုတာ သူမ နားလည္သည္။ ပံုမွန္အတိုင္းဆို ေတြ႔သြားစရာအေၾကာင္းမရွိသူမို႔ လင္းသဒၵါဘယ္လိုအေျခအေနေရာက္ေနသည္ဆိုတာ စဥ္စားမိၿပီး သူမ စိတ္မေကာင္း။ သီဟကိုသာ သနားၾကင္နာသည့္အၾကည့္ႏွင့္ စိုက္ၾကည့္သည္။ သူမ ေတြးသလို သီဟလဲ ေတြးမိသည္ထင္သည္။ မ်က္ႏွာေပၚတြင္ စိုးရိမ္စိတ္ႏွင့္ ေသာကေရာက္ေနမႈကို အတိုင္းသားျမင္ေနရသည္။ ဒါကိုျမင္ေတာ့ ေနာ္၀တီေဘးမွ ျမင္းခ်င္းယွဥ္စီးလာသူ ကလ်ာဏီ သီဟဆီသို႔ တိုးသြားသည္။

“သီဟ .. ရွင္လက္ခံမယ္ဆိုရင္ လင္းသဒၵါကိုကယ္ဖို႔ … မမ အႀကံတစ္ခု ကမ္းလွမ္းပါရေစ ..“ “ေျပာပါ မကလ်ာ .. လင္းသဒၵါအတြက္ဆုိ က်ေနာ္စြန္႔စားဖို႔ အသင့္ပါပဲ ..“ “မမနဲ႔ သီဟ ႏွစ္ေယာက္ထဲ အရင္သြားၾကရင္ မေကာင္းဘူးလား …“ “မမဆိုလိုတာ ??? “ “ျမင္းေပၚမွာ စီးရတာထက္ .. ဒီထက္ပိုျမန္တဲ့သတၱ၀ါေပၚမွာ သီဟမ်ား စီးခ်င္သလားလို႔ …“
သူတို႔ေခါင္းေပၚမွာ ေက်ာ္ျဖတ္ကာ ပ်ံသန္းသြားသည့္ ကလ်ာဏီႏွင့္ သီဟကို သု၀ဏတို႔ ေမာ့ၾကည့္မိသည္။ စကၠန္႔ပိုင္းအတြင္း သူတို႔ႏွင့္ေ၀းကြာသြားၿပီး မဲေမွာင္ေနသည္တိမ္တိုက္ေတြထဲ ၀င္ေရာက္ေပ်ာက္ကြယ္သည္။ သု၀ဏ သူ႔ျမင္းနံေဘးကို ေျခဖေနာင့္ႏွင့္တို႔သည္။ အုန္းခြံေရာင္စစ္ျမင္းက က်ယ္ေလာင္စြာဟီၿပီး ေရွ႔ကိုဒုန္းစိုင္းေျပးသည္။ အားက်မခံ သု၀ဏေနာက္မွ ကပ္ပါလာသူက ညီမျဖစ္သူ ေခမာသီႏွင့္ စီစီဟန္ ..။ ပစၥလက္ေတာအုပ္၏ လမ္းတေလွ်ာက္ ျမင္းခြာသံမ်ားက တေျဖာင္းေျဖာင္းႏွင့္ ညံသြားသည္။ လမ္း၏အဆံုးတြင္ ေတာင္ကုန္းတစ္ခုကအသင့္ရွိေနသည္။ ဒုန္းစိုင္းဆင္းလာသည္မို႔ သူတို႔အားလံုး အခ်ိန္ခနေလးအတြင္းမွာ ေတာင္ကုန္းထိပ္သု႔ိေရာက္လာၾကသည္။ ထိုေရာအခါ သု၀ဏတို႔ ျမင္ကြင္းထဲ၌ ေပၚလာသည္က မဲေမွာင္ေနသည့္ ေကာင္းကင္ေနာက္ခံႏွင့္အၿပိဳင္ မိုးမိုးမတ္မတ္ရွိေနသည့္ ရဲတိုက္မည္းႀကီးတစ္ခု။ ထိုရဲတိုက္မည္းႀကီး၏ အလယ္တြင္ကား ေကာင္းကင္ထိမတတ္ ထိုးထြက္ေနသည့္ ေမွ်ာ္စင္ႏွစ္ခု .. ေမွ်ာ္စင္ညီေနာင္ … သူတို႔ၾကည့္ေနစဥ္မွာပင္ ရဲတိုက္၏ တံခါး၀က တကြ်ီကြ်ီျမည္ကာ အေပၚဘက္သို႔ ပြင့္သြားသည္။ မဲမဲအေကာင္မ်ားက ထိုတံခါး၀မွာ အလံုးအရင္း အျပင္သို႔ တိုးထြက္လာသည္။

“Minotaurs !!!!!!!!!! …“

တိမ္ဆိုင္တိမ္တိုက္ေတြသည္ လွ်င္ျမန္လွေသာအဟုန္ျဖင့္ သီဟတို႔ေအာက္မွာ ျဖတ္ေျပးေနသည္။ ၿပိဳးခနဲ လွ်ပ္စီးတစ္ခ်က္လက္လိုက္သည္တြင္ ယမရာဇာ၏ ရဲတိုက္ကို ျဖတ္ခနဲ ျမင္လိုက္ရသည္။ “သီဟ .. ညာဘက္ေမွ်ာ္စင္မွာ !!! …“ ကလ်ာဏီ ျမင္သလို သီဟလဲ ျမင္ပါသည္။ လက္တစ္ဖက္ႏွင့္ ကလ်ာဏီ၏ လည္ဂုတ္ကို တင္းတင္းဖက္ထားရင္း က်န္သည့္တစ္ဖက္ႏွင့္ ရိုင္ဖယ္ကို အသင့္ကိုင္ထားလိုက္သည္။ သီဟ အသင့္ျဖစ္သည္ႏွင့္ ကလ်ာဏီက တိမ္တိုက္ေနာက္၌ ၀ဲကာပုန္းေနရာမွ ဦးစိုက္ ထိုးဆင္းသည္။ အရွိန္ကျပင္းလွသျဖင့္ သီဟ နားထဲကေတာင္ တစီစီျဖစ္သလို ခံစားရသည္။ စကၠန္႔ပိုင္းအတြင္း ေမွ်ာ္စင္ႏွင့္နီးကပ္လာၿပီး ၀ရံတာထက္မွ အေျခအေနကို သဲသဲကြဲကြဲ ျမင္လာသည္။

Divine Gem (စြမ္းအားရွင္ေက်ာက္) တြင္ မည္သို႔ေသာ အစြမ္းသတၱိေတြ ရွိသည္မသိ။ ယမရာဇာ ဘယ္လိုနည္းနဲ႔မွ လင္းသဒၵါလည္တိုင္ကေန ဆြဲခြ်တ္လို႔မရပါ။ မတတ္ႏိုင္သည့္အဆံုး ေမွ်ာ္စင္ထိပ္တြင္ အေစာင့္ခ်ထားေသာ Minotaur ႏွစ္ေကာင္ကို လွမ္းေခၚၿပီး လင္းသဒၵါကို ဖမ္းခ်ဳပ္ထားဖို႔ ေစခိုင္းရသည္။ သူမကို ခတ္ထားသည့္ သံေျခက်င္းမ်ားထဲမွ လြတ္သည္ႏွင့္ လင္းသဒၵါ Minotaur တစ္ေကာင္၏ ေခါင္းကိုလွမ္းကန္သည္။ သို႔ေသာ္ က်န္ Minotaur တစ္ေကာင္က အတင္း လူခ်င္း၀င္ပူးၿပီး ခ်ဳပ္ထားသျဖင့္ ထိထိေရာက္ေရာက္ မျဖစ္ေပ။ အေၾကာက္အကန္ ရုန္းရင္းကန္ရင္းႏွင့္ပင္ ေမွ်ာ္စင္၏ ၀ရံတာဆီသို႔ တရြတ္တိုက္ပါလာသည္။

ေလထဲတြင္ ရပ္တည္ေနေသာ လမ္းညႊန္ေက်ာက္ျပားသည္ လင္းသဒၵါ အနားေရာက္လာသည္ႏွင့္ သတၱဳသံလိုမ်ဳိး ထူးဆန္းသည့္အသံ တစ္ခုထျမည္သည္။ ၿငိမ္ေနရာမွ စက္၀ိုင္းကေတာ့လို သံုးေလးပတ္လည္ၿပီး ရပ္သြားေသာအခါ အခ်ဳိင့္ေလးရွိသည့္ဘက္က လင္းသဒၵါဆီသို႔ မ်က္ႏွာမူၿပီးသားျဖစ္သည္။ ထိုေရာအခါ သူမလည္တိုင္ရွိ ပန္းေရာင္ေက်ာက္သည္ အလင္းတန္းမ်ား ရုတ္ခ်ည္း ျဖာထြက္လာၿပီး လူတစ္ေယာက္လွမ္းဆြဲလိုက္သည့္ႏွယ္ ေက်ာက္ျပားဆီသို႔ ၾကြတက္သည္။ လင္းသဒၵါ မ်က္လံုးအစံု ျပဴးက်ယ္လာသည္။ ေအာက္ခံၾကမ္းျပင္ကို ေျခစံုကန္၍ ရုန္းသည့္တိုင္ လမ္းညႊန္ေက်ာက္ျပား၏ ဆြဲအားကို ေတာင့္ခံမထားႏိုင္။ လည္ဆြဲက တစတစျဖင့္ ေက်ာက္ျပား၏ အလည္ဗဟိုသို႔ ဦးတည္သြားေနသည္။ သူမေဘးနားရွိ Minotaur ႏွစ္ေကာင္သည္ အခုအခ်ိန္တြင္ လင္းသဒၵါကို ဖမ္းခ်ဳပ္ထားစရာေတာင္ မလိုေတာ့ပါ။ လင္းသဒၵါ ခမ်ာ အသားထဲနစ္မတတ္ျဖစ္ေနသာ ဆြဲႀကိဳး၏အားေၾကာင့္ လည္တိုင္ေတာင္ က်ဳိးမလိုျဖစ္ေနသည္။ လည္ဆြဲကို အတင္းဆြဲခြ်တ္ဖို႔ ႀကိဳးစားစဥ္မွာပင္ ပန္းေရာင္ေက်ာက္က ေက်ာက္ျပားအလယ္သို႔ ထိထိမိမိ ကပ္မိသည္။ ခ်ပ္ခနဲ ျမည္သံထြက္လာၿပီး ပန္းေရာင္ေက်ာက္မွ အလင္းတန္းသည္ မ်က္လံုးမခံႏိုင္ေအာင္ စူးရွစြာလင္းျဖာသည္။ ထိုအလင္းတန္းသည္ ရုတ္ခ်ည္းဆိုသလို မီးဆလိုက္ထိုးသလို ေမွ်ာ္စင္ေအာက္ေျခသို႔ တရွိန္ထိုး ထိုးဆင္းသြားသည္။ အလင္းေရာင္ ထိုးက်ရာ ေျမျပင္သည္ ခ်က္ခ်င္းပင္ တုန္ခါလာၿပီး ပက္ၾကားအက္ေတြ ျဖာထြက္သည္။ ထိုပက္ၾကားအက္ေၾကာင္းမ်ား ၾကားမွ ခဏအၾကာတြင္ မီးလွ်ံတညီးညီးကို ျမင္ေနရသည္။ ေၾကာက္မက္ဖြယ္ေကာင္းသည့္ အသံဗလံေတြ ထိုအက္ေၾကာင္းထဲမွ ပ်ံ ႔လြင့္လာသည္။ ငရဲတံခါး ပြင့္ေတာ့မည္ …။

ေမွ်ာ္စင္ေအာက္ရွိ ရဲတုိက္ေရွ႔မွာေတာ့ … သု၀ဏတို႔ အုပ္စု ေတာ္ေတာ္အေျခအေနဆိုးေနသည္။ Minotaur ေတြ၏ အင္အားက သူတို႔လူစုထက္ ႏွစ္ဆ၊ သံုးဆမက ရွိသည္။ ဒီၾကားထဲ Orc ေတြကပါ ရွိေနေသးသည္။ ေနာ္၀တီ၏ လမ္းညႊန္မႈျဖင့္ သူတို႔ ျမင္းေတြကို ပတ္ခ်ာလည္ေျပးခိုင္းထားသျဖင့္သာ အခုအခ်ိန္ထိ ေတာင့္ခံထားႏိုင္တာျဖစ္သည္။ သို႔ေသာ္ ထိုအကြက္ကလဲ ေရရွည္တြင္ေတာ့ မေအာင္ျမင္ပါ။ တိုက္ပြဲအခ်ိန္ၾကာလာသည္ႏွင့္အမွ် သူတို႔လူစု Minotaur ေတြ၏ အ၀ိုင္းကို ခံလာရသည္။ ေဘးခ်င္းယွဥ္ကာ တိုက္ခိုက္ေနၾကသည့္ သု၀ဏႏွင့္ စီစီဟန္ တစ္ေယာက္ကိုတစ္ေယာက္ၾကည့္ၾကသည္။ ႏွစ္ဦးစလံုး ကိုယ္စီကိုယ္စီ ေသြးအလိမ္းလိမ္းႏွင့္ ျဖစ္ေနသည္။

“စီစီ …“ “သု၀ဏ ..“ “တကယ္လို႔ က်ေနာ္တို႔ အသက္ရွင္ၿပီး က်န္ခဲ့မယ္ဆိုရင္ စီစီ က်ေနာ့္အနားမွာ ေနေပးႏိုင္မွာလား …“ “တကယ္ .. စီစီလဲ .. အဲဒါကို ေျပာမလို႔ပဲ စဥ္းစားေနတာ .. ခစ္ .. ခစ္ ..“ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္မဲ့ေနသည့္ အေျခအေန ျဖစ္သည့္တိုင္ ၿပံဳးရယ္ႏိုင္ေသးသည့္ စီစီဟန္ကို ၾကည့္ၿပီး သု၀ဏ သေဘာအက်ႀကီး က်သည္။ ထိုၿပံဳးဟန္ေလးကပင္ သူ႔ရင္ထဲသို႔ အားအင္မ်ားစြာ တြန္းပို႔ေပးသလို ျဖစ္သည္။ ေနာက္ေက်ာတြင္ လြယ္ထားေသာ ျမားက်ည္ေတာက္ထဲကို လက္ျပန္ႏိႈက္သည္။ ျမားေလးစင္းပါလာသည္ႏွင့္ ေလးညိႈ ႔တြင္ ခ်က္ခ်င္းတင္ၿပီး ပစ္ထည့္သည္။ ဆယ္ေပေတာင္ မရွိေတာ့သည္ အကြာအေ၀းမွ ေျပးလာေနၾကသည့္ Minotaur ေလးေကာင္စလံုးကို ကြက္တိထိသည္။ ဒါေပမယ့္ သု၀ဏ၏ ျမားစြမ္းက Minotaur ေတြ၏ ထိုးစစ္ကို မခ်ိန္းေျခာက္ႏိုင္။ လဲက်သြားသည့္ Minotaur ေနာက္မွာ ေရလိႈင္းမ်ား တက္လာသည့္ႏွယ္ ေနာက္ထပ္ Minotaur ေတြက ေျပးထြက္လာၾကသည္။ သု၀ဏ ျမားတံကို လက္ျပန္ႏႈိက္သည္။ လက္ကဘာကိုမွ မစမ္းမိ … ျမားတစ္စင္းမွ မရွိေတာ့ ….

“တီ … တီ … တီ …“ မည္သည့္အရပ္မွ ထြက္ေပၚလာမွန္း မသိေသာ စစ္ခ်ီတံပိုးမႈတ္သံမ်ားေၾကာင့္ အေသအေၾကတိုက္ခိုက္ဖို႔ ျပင္ေနၾကေသာ လူႏွစ္စု ဟိုဟိုဒီဒီ ၾကည့္မိၾကသည္။ တံပိုးခရာသံမ်ားက သု၀ဏတို႔ လွည့္ၾကည့္ၾကခ်ိန္တြင္ ရပ္တန္႔သြားၿပီမို႔ ဘယ္အရပ္က ထြက္ေပၚလာမွန္း သူတို႔မသိ။ ဟိုဟိုဒီဒီ လိုက္ရွာမိၾကသည္။ ထိုအခိုက္ ေမွ်ာ္စင္ညီေနာင္၏ အေနာက္ဘက္ရွိေတာင္ကုန္းထိပ္၌ လူတစ္ေယာက္ အလံတိုင္တစ္ခုကိုင္၍ ေပၚလာသည္။ ျမင္းတစ္စီးႏွင့္ စစ္သည္ေတာ္တစ္ေယာက္ ....။ မေရွးမေႏွာင္းမွာပင္ ထိုစစ္သည္ေတာ္၏ ေဘး၌ စစ္သည္ေတာ္ေတြ တစတစေပၚလာသည္။ အေျပာက်ယ္သည့္ ေတာင္ကုန္းတစ္ခုလံုးေပၚတြင္ စစ္သည္ေတာ္ေတြႏွင့္ ျပည့္ႏွက္သြားသည္။ သု၀ဏႏွင့္ ဦးသုခ တစ္ေယာက္ကိုတစ္ေယာက္ ၿပံဳး၍ ၾကည့္ၾကသည္။ ဦးသုခ ေစလႊတ္လုိက္သည့္ စာပို႔ခိုသည္ ဒႆသိခၤျပည္သို႔ အခ်ိန္မွီေရာက္သြားမွန္း သူတို႔အားလံုး သိလိုက္ၾကသည္။

“အားလံုး ေဖာက္ထြက္ !!!! ..“ သု၀ဏ၏ ေၾကြးေၾကာ္သံက အထက္ဘ၀ဂ္သို႔ပင္ ပ်ံ ႔လြင့္ေတာ့မတတ္ ထိုးထြက္သည္။ ေသျခင္းတရားႏွင့္ လက္တစ္လံုးျခားသာ လိုေတာ့သည့္အခ်ိန္၌ စစ္ကူေရာက္လာျခင္းသည္ ေခမာသီတို႔ elf ေတြအတြက္တာ့ အဖိုးမျဖတ္ႏိုင္ေသာ အားေဆးပင္။ ခ်က္ခ်င္းပင္ ေသနဂၤဗ်ဴဟာေျပာင္းကာ ျမားတန္းလို ေဖာက္ထြက္သည္။ အလံုးအရင္းႏွင့္ ေတာင္ကုန္းေပၚမွ ဆင္းလာသည့္ ရန္သူေတြေၾကာင့္ Minotaur ေတြသည္ ေသြးပ်က္မလိုျဖစ္သည္။ သု၀ဏတို ႔ေဖာက္ထြက္မႈကို ေတာင့္ခံမထားႏိုင္။ စက္၀ိုင္းျခမ္းပံု ၀ိုင္းရံထားရာမွ ႏွစ္ပိုင္းကြဲထြက္သြားသည္။ elf ေတြႏွင့္၊ စစ္သည္ေတာ္ေတြ ညာဘက္ရွိေမွ်ာ္စင္ညီေနာင္ ေျခရင္း၌ ေပါင္းမိသြားၾကေလၿပီ …

ေမွ်ာ္စင္အထက္၌မူ ….. လမ္းညႊန္ေက်ာက္ျပားႏွင့္ ပန္းေရာင္ေက်ာက္ ေပါင္းစည္းရာမွ ထြက္ေပၚလာေသာ အလင္းေရာင္သည္ စူးရွလြန္းသည္။ ယမရာဇာလို ငရဲကလာခဲ့သူပင္ မခံႏိုင္။ လက္ျဖင့္ မ်က္လံုးကိုကာလိုက္ရသည္။ ထိုအခိုက္ ယမရာဇာ စိတ္ထဲ ထိတ္ခနဲ ျဖစ္သည္။ အလင္းေရာင္ေ၀ျဖာေနေသာ ေက်ာက္ျပား၏ ေနာက္ကြယ္တြင္ မဲမဲအရိပ္ႀကီးတစ္ခုကို ျမင္လိုက္ရသည့္အတြက္။ ဘာအရိပ္ဆိုတာကို သူ႔ဦးေႏွာက္က မွန္းဆလို႔ ရသြားသည့္အခ်ိန္တြင္မူ ကလ်ာဏီက ေမွ်ာ္စင္ေပၚသို႔ ေရာက္လာၿပီ ျဖစ္သည္။

“သီဟ !! ..“ ကလ်ာဏီ အခ်က္ေပးသံႏွင့္ တၿပိဳင္နက္ သီဟရိုင္ဖယ္ဆီမွ က်ည္ဆံေတြ တေ၀ါေ၀ါ ေျပးထြက္သည္။ ေလထုထဲေရာက္ေနသည့္ လမ္းညႊန္ေက်ာက္ျပားကို ဆက္တိုက္ထိမွန္ၿပီး၊ တစ္ခ်က္တြင္ က်ည္ဆန္တစ္ေတာင့္က ပန္းေရာင္ေက်ာက္ကို တည့္တည့္ထိသည္။ ခြ်မ္ခနဲ အသံၾကားလိုက္ရၿပီး ေက်ာက္က ကြာထြက္သည္။ ေျမျပင္ေပၚကို ထိုးက်ေနသည့္ အလင္းေရာင္တန္းသည္ ေက်ာက္ျပဳတ္ထြက္သြားသည္ႏွင့္ တြီခနဲ ျမည္၍ ေပ်ာက္ကြယ္သည္။ ပက္ၾကားအက္ေတြသည္ အလင္းေရာင္ေပ်ာက္ကြယ္သြားသည္ႏွင့္ မူလအတိုင္း ျပန္ေစ့ကုန္သည္။ “သဒၵါ ..“ “ကို …“ ကလ်ာဏီ ေက်ာေပၚက လွိမ့္ဆင္းလိုက္သည့္ သီဟ လင္းသဒၵါအနားသို႔ ေလ၏ အဟုန္ႏွင့္ ေရာက္သြားသည္။ တစ္ေယာက္ကို တစ္ေယာက္ေထြးေပြ႔မိၾကသည္။ “သဒၵါ .. ဘာျဖစ္ေသးလဲ …“ “ဘာမွမျဖစ္ဘူး .. ကို .. ဒီလည္ဆြဲေၾကာင့္ ယမရာဇာ ဘာမွ မလုပ္ႏိုင္ဘူး ..“

ယမရာဇာဆိုသည္ေၾကာင့္ သီဟ ပတ္၀န္းက်င္ကို သတိလစ္သြားရာမွ ဒေရာေသာပါး လွည့္ၾကည့္သည္။ ကလ်ာဏီ၏ လက္ခ်က္ႏွင့္ ေသေနေသာ Minotaur ႏွစ္ေကာင္မွလြဲ၍ ယမရာဇာကို ရွာလို႔မေတြ႔။ သီဟ လင္းသဒၵါလက္ကိုဆြဲ၍ ေလထဲတြင္ ရွိေနေသးေသာ လမ္းညႊန္ေက်ာက္ျပားဆီသို႔ သြားသည္။ လမ္းညႊန္ေက်ာက္ျပားသည္ လင္းသဒၵါက သူ႔အနားသို႔ ခ်ည္းကပ္လာသည္ႏွင့္ သတၱဳသံျမည္ၿပီး တ၀ီ၀ီႏွင့္ျပန္လည္သည္။ “ကို !!!!!! …“ လင္းသဒၵါ သတိေပးသံက ေနာက္က်သည္။ ေမွ်ာ္စင္ ၀ရံတာရွိ တုိင္လံုးႀကီး တစ္ခု၏ ေနာက္ကြယ္မွ ယမရာဇာ အရိပ္တစ္ခုႏွယ္ ဘြားခနဲေပၚလာသည္။ သီဟ ရိုင္ဖယ္ႏွင့္ ထိုးခ်ိန္လိုက္စဥ္မွာပင္ ထိုအရိပ္က လွ်ပ္စီးလက္သလို သူ႔အနားသို႔ ေရာက္လာသည္။ “ေျဖာင္း …“ နားထင္တစ္ခုလံုး ပြင့္မတက္ပူထူတက္ၿပီး သီဟ ဆယ္ေပေလာက္ လြင့္စဥ္ထြက္သြားသည္။ ရိုင္ဖယ္တစ္ျခား၊ လူတစ္ျခား ျဖစ္သည္။ ေခါင္းကို ႏွစ္ခါ၊ သံုးခါေလာက္ ခါၿပီး အျမင္အာရံုၾကည္ေအာင္ ျပန္လုပ္ရသည္။
ၾကမ္းျပင္ကို လက္ေထာက္၍ အားယူျပန္ထစဥ္မွာပင္ ကလ်ာဏီႏွင့္ လင္းသဒၵါ အေျခအေနမေကာင္းသည္ကို လွမ္းျမင္ရသည္။ ကလ်ာဏီ၏ အာခံတြင္းမီးလွ်ံသည္ ငရဲမွလာသူ ယမရာဇာအတြက္ အပ်င္းေျပကေလးကစားစရာလို ျဖစ္ေနသည္။

“မကလ်ာ .. လင္းသဒၵါကို ေခၚၿပီးေျပး …“ ကလ်ာဏီက သီဟ ဘာဆိုလိုခ်င္တာကို သေဘာေပါက္သည္။ ယမရာဇာ ေရွ႔တိုးမလာႏိုင္ေအာင္ ေတာင္ပံႏွစ္ဖက္ကို ျဖန္းခနဲခတ္ၿပီး ေလအဟုန္တစ္ခု ဖန္တီးသည္။ “သဒၵါ .. လာ ေက်ာေပၚျမန္ျမန္တက္ ..“ သီဟ တစ္ေယာက္ထဲ က်န္ခဲ့မည့္ အျဖစ္ေၾကာင့္ လင္းသဒၵါ တု႔ံဆိုင္းဆိုင္းျဖစ္သည္။ သူမလည္ပင္းက ပန္းေရာင္ေက်ာက္ကို ဘာျဖစ္လို႔ ခြ်တ္မရသည္လဲဆိုတာကို နားမလည္။ သူမဆႏၵအတိုင္းဆိုလွ်င္ လည္ဆြဲကို ခြ်တ္ၿပီး ကလ်ာဏီကို ေပးလိုက္ခ်င္သည္။ သူမကေတာ့ သီဟႏွင့္ ယမရာဇာကို ေသေသေၾကေၾက ရင္ဆိုင္ခ်င္သည္။ ဖခင္ျဖစ္သူအတြက္၊ အမ်ဳိးအႏြယ္ေတြအတြက္၊ ၀ံပုေလြရြာအတြက္ လက္စားေခ်ခ်င္ေသးသည္။

“သဒၵါ !!! … သြား …“ ယမရာဇာ လက္ထဲမွ ၿပိဳးၿပိဳးျပက္ျပက္လက္လာသည့္ လက္နက္ကို ျမင္သည္ႏွင့္ သီဟ စိုးရိမ္တႀကီးေအာ္သည္။ တၿပိဳင္ထဲ ခပ္လွမ္းလွမ္းတြင္ က်ေနသည့္ ရိုင္ဖယ္ကို ၀ရံတာေပၚတြင္ လွိမ့္ၿပီးေကာက္သည္။ သီဟ လက္ထဲ ရိုင္ဖယ္ေရာက္သြားသည္ႏွင့္ ယမရာဇာသည္ ဘယ္သူက ပိုအေရးႀကီးသည္ဆိုတာကို အလိုလိုသိသည္။ သီဟဘက္သို႔ လွည့္သည္။ အေျခအေနအရပ္ရပ္ကို ကလ်ာဏီ သေဘာေပါက္သည္။ ျဖစ္ခ်င္တာထက္၊ ျဖစ္သင့္တာကို ဦးစားေပးရမည္ဟု ဆံုးျဖတ္ၿပီး ေငးငိုင္ေနေသးသည့္ လင္းသဒၵါကို ႏႈတ္သီးႏွင့္ဆြဲသည္။ လင္းသဒၵါ ေယာင္ယမ္းၿပီး သူမလည္တိုင္ကို ဖက္တြယ္လိုက္စဥ္မွာပင္ ကလ်ာဏီ ေမွ်ာ္စင္ထက္မွ ေအာက္သို႔ ထိုးဆင္းသည္။ “ကို !!!!!!!!! …“

Elfေတြႏွင့္ စစ္ကူလာသည့္ အဖြဲ႔ေတြ ေပါင္းစည္းသြားသည့္တိုင္ အခုထက္ထိ ယမရာဇာ ဘက္ေတာ္သားေတြကို မႏိုင္ေသးေပ။ Minotaur ေတြသည္ ရဲတိုက္ထဲထိ ဆုတ္ခြာသြားၿပီး တံခါးမႀကီးကို ပိတ္ၿပီး ႀကံ့ႀကံ့ခံ ခုခံထားသည္။ သု၀ဏတို႔ အခုထက္ထိ ရဲတိုက္တံခါးကို မဖြင့္ႏိုင္ေသးေပ။ ဖြင့္ဖို႔ ႀကိဳးစားသူတိုင္းသည္ တံတိုင္းထက္မွ Orc ေတြပစ္ခ်ေသာ ေက်ာက္တံုးႀကီးမ်ား၊ Minotaur ေတြသြန္ခ်ေသာ ေခ်ာ္ရည္ပူမ်ားၾကား၌ အသက္ေပ်ာက္ကုန္သည္။

“ဘယ္လိုလုပ္ၾကမလဲ တပ္မႈးႀကီး …“ သု၀ဏ သူ႔ေဘးနားတြင္ ရွိေနသူ ဒႆသိခၤစစ္တပ္ကို ဦးေဆာင္လာသူ တပ္မႈးႀကီးကို ေမးသည္။ တိုက္ပြဲအေတြ႕အႀကံဳမ်ားသည့္ တပ္မႈးႀကီး ျဖစ္သည့္တိုင္ ျမင့္မားလွသည့္ ရဲတိုက္တံတိုင္းႏွင့္ ထူထဲလွသည့္ တံခါးမႀကီးကို ၾကည့္ၿပီး တပ္မႈးႀကီး အႀကံမရ။ ဒီတံခါးကို မခ်ဳိးေဖာက္ႏိုင္လွ်င္ သူတို႔ ယမရာဇာကို အႏိုင္တိုက္ဖို႔ မလြယ္မွန္းသိသည္။ ဘယ္လိုလုပ္ရပါ့မလဲ။ တံခါးမႀကီး၏ ေျခရင္းတြင္ ပံုကာရွိေနသည့္ စစ္သည္ေတာ္မ်ား၏ အေလာင္းေတြကို ျမင္ေတာ့ ေသြးပြက္ပြက္ဆူသည္။

“က်မသြားမယ္ … က်မနဲ႔အတူ အေသခံလိုက္မယ့္ လူဆယ္ေယာက္ေလာက္ လိုခ်င္တယ္ ..“ “ဆရာမ ..“ “ေနာ္၀တီ …“ သူမကို ၀ိုင္းၾကည့္ေနၾကသည့္ လူအားလံုးကို ေနာ္၀တီက ဆံုးျဖတ္ခ်က္ခ်ၿပီးသြားသည့္ဟန္ႏွင့္ လက္ျပတားသည္။ တဆက္ထဲ လက္ထဲမွာ ရွိေနေသာ အထုပ္ကို ကိုင္ေျမွာက္ျပလိုက္သည္။ သီဟ ထားခဲ့သည့္ ယမ္းေတာင့္ေတြ။ ေနာ္၀တီ၏ မ်က္ႏွာအရိပ္အကဲႏွင့္ အမူအယာကို ၾကည့္ၿပီး တားမရေတာ့ဆိုတာ အားလံုး နားလည္လိုက္သည္။ ဘာရယ္ေၾကာင့္မွန္း မသိ။ စီစီဟန္ ရင္ထဲ ထိုခန၌ နင့္ခနဲ ျဖစ္လာၿပီး ေနာ္၀တီကို ၾကည့္ေနသည့္ မ်က္လံုးေတြတြင္ မ်က္ရည္မ်ား ၀ိုင္းလာသည္။ ငူငူႀကီးရပ္ေနရာမွ ႏႈတ္ခမ္းတို႔က တစ္စံုတစ္ခုကို ေျပာခ်င္ဟန္ႏွင့္ တလႈပ္လႈပ္ျဖစ္သည္။ ေနာ္၀တီ သူမကို ႏႈတ္ဆက္သည့္အၾကည့္ႏွင့္ လွမ္းၾကည့္သည့္အခါတြင္ေတာ့ စီစီဟန္ ထိန္းမထားႏိုင္ေတာ့ပါ။ ႏွလံုးသည္းပြတ္ကို ျဖတ္သန္း၍လာေသာ အသံႏွင့္ သူမကို အားရပါးရေခၚလိုက္သည္။ “အေမ !!! “ “စီစီ … သမီး .. ဘယ္လိုေခၚလိုက္တယ္ …“ “အေမလို႔ေခၚတာ .. အေမ .. အေမရယ္ … သမီးမိုက္ကို ခြင့္လႊတ္ပါ ..“ တစ္ဦးႏွင့္တစ္ဦး လက္ခ်င္းဆုပ္ကာ ကိုင္ထားၾကသည့္ ေနာ္၀တီႏွင့္ စီစီဟန္ကိုၾကည့္ၿပီး အားလံုးက အနည္းငယ္ရွဲေပးလိုက္ၾကသည္။ ေနာ္၀တီက စီစီဟန္ကို သူမရင္ခြင္ထဲဆြဲသြင္းၿပီး ဆံႏြယ္ေလးေတြကို အသာပြတ္သပ္ေပးသည္။ ေမြးစားအေမ၏ ပုခံုးကို မ်က္ႏွာအပ္ထားရင္း စီစီဟန္ တဟင့္ဟင့္ႏွင့္ ရိႈက္ငိုသည္။ ဘ၀တေလွ်ာက္လံုး ထီမထင္၊ ကိုယ္စိတ္ထင္ရာလုပ္ခဲ့သည့္ စီစီဟန္တစ္ေယာက္ တကယ္တမ္း ေနာ္၀တီက သူမကိုထားသြားေတာ့မည္ဆုိေတာ့ မခံစားႏိုင္ပါ။ သူမကို ငယ္စဥ္ကတည္းက ျပဳစုေစာင့္ေရွာက္ေကြ်းေမြးခဲ့သည့္ ေမတၱာတရားကို ျပန္လည္ျမင္ေယာင္လာသည္။

“စီစီ .. သမီး .. အေမသြားေတာ့မယ္ … လိမ္လိမ္မာမာေနခဲ့ေနာ္ …“ စီစီဟန္ကို ရင္ခြင္ထဲမွ ေနာ္၀တီတြန္းထုတ္လိုက္သည္။ သူတို႔ႏွစ္ဦး ေဘးနားတြင္ စိတ္မေကာင္းသည့္မ်က္ႏွာႏွင့္ ရပ္ေနေသာ သု၀ဏဘက္သို႔ လွည့္သည္။ “ဆရာမ .. က်ေနာ္လိုက္ခဲ့မယ္ …“ “မလိုက္ရဘူး သု၀ဏ .. စီစီကို ေစာင့္ေရွာက္ဖို႔အတြက္ မင္းကို ငါလိုအပ္တယ္ ..“ ေနာ္၀တီက ေျပာေျပာဆိုဆုိ သု၀ဏႏွင့္ စီစီဟန္၏ လက္တစ္ဖက္ျခင္းဆီကို ဆြဲကာ ထပ္ေပးလိုက္သည္။ ႏႈတ္ကမူ .. “စီစီ .. သမီးတို႔ႏွစ္ဦး ခ်စ္ခ်စ္ခင္ခင္နဲ႔ တစ္ဦးကိုတစ္ဦး သည္းခံၿပီး ေနခဲ့ၾကေတာ့ “ ေျပာစရာစကားဆံုးသြားသည့္ႏွယ္ ေနာ္၀တီ စီစီဟန္လက္ကို ျဖဳတ္လိုက္ၿပီး ဆတ္ခနဲ လွည့္ထြက္သည္။ စီစီဟန္က “အေမ“ဟု သံရွည္ဆြဲကာ ေခၚသည့္တိုင္ ေနာက္ျပန္လွည့္မၾကည့္ေတာ့ပါ။ ေျပးလိုက္သြားမလို ျဖစ္ေနသည့္ စီစီဟန္ကို သု၀ဏ ဖမ္းဆြဲထားရသည္။ သူ႔စိတ္ထဲမွာလဲ မေကာင္း။ သို႔ေပမယ့္ ဒီနည္းကလြဲလို႔ တျခားနည္းလမ္းလဲ မရွိေခ်။ ျမားကာဒုိင္းေတြကို ေခါင္းေပၚတြင္ေျမွာက္ထားၿပီး ေရွ႔သို႔ တဟုန္ထိုးေျပးတက္သြားသည့္ စစ္သည္ဆယ္ေယာက္အဖြဲ႔ကိုသာ ႏႈတ္ဆက္အၾကည့္ႏွင့္ ၾကည့္ေနမိသည္။ စနစ္တက်တန္းစီၿပီး ေနာ္၀တီကို အကာအကြယ္ေပးထားသည့္အတြက္ အေသခံအဖြဲ႔ ဖရိုဖရဲျဖစ္ကာ အသက္ေပ်ာက္သြားသည့္တိုင္ ေနာ္၀တီ တံခါးမႀကီးနားသို႔ ေရာက္သြားသည္။ လက္ထဲကိုင္ထားသည့္ ယမ္းေတာင့္ေတြကို တံခါးမႀကီး ေအာက္ေျခသို႔ ျမန္ျမန္ထိုးထည့္သည္။ ၿပီးသည္ႏွင့္ ႏႈတ္မွ မႏၱာန္တစ္ခု ရြတ္သည္။ သူမ မႏာၱန္မဆံုးခင္မွာပင္ တံတိုင္းထက္မွ ေခ်ာ္ရည္ပူေတြ ေအာက္ကိုစီးက်သည္။ “အေမ“ ဟု အသံကုန္ဟစ္ကာ ေအာ္လိုက္သည့္ စီစီဟန္၏ အသံကိုသာ ေနာ္၀တီ ေနာက္ဆံုးၾကားလိုက္ရသည္။ ထို႔ေနာက္တြင္ေတာ့ …

“ဂီး“ခနဲ အသံေၾကာင့္ သု၀ဏေခါင္းေမာ့ၾကည့္သည္။ အျဖဴေရာင္အဆင္းရွိေသာ ကလ်ာဏီဆိုသည့္နဂါးမ၏ ေက်ာေပၚတြင္ မိန္းကေလးတစ္ေယာက္ စီးလာသည္ကို ေတြ႔သည္။ ကလ်ာဏီ ေျမျပင္ကိုရွပ္၍ ပ်ံသြားစဥ္ လင္းသဒၵါ အလိုက္သင့္ခုန္ခ်သည္။ သု၀ဏႏွင့္ စီစီဟန္နားသို႔ အံကိုက္ေရာက္လာသည္။ စီစီဟန္ကိုေတြ႔၍ ႏႈတ္ဆက္မည္ ျပဳစဥ္မွာ ရဲတိုက္ရွိရာဘက္မွ နားကြဲမတတ္ ေပါက္ကြဲသံကို ၾကားရသည္။ တ၀ုန္း၀ုန္း ျမည္ေသာ အသံမ်ား၏ အဆံုး၌ ရဲတုိက္တံခါးမႀကီးေနရာသည္ ၿပိဳက်ပ်က္စီးသြားသည္ကို ေတြ႔ရသည္။ “အားလံုး တက္ !!! …“ ဒႆသိခၤတပ္မႈးႀကီး၏ အမိန္႔သံအဆံုး၌ စစ္သည္ေတာ္အုပ္ႀကီးသည္ ရဲတိုက္ဆီသို႔ ဦးတည္ေျပးသည္။ သု၀ဏ၊ စီစီဟန္ႏွင့္ လင္းသဒၵါတို႔ကေတာ့ ေရွ႔ဆံုးကပင္။

တ၀ုန္း၀ုန္းေပါက္ကြဲမႈမ်ား၏ အက်ဳိးဆက္ျဖင့္ ေမွ်ာ္စင္ထက္ရွိ ၀ရံတာသည္ တစ္ျခမ္းေစာင္းသည္။ ယမရာဇာႏွင့္ သီဟ တစ္ေယာက္လက္နက္ကိုတစ္ေယာက္ အၿပိဳင္တြန္းထားရင္းမွ ကိုယ္ဟန္ပ်က္သည္။ ထိုသို႔ သီဟကိုယ္ဟန္ပ်က္သြားသည္ကို အခြင့္ေကာင္းယူ၍ ယမရာဇာက ျဖတ္ခနဲ ကိုယ္ေဖ်ာက္သည္။ သူ႔ကိုယ္က သီဟေနာက္ေက်ာဘက္တြင္ ေပၚလာၿပီး ညာလက္ရွိ လက္နက္ခြ်န္ႏွင့္ ထိုးစိုက္သည္။ “အား“ ခနဲ သီဟ ေအာ္ၿပီး ေက်ာေကာ့တတ္သည္။ ယမရာဇာက ေျခေထာက္ႏွင့္ ဘုန္းခနဲဆက္ကန္သည္။ သီဟ ၀ရံတာထက္မွ လြင့္စင္က်သည္။ အသိစိတ္၏ လႈံေဆာ္မႈျဖင့္ လက္တစ္ဖက္ျဖင့္ မွီရာကို လွမ္းဖမ္းသည္။ ၀ရံတာ ေက်ာက္ျပားစြန္းကို ဆြဲမိသည္။ “သီဟ … သီဟ … ငါ့အႀကံကိုဖ်က္တဲ့ေကာင္ … ေသစမ္းကြာ ..“ ယမရာဇာ ေၾကာက္စရာအသံက်ယ္ႀကီးျဖင့္ ႀကိမ္းေမာင္းၿပီး သီဟလက္ကို နင္းခ်သည္။ သီဟ ဆြဲထားသည့္ ဘယ္လက္ကိုလႊတ္၍၊ ညာလက္ျဖင့္ ေျပာင္းဖမ္းသည္။ ယမရာဇာ ေဒါသထြက္လာၿပီး ညာလက္ကို ဆတ္ခနဲ နင္းခ်ျပန္သည္။ ဒီတစ္ခါေတာ့ သီဟ မေရွာင္ႏိုင္။ လက္ေခ်ာင္းေလးေတြ က်ဳိးေၾကမတတ္ခံစားလိုက္ရၿပီး လက္ကိုလႊတ္လိုက္ရသည္။ “အား“ ခနဲ ေအာ္မိသည္။ သူ႔ကိုယ္သည္ ေမွ်ာ္စင္ထက္မွ ေျခလြတ္လက္လြတ္ျပဳတ္က်သည္။ ေမွ်ာ္စင္ေအာက္ေျခသို႔ ခဲတစ္လံုးပစ္ခ်သလို တဟုန္ထိုးက်သည္။ ဒီတစ္ခါေတာ့ ေသၿပီဟု တြက္လိုက္စဥ္မွာပင္ သူ႔ကိုယ္ကို ႏူးညံ့သည့္အရာတစ္ခုက ဘုတ္ခနဲ ၀င္ေဆာင့္သည္။

“မကလ်ာ ..“ “ဘယ္လိုလဲ သူရဲေကာင္းေလး .. ရွင့္အသက္ကို က်မကယ္တာ ဒါပါနဲ႔ဆို ႏွစ္ခါရွိၿပီေနာ္ .. ခစ္ .. ခစ္ …“ “ဟုတ္ပါ့ မကလ်ာ ရယ္ .. ဒါေပမယ့္ က်ေနာ္ ေနာင္ဘ၀မွပဲ အေၾကြးဆပ္ႏိုင္မွာေနာ္ .. ဟား .. ဟား ..“ “ရတယ္ .. အေရးမႀကီးဘူး … ေလာေလာဆယ္ေတာ့ ဟိုလူယုတ္မာကို အေၾကြးဆပ္လိုက္ရေအာင္ .. ေရာ့ .. ဒီမွာ ..“ ကလ်ာဏီ သူမေျခသည္းႏွင့္ ကုတ္လာသည့္ အရာကို ေလထဲေျမွာက္၍ ေပးသည္။ တျခားမဟုတ္။ ၀ရံတာထက္မွ လြင့္စဥ္က်သြားသည့္ ရိုင္ဖယ္။ သီဟ ရိုင္ဖယ္ကို ခ်က္ခ်င္းေမာင္းတင္လိုက္သည္။ ၀ရံတာထက္မွ ငံု႔ၾကည့္ေနသည့္ ယမရာဇာ ဒါကိုျမင္သည္။ ဘာရယ္ေၾကာင့္မွန္း မသိ။ သူ႔စိတ္ထဲတြင္ သီဟကို ေၾကာက္ရြံ ႔သလိုျဖစ္လာသည္။ အထပ္ထပ္အခါခါ ဒီလူသားကို လုပ္ႀကံသည့္တိုင္ သီဟဆိုသည့္ေကာင္သည္ မေသႏိုင္။ သူ .. သူ .. prophecy လာ သူရဲေကာင္းဆိုတာ ဟုတ္မ်ား ဟုတ္ေနမလား။ ယမရာဇာ ဘ၀တြင္ ပထမဦးဆံုးအျဖစ္ ေၾကာက္ရံြ ႔တုန္လႈပ္သလို ျဖစ္လာၿပီး ေနာက္လွည့္ေျပးသည္။ ေျပးေနရင္းမွလဲ စူးရွသည့္ ေလခြ်န္သံတစ္ခုကို ျပဳသည္။

“မကလ်ာ .. မမရဲ ႔အခ်စ္တံုးႀကီး ထြက္လာၿပီ …“ “ေတြ႕ၾကေသးတာေပါ့ … သီဟ .. နဂါးေတြရဲ ႔အားနည္းခ်က္ဆိုတာ မွတ္မိေသးတယ္ ဟုတ္ …“ “မွတ္မိတာေပါ့ .. မမသာ က်ေနာ့္ကို ပစ္လို႔ရေအာင္ ဖန္တီးေပး ..“ “စိတ္ခ် …. လက္သာမေႏွးနဲ႔ ..“

ေမွ်ာ္စင္ညီေနာင္၏ ၾကားတြင္ တစ္ခုႏွင့္တစ္ခုကိုဆက္ထားေသာ ႀကိဳးတံတားရွိသည္။ ယမရာဇာတစ္ေယာက္ ထိုတံတားေပၚ၌ ရွိေနသည္။ ေျပးေနရင္းႏွင့္ ေအာက္ဘက္ကို ငံု႔ၾကည့္မိသည္တြင္ သူ႔ဘက္သားေတြ အေျခအေနမေကာင္းဆိုတာကို ေတြ႔သည္။ Minotaurs ေတြႏွင့္ Orc ေတြ ဘယ္ေလာက္အားႀကီးသည္ဆိုဆို၊ အင္အားႏွစ္ခု ေပါင္းစည္းမိသြားသည့္ elf ေတြႏွင့္ စစ္သည္ေတာ္ေတြကို မတြန္းလွန္ႏိုင္။  တစတစ အက်အဆံုးမ်ားၿပီး ေနာက္ဆုတ္ေပးေနရသည္။ ယမရာဇာ ေဒါသထြက္လိုက္သည့္ျဖစ္ခ်င္း၊ ေတာက္ေလွ်ာက္ႀကံစည္လာခဲ့သည့္ ေရရွည္စီမံကိန္းသည္ ဘာမဟုတ္သည့္ “သီဟ“ဆိုသည့္ ေကာင္ႏွင့္က်မွ ပ်က္ရသည္လို႔။ သူထုိသို႔ေတြးေနစဥ္မွာပင္ အနားသို႔ ဒကၡပ်ံ၀ဲၿပီး ေရာက္လာသည္။

“ဒကၡ .. ငါတို႔ေတြ အေျခအေန မေကာင္းဘူး …“ “ေလာေလာဆယ္ေတာ့ တစ္ေနရာကို လစ္ေျပးရင္ေကာင္းမယ္ သခင္ .. ေနာက္ၿပီး …“ “ေနာက္ၿပီး .. ဘာျဖစ္လဲ ..“ ဒကၡေျဖစရာမလိုေတာ့ပါ။ ေမွ်ာ္စင္ညီေနာင္၏ ေျမာက္ဘက္ျခမ္းတြင္ ရွိေနေသာ သစ္ေတာအုပ္ထဲမွ စူးရွေသာေအာ္သံတစ္ခုကိုၾကားသည္။ “အူ၀ူး“ ဟု ေအာ္လိုက္ေသာ အသံသည္ လြဲမွားစရာမရွိ။ ေနာက္ၿပီး ထိုအသံမ်ားသည္ တစ္သံဆံုးသြားသည္ႏွင့္ ေနာက္အသံက ထပ္ထြက္သည္။ အေရအတြက္ မနည္းလွဆိုတာ တစ္ေတာလံုးညံေနေသာအသံႏွင့္ပင္ သိသာလွသည္။ ယမရာဇာ မ်က္လံုးျပဴးက်ယ္စြာႏွင့္ ၾကည့္မိစဥ္မွာပင္ သစ္ေတာအုပ္ထဲမွ မဲမဲအေကာင္မ်ား လွ်င္ျမန္စြာ ေျပးထြက္လာသည္ကိုေတြ႔ရသည္။ သမန္း၀ံပုေလြေတြ … “ဒါ … ဒါ …“

ယမရာဇာ ၾကားသလို၊ ထိုအသံမ်ားကို လင္းသဒၵါလဲ ၾကားပါသည္။ ရင္ဆိုင္ေနသည့္ ကြ်ဲတစ္ေကာင္ကို အျပတ္ရွင္းလိုက္ၿပီးေနာက္၊ သူမေခါင္းကိုေမာ့၍ ေအာ္သည္။ လင္းသဒၵါ၏ ဆြဲဆြဲျမည့္ျမည့္ေအာ္လိုက္သည့္အသံက တံတိုင္းအျပင္ဘက္သို႔ပင္ေရာက္သည္။ ထြက္ေပၚလာသည့္ ၀ံပုေလြေတြသည္ ခ်က္ခ်င္းပင္ သူမအသံထြက္လာရာ ရဲတိုက္ေပါက္သို႔ ဦးတည္ကာ ေျပးလာၾကသည္။ က်န္ရွိေနေသးသည့္ ယမရာဇာဘက္ေတာ္သားေတြသည္ စိတ္ဓါတ္အႀကီးအက်ယ္က်ကုန္သည္။ အေျခအေနက သူတို႔အတြက္ အႏႈတ္ဘက္တြင္ ၁၀၀ေလာက္ေတာင္ျပေနသည္။ ဒီတစ္ခ်ီတြင္ေတာ့ ယမရာဇာ အခ်ီႀကီး ရႈံးေခ်ၿပီ။

ဒကၡေက်ာေပၚသို႔ ေရာက္သြားသည့္ ယမရာဇာကို သီဟ ျမင္သည္။ ကလ်ာဏီကို လက္ကုတ္၍ အခ်က္ေပးလိုက္သည္တြင္ သူမက ေတာင္ပံႏွစ္ဖက္ကို ျဖန္႔၍ တဟုန္ထိုးဆင္းသည္။ ယမရာဇာကို ဒီေလာက္ႏွင့္ေတာ့ မရ။ ေနာက္ေစ့တြင္ မ်က္လံုးအပိုပါသည့္အလား ထင္ရသည္။ ဒကၡကို လွမ္းေအာ္လိုက္သည္တြင္ ဒကၡက ရုတ္ခ်ည္း အေပၚကို ထိုးတက္သည္။ ကလ်ာဏီကေအာက္၊ ဒကၡက အေပၚစီးက ျဖစ္သြားသည္။ သီဟ ေနာက္ျပန္လွည့္ၿပီး ရိုင္ဖယ္ႏွင့္ပစ္မည္ ျပဳစဥ္မွာပင္ ဒကၡခံတြင္းမွ မီးလွ်ံမ်ား မႈတ္ထုတ္သည္။

“ကိုင္ထား .. သီဟ ..“ ကလ်ာဏီ ညာဘက္သို႔ ခ်ဳိးေကြ႔သည္။ အရွိန္ကျမန္လြန္းသည့္အျပင္ ေလထဲထုမွာမို႔ သီဟ ဟန္ခ်က္ပ်က္သည္။ ေက်ာကုန္းေပၚမွ ေခ်ာ္က်သည္။ လက္တစ္ဖက္ႏွင့္ ကလ်ာဏီကို ဖက္ထားရင္း တြဲေလာင္းျဖစ္ေနသည္။ ဒကၡက ထပ္ခ်ပ္မကြာ လိုက္လာၿပီး မီးလွ်ံေတြကို မႈတ္ထုတ္သည္။ သီဟ ကလ်ာဏီ ေက်ာကုန္းေပၚသို႔ ျပန္တက္ဖို႔ မျဖစ္ႏိုင္ေတာ့။ မိုက္မိုက္ကန္းကန္း စြန္႔စားမႈတစ္ခုကို သီဟ ျပဳလုပ္သည္။ ကလ်ာဏီကို ဖက္တြယ္ထားရာမွ လက္ကိုလႊတ္သည္။

“သီဟ !!! ..“ ေလထဲကို စကၠန္႔ပိုင္းမွ် ေရာက္သြားသည့္အခ်ိန္တြင္ သီဟ ရိုင္ဖယ္ကို ဒကၡ၏ ေမးေအာက္တည့္တည့္သို႔ ေသခ်ာခ်ိန္သည္။ ထို႔ေနာက္တြင္ေတာ့ ရိုင္ဖယ္ဆီမွ က်ည္ဆံတန္းမ်ားသည္ သီဟ က်ဆင္းေနမႈႏွင့္ ဆန္႔က်င္ဘက္၊ အေပၚဘက္ဆီသို႔ ေထာင္ကာတက္သည္။ ပစ္မွတ္ကို တိတိက်က်ထိသြားေၾကာင္းကို ဒကၡ၏ အသံနက္ႀကီးႏွင့္ ေအာ္သံက သက္ေသခံေနသည္။

ယမရာဇာႏွင့္ ဒကၡ ၀ရုန္းသုန္းကားႏွင့္ လံုးေထြးကာ ျပဳတ္က်သည္။ သူတို႔နည္းတူ သီဟလဲ ေျမျပင္သို႔ ထိုးက်သည္။ ေကာင္းကင္ထက္မွ နဂါးႏွစ္ေကာင္၊ လူႏွစ္ေယာက္၏ တုိက္ပြဲကို ျမင္သည္ႏွင့္ ေျမျပင္က လူေတြသည္ ဆက္လက္မတိုက္ခိုက္ႏိုင္ေတာ့ပဲ ေမာ့ၾကည့္ေနၾကသည္။ သီဟ ျပဳတ္က်လာသည္ကို ျမင္ေတာ့ လင္းသဒၵါ အလန္႔တၾကား “ကို“ ဆိုၿပီး ေအာ္သည္။ သီဟ ေျမျပင္ႏွင့္ ထိဖို႔ ေပတစ္ရာေလာက္သာ က်န္ေတာ့သည္။ ေနာက္နားမွ ဂ်က္ေလယာဥ္တစ္စင္း ဦးဆိုက္ဆင္းသလို ထိုးဆင္းလာသည့္ ကလ်ာဏီ သူမ၏ ေျခသည္းေတြကို ဆန္႔ထုတ္သည္။ ေသေရးရွင္ေရးမို႔ တျခား ဘာကိုမွ ဂရုမစိုက္ႏိုင္။ သီဟ၏ ေပါင္တစ္ဖက္ကို ကုတ္မိသည္။ သီဟ တစ္ေယာက္ “အား“ခနဲ ေအာ္လိုက္သည္ကို ၾကားေပမယ့္ သူမ မလႊတ္ႏိုင္အား။ ေတာင္ပံႏွစ္ဖက္ကို အက်ယ္ဆံုးျဖစ္သြားေအာင္ ျဖန္႔ကားၿပီး တဖ်တ္ဖ်တ္ခတ္သည္။ ရဲတိုက္ေရွ႔က ေျမကြက္လပ္သည္ ဖုန္းတေထာင္းေထာင္းထသည္။ သီဟေခါင္းႏွင္ ့ေျမျပင္က ရိုက္မိမလို လက္မတင္ေလးမွာပင္ သူ႔ကိုယ္က အေပၚဘက္ ျပန္ၾကြသြားသည္။ ကလ်ာဏီ ဖူးခနဲ ေလပူတစ္ခ်က္ကို မႈတ္ထုတ္ၿပီး သီဟကို လႊတ္ခ်ေပးသည္။

ကလ်ာဏီ ကုတ္ဆြဲထားသည့္ေနရာကနာေနေပမယ့္ သီဟ ဒါကို ဂရုမစိုက္အား။ သူႏွင့္အၿပိဳင္ ၀ုန္းခနဲ ျပဳတ္က်လာသည့္ ယမရာဇာဆီသို႔ ေထာ့နဲ႔ေထာ့နဲ႔ႏွင့္ ေျပးသြားသည္။ ယမရာဇာသည္ အသက္မဲ့ေနသည့္ ဒကၡ၏ ကိုယ္ကို က်ားကန္ေထာက္ထားရင္း ကုန္းရုန္းထေနသည္။ သီဟ ေျပးလာသည္ကိုျမင္သည္တြင္ ညာလက္ရွိ သူ႔လက္နက္ကို ေျမွာက္သည္။ သီဟ “က်ား“ခနဲ ေအာ္ၿပီး ယမရာဇာ၏ လက္ကို ေျခေထာက္ႏွင့္နင္းသည္။ ရိုင္ဖယ္ေသနတ္ေျပာင္း၀ကို ယမရာဇာေခါင္းတည့္တည့္ကို ခ်ိန္လိုက္ၿပီး အေပၚစီးက ဆက္တိုက္ပစ္သည္။ အဆက္မျပတ္ထြက္လာသည့္ က်ည္ဆံမ်ားတြင္ ယမရာဇာ တြန္႔လိမ္ၿပီး ပံုစံအမ်ဳိးမ်ဳိးေျပာင္းသည္။ သတၱ၀ါတစ္ေကာင္ ေသခါနီးတြင္ မခ်ိမဆန္႔ေအာ္သည့္ အသံမ်ဳိးျဖင့္ညည္းသည္။ က်ည္ကပ္တစ္ကပ္လံုး ကုန္ေအာင္ပစ္ၿပီးသည္တြင္ သီဟ ေသနတ္ကို ေဘးသို႔ ပစ္ခ်သည္။ ဘယ္ညာလက္ႏွစ္ဖက္စလံုးက သူ႔ခါးပတ္ဆီေရာက္သည္။ လက္ထဲပါလာသည့္ လက္ပစ္ဗံုးႏွစ္လံုးကို ပါးစပ္အက်ယ္ႀကီးဟ၍ ေအာ္ညည္းေနသူ ယမရာဇာ အာခံတြင္းထဲ ပစ္ထည့္သည္။ ေျဖာင္းခနဲ လည္မ်ဳိကို တစ္ခ်က္ရိုက္ထည့္သည္။ လက္ပစ္ဗံုး ႏွစ္လံုးစလံုး ယမရာဇာ ၀မ္းဗုိက္ထဲေရာက္သြားသည္။ ထို႔ေနာက္တြင္ေတာ့ …

ယမရာဇာ၏ ၀မ္းဗိုက္ေနရာတြင္ အနီေရာင္မီး၀ိုင္းႀကီး ျဖစ္ေပၚသည္ကိုျမင္ေနရသည္။ ထိုမီး၀ိုင္းက တစတစ တကိုယ္လံုးသို႔ ပ်ံ ႔ႏွံ႔သြားၿပီး စကၠန္႔ပိုင္းအတြင္း သူ႔အသားေတြသည္ ပက္ၾကားအက္ေတြျဖစ္ကုန္သည္။ ယမရာဇာတစ္ေယာက္ ေသြးပ်က္ဖြယ္ေကာင္းသည့္အသံႏွင့္ ထိတ္လန္႔တၾကားေအာ္သည္။ သို႔ေသာ္ ထိုအသံက ေ၀းေ၀းလံလံ မေရာက္လိုက္ပါ။ တကိုယ္လံုးေပါက္ကြဲထြက္ၿပီး ၀ါးမ်ဳိသြားသည့္ မီးေတာက္မ်ားေအာက္တြင္ ေပ်ာက္ကြယ္သြားသည္။ ယမရာဇာ ဒီတစ္ခါေတာ့ ဗီဇာမလိုပဲ ငရဲကို ျပန္သြားရေခ်ၿပီ။

“ကို …“ “သဒၵါ …“ ေအာင္ၿပီ ..ေအာင္ၿပီဆိုေသာ ေၾကြးေၾကာ္သံမ်ားၾကားမွ လင္းသဒၵါ၏ အသံကို သီဟ ခြဲျခားၿပီးၾကားသည္။ သူ႔ဆီကို ေျပးလာေနသည့္ ခ်စ္သူ၀ံပုေလြမေလးကိုျမင္ေတာ့ ေျခေထာက္နာေနသည့္တိုင္ သီဟ ရပ္ေစာင့္မေနႏိုင္။ ေထာ့နဲ႔ေထာ့နဲ႔ႏွင့္ပင္ ေျပးသြားသည္။ လမ္းခလုတ္ ဆံုမိၾကသည္တြင္ လင္းသဒၵါကို ခါးမွေျမွာက္ခ်ီၿပီး ေပြ႔သည္။ လင္းသဒၵါက သူ႔မ်က္ႏွာကို လက္ႏွစ္ဖက္ျဖင့္ညွပ္ၿပီး အငမ္းရငံု႔နမ္းသည္။ ေသမင္းႏုိင္ငံကို လက္တစ္လံုးျခားေရာက္မလို ျဖစ္ၿပီးမွ လြတ္ေျမာက္လာရသည္မို႔ အနမ္းကရွည္ၾကာလြန္းလွသည္။

သီဟကို ခ်ီးက်ဴးႏႈတ္ဆက္ဖို႔ လာေနၾကသည့္ သု၀ဏတို႔လူစုသည္ ထိုအျဖစ္ကို ျမင္ေတာ့ ၿပံဳးကာၾကည့္ေနၾကသည္။ ခ်စ္သူႏွစ္ဦး တစ္ဦးႏွင့္တစ္ဦး အငမ္းမရနမ္းေနၾကသည္ကို မ်က္ေထာင့္နီႀကီးႏွင့္ စိုက္ၾကည့္ေနသူတစ္ဦးေတာ့ အားလံုးထဲတြင္ ထူးျခားစြာရွိေနသည္။ မေက်နပ္လို႔ မဟုတ္။ မ်က္ႏွာပူလို႔ဟု ေျပာရမည္။ ထိုသူကား တျခားမဟုတ္ … သမန္း၀ံပုေလြႀကီး ဦးသိဒၶိသာ ျဖစ္ေတာ့ေလသည္။

အသစ္တဖန္ ျပန္လည္တည္ေဆာက္ထားေသာ ၀ံပုေလြရြာ … ၀ံပုေလြရြာ၏ အလယ္တြင္ ရွိေနေသာ အသစ္ေဆာက္ၿပီးခါစ သစ္သားအိမ္ေလးတစ္လံုး …

“ကို .. မၿပီးေသးဘူးလား …“ အိမ္ထဲမွ လွမ္းေအာ္သည့္ လင္းသဒၵါ၏ ေခၚသံေၾကာင့္ သီဟ အမိုးသစ္ျပားကို ဆို႔ႏွင့္ရိုက္ေနရာမွ ခနနားသည္။ အမိုးတစ္ခ်ပ္လိုေနေသးသျဖင့္ လစ္ဟာေနေသးသည့္ အေပါက္မွ အထဲသို႔ ျပန္ေအာ္ေျပာသည္။ “တစ္ခ်ပ္ပဲ က်န္ေတာ့တယ္ .. သဒၵါ .. ဒါၿပီးရင္ ဆင္းလာခဲ့မယ္ …“ “အင္း … အင္း … ျမန္ျမန္လုပ္ .. ဒီမွာ ဟင္းက်က္ေတာ့မယ္ …“

မိန္းမျဖစ္သူ၏ ျပန္ေအာ္ေျပာသံကိုၾကားေတာ့ သီဟၿပံဳးသည္။ ဒီမိန္းမ ဘာေတြထြင္ၿပီး ခ်က္ထားျပန္ၿပီလဲ မသိ။ ေမွ်ာ္စင္ညီေနာင္တြင္ ယမရာဇာကို သုတ္သင္ၿပီးေနာက္ သီဟတို႔ သု၀ဏတို႔အဖြဲ႔ႏွင့္ လမ္းခြဲခဲ့ၾကသည္။ elfေတြကေရာ။ စစ္ကူေရာက္လာသူ ဒႆသိခၤျပည္မွ တပ္မႈးႀကီးကပါ သူတို႔တိုင္းျပည္ကို လိုက္လည္ဖို႔ ဖိတ္ေခၚခဲ့သည့္တိုင္ သီဟ လက္မခံခဲ့။ သူ႔ကို သူရဲေကာင္းတစ္ဦးအျဖစ္ အားလံုးက ဆက္ဆံေနၾကသည့္တိုင္ သူက ဒီဘ၀ကို လိုခ်င္သည္မဟုတ္။ မေသမကြဲပဲ ခ်စ္ရသူ လင္းသဒၵါႏွင့္ ျပန္ဆံုစည္းခဲ့သည္မို႔ အေၾကာင္းဆက္ေပါင္းဖက္ဖို႔သာ လိုလားသည္။ ၀ံပုေလြႀကီး ဦးသိဒၶိကလဲ ဒါကိုရိပ္မိပါသည္။ သူတို႔အဖို႔ကလဲ တစ္ေလာကလံုး၏ ဘံုရန္သူ ယမရာဇာကို ႏွိမ္ႏွင္းေပးခဲ့သည့္ သီဟကို လက္မခံထားခ်င္စရာ ဘာအေၾကာင္းမွ မရွိ။ ၀ံပုေလြရြာသို႔ လိုက္ခဲ့ရန္ ေက်ေက်နပ္နပ္ ဖိတ္ေခၚခဲ့ၾကသည္။ ၀ံပုေလြရြာသို႔ ေရာက္ရွိၿပီး ေနာက္သံုးရက္အၾကာ၌ သီဟႏွင့္ လင္းသဒၵါ၏ မဂၤလာပြဲကို ၿခိမ့္ၿခိ္မ့္သဲ က်င္းပေပးခဲ့သည္။ သတို႔သမီးဘက္က အုပ္ထိန္းသူက ဦးသိဒၶိျဖစ္ၿပီး၊ သတို႔သားဘက္မွ ႀကီးၾကပ္သူကေတာ့ ကလ်ာဏီျဖစ္သည္။ သို႔ေသာ္ ကလ်ာဏီက ၾကာၾကာမေနပါ။ မဂၤလာပြဲၿပီးဆံုးသည္ႏွင့္ သူမ၏ ဗိမာန္ ဦးေခါင္းပံုေတာင္သို႔ ပ်ံသြားခဲ့သည္။ သီဟ အနည္းငယ္ စိတ္မေကာင္းသလို ျဖစ္မိေပမယ့္ ဒါကပင္ သူတို႔အားလံုးအတြက္ အေကာင္းဆံုးလမ္းစမို႔ ဘာစကားမွ မဆိုခဲ့ေပ။

အ၀ိုင္းေပါက္ေလးထြင္းထားသည့္ အမိုးျပားေဒါင့္ကို ေနာက္ဆံုးက်န္ေနသည့္ဆို႔ႏွင့္ ရိုက္သြင္းလိုက္သည္။ လင္းသဒၵါ၏ ေျပာျပခ်က္အရ သိပ္မၾကာခင္ မိုးက်ေတာ့မည္ဆိုသည့္အတြက္ သီဟ ႀကိဳးစားၿပီး ေခါင္မိုးတက္မိုးေနတာျဖစ္သည္။ ခိုင္သည္မခိုင္သည္သိေအာင္ လက္ႏွင့္ျပန္ဆြဲမၾကည့္ၿပီး စိတ္ခ်ရမွ သီဟ ေခါင္မိုးေပၚမွ ျပန္ဆင္းလာခဲ့သည္။ လင္းသဒၵါေျပာတာ ဟုတ္သည္။ အလုပ္ၿပီးသြားလို႔ စိတ္ေအးလက္ေအး ျဖစ္သြားေတာ့ ဗိုက္ကဆာလာသည္။ ေျခေထာက္ႏွင့္ ေျမျပင္ မထိခင္မွာပင္ မီးဖိုခန္းထဲမွ ပ်ံ ႔လြင့္လာေသာ ဟင္းနံ႔ေၾကာင့္ သီဟ တံေတြးေတာင္ မ်ဳိခ်ရသည္။ ဟ … ငါ့မိန္းမ တစ္ရက္၊ ႏွစ္ရက္အတြင္း အဆင့္ျမင့္လာပါလား။ ၾကည့္ရတာ မသူဇာ ဘယ္လိုနည္းေကာင္းေတြ ပို႔ခ်ေပးလိုက္သည္မသိ။

သီဟ အသံမၾကားေအာင္ ေျခကိုဖြဖြေလးနင္းၿပီး ေနာက္ေဘးတံခါးေပါက္မွ လွည့္၀င္လာခဲ့သည္။ မီးဖိုေခ်ာင္ထဲတြင္ လင္းသဒၵါကို အဆင္သင့္ေတြ႔သည္။ သူ႔ကိုေက်ာေပးၿပီး အေငြ႔တေထာင္းေထာင္းထေနေသာ ဟင္းခ်ဳိအိုးကို ေယာင္းမႏွင့္ ေမႊေနသည္။ သီဟ လင္းသဒၵါကို စခ်င္စိတ္ႏွင့္ ခါးက်င္က်င္ေလးကို လက္ေခ်ာင္းေလးႏွင့္ ထိုးမလိုလုပ္သည္။သူ႔စိတ္ထဲတြင္ လင္းသဒၵါက ၀ံပုေလြမေလးဆုိတာ အမွတ္တမဲ့ေမ့သြားလို႔ ျဖစ္သည္။ လင္းသဒၵါ သီဟ အိမ္ထဲ၀င္လာကတည္းက သူ႔အနံ႔ကို ရေနခဲ့သည္သာ …။

“ကိုေနာ္ .. ကလိလာမထိုးနဲ႔ .. ဟင္းရည္ပူနဲ႔ ပက္ထည့္လိုက္မယ္ .. တကယ္တဲ .. လူကို ေတြ႔ရင္ စဖို႔ပဲ စဥ္းစားေနတယ္ ..“ “သဒၵါကလဲ .. ဟဲ .. ဟဲ ..“ သီဟ အရွက္ေျပရယ္ရင္း လင္းသဒၵါ၏ ခါးေလးကို ေပြ႔ဖက္သည္။ အက်င့္ပါေနသည့္ လက္က ၀မ္းျပင္သားရွပ္ရွပ္ေလးကေန အေပၚဘက္ကို မသိမသာ ေရြ ႔သြားသည္။ “ဘယ္လိုေတြ ျဖစ္ေနတာလဲ .. ဒီမွာ ဟင္းခ်က္ေနတာ မျမင္ဘူးလား …“ “ျမင္ပါတယ္ ကြာ .. ျမင္လို႔လဲ ဒီလိုျဖစ္လာတာေပါ့ .. ကိုယ့္မိန္းမက ဘယ္အခ်ိန္ပဲၾကည့္ၾကည့္ လွေနတာကိုး ..“ “ဟြန္း .. အပိုေတြ .. သြား … သြား … ေရသြားခ်ဳိးခ်ည့္ … ျမန္ျမန္လဲလုပ္ဦး .. သဒၵါ ဗိုက္ဆာေနတယ္ …“ “အို .. အိုေက .. သြားၿပီ … ငါးမိနစ္ထက္ ပိုမၾကာေစရဘူး …“ “အယ္ ..“

တကယ္လဲ ငါးမိနစ္ထက္ ပိုမၾကာလိုက္ပါ။ လင္းသဒၵါ ထမင္းပြဲ၊ ဟင္းပြဲေတြ ျပင္ေနစဥ္မွာပင္ သီဟ ေရခ်ဳိးခန္းထဲမွ ျပန္ထြက္လာသည္။ “ေရလဲ စင္ေအာင္သုတ္ဦးေနာ္ .. အကၤ် ီခြ်တ္ႀကီးနဲ႔လဲ မေနနဲ႔ …“ “ေအးပါ .. မိန္းမရယ္ … မေနပါဘူး .. ဒီမွာ ဗိုက္ဆာလို႔ပါ ..“ ေျပာင္စပ္စပ္ေျပာသည့္ သီဟ စကားေၾကာင့္ လင္းသဒၵါ “ဟြန္း“ ဆိုၿပီး မ်က္ေစာင္းတစ္ခ်က္ထိုးသည္။ ဘာမွေတာ့ ထပ္မေျပာ။ ထမင္းပြဲတြင္ ၀င္ထိုင္လိုက္ျပီျဖစ္သည့္ သီဟေရွ႔သို႔ ထမင္းပန္းကန္ကို လွမ္းေပးသည္။ “ဘာေတြ ခ်က္ထားတာလဲ မိန္းမရ .. ဟင္းေတြက မ်ားလွခ်ည့္လား ..“ “ဒါက အမဲသားေျခာက္ဖုတ္ေလ .. ဒီဟာက ယုန္သားဟင္းခ်ဳိ .. ဟိုဘက္ကေတာ့ သမင္သားကို ငရုပ္သီးစပ္စပ္နဲ႔ ခ်က္ထားတာ …“ “၀ိုး .. မိုက္တာပဲ … သီဟတို႔ေတာ့ ဗိုက္တင္းေအာင္ စားလိုက္ဦးမယ္ …“ သီဟ တကယ္စားႏိုင္သည္။ လင္းသဒၵါ ထမင္းတစ္ပန္းကန္ မကုန္ေသး။ သူက ေနာက္တစ္ပန္းကန္ထပ္ထည့္ဖို႔ ျပင္ေနသည္။ သီဟ စားေနသည္ကို ျမင္ၿပီး လင္းသဒၵါ သူမအေဖကို သတိရသည္။ ဦးသိဒၶိလဲ သီဟလို စားႏိုင္သည္။ အခုေတာ့ သူမအေဖသည္ ၀ံပုေလြရြာတြင္ မေနေတာ့။ လင္းသဒၵါကို သမန္း၀ံပုေလြေတြ၏ ေခါင္းေဆာင္အျဖစ္လႊဲအပ္ၿပီးကတည္းက တစ္ေယာက္ထဲ ေတာထဲ၌ က်င္လည္က်က္စားခ်င္သည္ဆိုၿပီး ထြက္သြားခဲ့သည္။ အေဖျဖစ္သူ၏ ဆႏၵမို႔ လင္းသဒၵါ မတားျမစ္ခဲ့ပါ။ တစ္ေန႔ေန႔ တစ္ခ်ိန္ခ်ိန္တြင္ ျပန္လည္ဆံုစည္းဖို႔သာ ေတာင့္တေနမိသည္။

“သဒၵါ .. ဘာေတြေတြးေနတာလဲ .. ထမင္းစားတာလဲ နဲလိုက္တာ ..“ “ေအာ္ .. ဘာမွ မဟုတ္ပါဘူး .. ထမင္းစားတာကေတာ့ ဗိုက္၀သြားၿပီ …“ “ကို … ထားခဲ့လိုက္ေလ .. သဒၵါ ေဆးလိုက္မယ္ ..“ သီဟ ထမင္းပန္းကန္ကိုယူၿပီး စားပြဲမွထဖို႔ျပင္ေတာ့ လင္းသဒၵါက လက္ထဲမွဆြဲယူသြားသည္။ စားပဲြေထာင့္တြင္ တင္ထားသည့္ လက္သုတ္ပု၀ါေခါက္ကိုသာ သီဟ ယူလိုက္ၿပီး ပါးစပ္သုတ္သည္။ မ်က္စိက အလိုလိုေနရင္း ပန္းကန္စင္ေတြ ေရေဆးေနသည့္ လင္းသဒၵါေနာက္ေက်ာဆီသို႔ ေရာက္သြားသည္။ အိမ္ေနရင္းမို႔ လင္းသဒၵါ ခ်ည္သားဂါ၀န္တိုေလးႏွင့္ျဖစ္သည္။ တင္ပါးအိအိေလးေတြက ဂါ၀န္သားေပ်ာ့ေပ်ာ့ေလးေတြႏွင့္ ကပ္ကာရွိေနသည္။ အဲဒီေအာက္မွာ သြယ္လ်သည့္ ေပါင္တံေတြက ေျဖာင့္စင္းစြာရွိေနျပန္သည္။ ဒါကိုျမင္ေတာ့ သီဟ စိတ္ထဲ တစ္မ်ဳိးျဖစ္လာသည္။ အစာ၀ၿပီဆိုေတာ့ သူ႔မွာ တျခားလိုလားေတာင့္တမႈေတြ ရွိလာၿပီ ..

“ကို .. ဒီမွာ ပန္းကန္ေဆးေနတယ္ေလ ကြာ … “ “ပန္းကန္ေနာက္မွ ေဆး .. အဲဒါ ဘယ္အခ်ိန္လုပ္လုပ္ ရတယ္ ..“ ေျပာေျပာဆိုဆို သီဟ လင္းသဒၵါ ၀တ္ထားသည့္ ဂါ၀န္ေလးကို ဆြဲလွန္လိုက္ေတာ့ ျဖဴ၀င္းေနသည့္ တင္ပါးႀကီးကို တန္းေတြ႔သည္။ အိမ္ေနရင္းဆိုၿပီး ေအာက္ခံ၀တ္မထား။ သူ႔အတြက္ အဆင္ေျပဖို႔ ျဖစ္သြားသည္။ ၀တ္ထားသည့္ ေဘာင္းဘီ၏ ရႈံ ႔ႀကိဳးကိုေျဖလိုက္ၿပီး ေအာက္သို႔တြန္းခ်သည္။ လင္းသဒၵါကို ေနာက္ကရိႈးေနစဥ္ကတည္းက ေထာင္မတ္ေနၿပီျဖစ္သည့္ လိင္တံက လြတ္လြတ္လပ္လပ္ျဖစ္သြားသည္။ “တကယ္ပဲ .. ကိုကေတာ့ ကြာ …“ “ထမင္းစားၿပီး တစ္ေလကြာ … စာခ်ဳိးနဲ႔ညီေအာင္ပါ ..“ “အဲဒါ ဘာေျပာတာလဲ …“ “ေနာက္မွ ရွင္းျပမယ္ .. သဒၵါ ..“

သီဟ အေျပာကို ခနထားၿပီး အလုပ္ကို ေရွ႔တန္းတင္လိုက္သည္။ မိတ္ဖက္ျဖစ္ေနၿပီမို႔ လိင္တံက အဖုတ္ေဖာင္းေဖာင္းေလးထဲ တန္း၀င္သည္။ လင္းသဒၵါက ပန္းကန္ေဆးစင္ကို လက္ျပန္ေထာက္ၿပီး ေကာ့ေပးထားသည္။ သီဟ ေသးက်ဥ္လွသည့္ ခါးေလးကို လက္ႏွစ္ဖက္ႏွင့္ ညွစ္ထားၿပီး စတင္ေဆာင့္သည္။ စခါစတုန္းကေတာ့ လင္းသဒၵါအထဲတြင္ ေႏြးေတြးေတြး ေျခာက္ေတာက္ေတာက္ ျဖစ္ေနေသးသည္။ သို႔ေသာ္။ ဒါကခနပင္။ အ၀င္အထြက္မ်ားလားေတာ့ သူမ စိတ္ပါလာၿပီး အရည္လုိက္လာသည္။ ႏႈတ္မွ တအင္အင္ႏွင့္ ညည္းလာသည္။

“ကို .. သဒၵါ .. ကို႔ကို ၾကည့္ခ်င္တယ္ ..“ လင္းသဒၵါ ေတာင္းဆိုမႈေၾကာင့္ လိင္တံကို မခြ်တ္ခ်င္ခြ်တ္ခ်င္ႏွင့္ သီဟ ျပန္ႏႈတ္ရသည္။ လင္းသဒၵါက ဆတ္ခနဲကိုယ္ကိုလွည့္သည္။ သူမ၀တ္ထားသည့္ အကၤ် ီကိုလဲ ေအာက္ေျခနားက ကိုင္ၿပီး လက္ေျမွာက္ခြ်တ္သည္။ ျဖဴ၀င္းေနသည့္ ႏို႔ႏွစ္လံုးက သီဟ ျမင္ကြင္းထဲေရာက္လာသည္။ ရင္ႏွစ္မႊာ၏ အလည္တည့္တည့္တြင္ ထံုးစံအတိုင္း ပန္းေရာင္လည္ဆြဲက အေရာင္ေတာက္ေနသည္။ သီဟ ၾကာရွည္မၾကည့္ႏိုင္အား။လင္းသဒၵါက သူ႔လည္ပင္းကို ဆြဲၿပီး ဖက္လိုက္ေသာေၾကာင့္ အလိုက္သင့္သူမကို ေပြ႔မသည္။ ပန္းကန္စင္ေပၚတင္ေပးလိုက္ၿပီးေနာက္ လိင္တံကို ေနရာေဟာင္းသို႔ ျပန္ပို႔သည္။ လင္းသဒၵါက သူ႔ပါးျပင္ကို နမ္းရင္း ျမန္ျမန္လုပ္ေပးဖို႔ အငမ္းမရေတာင္းဆိုသည္။ သီဟ ေဆာင့္ခ်က္ေတြကို ျမွင့္သည္။ လိင္တံတေလွ်ာက္ က်င္ဆိမ့္တက္လာသည့္ အရသာကို သိပ္မၾကာခင္ပင္ ခံစားလာရသည္။ သူၿပီးေတာ့မည္ဆိုတာ သိသျဖင့္ လင္းသဒၵါ၏ ေက်ာကို တင္းတင္းဖက္ရင္း အားကုန္ေဆာင့္သည္။ ေနာက္ထပ္ဆက္ခ်က္ မျပည့္ခင္မွာပင္ လိင္တံက အစြမ္းကုန္တင္းမာသြားသည္။ အဆံုးထိေရာက္ေအာင္ ထိုးသြင္းထားရင္း သုတ္ရည္ေတြကို တစစ္စစ္ပန္းထုတ္သည္။ လင္းသဒၵါကိုယ္တိုင္လဲ သီဟႏွင့္ တၿပိဳင္တည္းခရီးဆံုးေရာက္သြားသျဖင့္ မ်က္လံုးမွိတ္ကာ ပါးခ်င္းအပ္ထားသည္။ အခ်စ္၏ေနာက္ဆက္တြဲ အရသာကို ႏွစ္ဦးသား ၿမိန္ေရယွက္ေရ စားသံုးေနၾကသည္လို႔သာ ဆိုခ်င္ပါေတာ့သည္။

“အင္ … အင္ … အာ …“ “ကို .. ကို သီဟ …“ သူ႔နာမည္ကို တေက်ာ္ေက်ာ္ ေခၚေနသည္ဟု ထင္သျဖင့္ သီဟ ေလးလံသည့္ မ်က္လံုးေတြကို ႀကိဳးစားကာ ဖြင့္သည္။ အရင္ဆံုး စျမင္ရသည္က ေလးေထာင့္ကြက္ေတြ ညီညီညာညာ ရွိေနေသာ မ်က္ႏွာက်က္ ျဖဴျဖဴေဖြးေဖြးတစ္ခု။ သီဟ စိတ္ထဲ ဇေ၀ဇ၀ါ ျဖစ္သြားၿပီး ေခါင္းကို ဘယ္ဘက္သို႔ ေစာင္းၾကည့္သည္။ အဂၤေတအုတ္နံရံအား သေဘၤာေဆးအစိမ္းျဖင့္ ညီညီညာညာ သုတ္ထားသည္ကို ေတြ႔ရသည္။ မဟုတ္ေသး။ သီဟ ညာဘက္သို႔ ကမန္းကတမ္း လွည့္ၾကည့္သည္တြင္ သူ႔လက္ကို တစ္စံုတစ္ေယာက္က လာကိုင္သည္။

“ကိုသီဟ .. ေခါင္းကို အရမ္းမခါနဲ႔ေလ …သတိရကာစမွာ ေခါင္းအရမ္းမလႈပ္ရဘူး ..“ စကားသံ ၀ဲ၀ဲႏွင့္ လွမ္းသတိေပးေနသည့္ ရင္ဖံုးအကၤ် ီအျဖဴ၊ ထမိန္အနီႏွင့္ မိန္းကေလးကို ၾကည့္ရင္း သီဟ ပါးစပ္အေဟာင္းသားျဖစ္သည္။ မိန္းကေလး၏ အဆင္အျပင္ေၾကာင့္သာမက၊ ႏွာ၀သို႔ ေရာက္ရွိလာသည့္ ေဆးနံ႔မ်ားေၾကာင့္ သူေရာက္ေနသည့္ ေနရာသည္ ဘယ္ေနရာဆိုတာကို သီဟ နားလည္သည္။ “က် .. က်ေနာ္ …“ “စိတ္မပူနဲ႔ .. ကိုသီဟ … ရွင္ ျမစ္ႀကီးနားေဆးရံုကို ေရာက္ေနတာေလ ..“ “ဗ်ာ .. ျမစ္ႀကီးနားေဆးရံု ..“ “ဟုတ္တယ္ … က်မ သိတာက ရွင့္ကို ေတာထဲမွာ ဒဏ္ရာေတြနဲ႔ လဲေနတာကို ကယ္ဆယ္ေရးအဖြဲ႔က ေတြ႔လာတာတဲ့ … ရွင့္အဖြဲ ႔တစ္ဖြဲ႔လံုးမွာ ကိုသီဟ တစ္ေယာက္ပဲ အသက္ရွင္ က်န္ခဲ့တယ္ …“ “မ .. မဟုတ္ေသးဘူး ထင္တယ္ .. ဆရာမ ..“ “ဟုတ္ပါတယ္ .. ရွင္ သတိေမ့ေနတာ .. ဒီေန႔ပါနဲ႔ဆို ငါးရက္ရွိေနၿပီ … က်မပဲ ေန႔တုိင္းေစာင့္ေပးခဲ့တာမို႔ သိေနတာ ..“ “ဗ်ာ ..“

သီဟ ဘာေျပာရမွန္းမသိေတာ့။ စကားသံခ်ဳိခ်ဳိ၊ မ်က္ႏွာထားခ်ဳိခ်ဳိႏွင့္ သူ႔ကို ၿပံဳးၾကည့္ေနသည့္ သူနာျပဳဆရာမေခ်ာေခ်ာေလးကိုသာ ပါးစပ္အေဟာင္းသားႏွင့္ တံု႔ျပန္မိသည္။ သူနာျပဳဆရာမေလးက သီဟပံုစံကို ၾကည့္ၿပီး ေမးစရာ မရွိေတာ့ဘူး ယူဆသြားလို႔လား မသိ။ ကုတင္ေဘးက ထုိင္ခံုေလးတြင္ ၀င္ထိုင္ေနရာမွ ထသည္။ သီဟကို တစ္ခ်က္ၿပံဳးျပရင္း … “ကိုသီဟ … ခန ျပန္မွိန္းေနလိုက္ဦးေနာ္ .. က်မ ဆရာ၀န္ႀကီးဆီ သြားသတင္းပို႔လုိက္ဦးမယ္ ..“ သီဟ ဘာမွ မေျပာႏိုင္အားေသး။ အျဖစ္အပ်က္တစ္ခုလံုးသည္ ဘယ္လိုမွ ယံုၾကည္ႏိုင္စရာ အေၾကာင္းမရွိ။ နပ္စ္မေလးက အခန္းေပါက္၀သို႕ ေလွ်ာက္သြားသည္။ ေျခႏွစ္လွမ္း၊ သံုးလွမ္းေလာက္ လွမ္းၿပီး ဘာကို သတိရသည္မသိ။ သီဟဘက္ ျပန္လွည့္ၾကည့္သည္။

“ကိုသီဟ .. ေျပာဖို႔တစ္ခုေမ့ေနလို႔ … ကိုသီဟကို ေတာထဲမွာ ေတြ႕တုန္းက လက္ထဲမွာ ဆြဲႀကိဳးတစ္ခု ကိုင္ထားတာ ေတြ႔တယ္တဲ့ .. က်မ အဲဒီစားပြဲေပၚမွာ ဗူးေလးနဲ႔ ထည့္သိမ္းေပးထားတယ္ …“ သီဟ လည္ဆြဲဆိုသည့္ အသံၾကားသည္ႏွင့္ ကမန္းကတမ္း နပ္စ္မေလး ညႊန္ျပရာသို႔ ၾကည့္သည္။ အနီေရာင္ဗူးအ၀ိုင္းေလးတစ္ခုကို ေတြ႔သည္ႏွင့္ ျမန္ျမန္ဆန္ဆန္လွမ္းယူၿပီး ဖြင့္သည္။ အထဲက ပစၥည္းကို ျမင္သည္ႏွင့္ သူ႔မ်က္လံုးအစံုသည္ ျပဴးက်ယ္သြားရွာသည္။ ရင္ခြင္တစ္ခုလံုး ေျဗာင္းဆန္ေအာင္ လႈပ္ရွားၿပီး ခ်က္ခ်င္းပင္ အေမာဆို႔သလို ျဖစ္သည္။ မ်က္ႏွာျဖဴဖတ္ျဖဴေလ်ာ္ ျဖစ္သြားသည့္ သီဟ အေျခအေနကုိၾကည့္ၿပီး နပ္စ္မေလး မ်က္ႏွာပ်က္သည္။

“ကိုသီဟ … စိတ္ထိန္း .. ဘာကိုမွ မေတြးနဲ႔ .. က်မ အခုခ်က္ခ်င္း ဆရာ၀န္နဲ႔ ျပန္လာခဲ့မယ္ .. ခနေလး …“ သီဟ နပ္စ္မေလး ေျပာသည္ကို မၾကား။ ႏႈတ္မွ နာမည္တစ္ခုကို ေရရြတ္သည္။ “လင္းသဒၵါ …“ “ရွင္ .. ကိုသီဟ ဘာေျပာလိုက္တယ္ …“ “လင္းသဒၵါ … လင္းသဒၵါေလ .. ဘာျဖစ္လု႔ိလဲ ဆရာမ ..“ “ေအာ္ .. က်မနာမည္နဲ႔ ခပ္ဆင္ဆင္တူလို႔ပါ .. က်မနာမည္က လင္းစႏၵာေလ …“

သူနာျပဳဆရာမေလးက ဒါကိုသာ ေျပာၿပီး အခန္းအျပင္ဘက္သို႔ အေလာတႀကီး ထြက္သြားသည္။ သူမေျပာသလို ဆရာ၀န္သြားေခၚတာျဖစ္မည္။ သီဟ လည္ဆြဲကို ကိုင္ထားရင္း ငိုင္ေနသည္။ ေခတၱခဏမွ် သူ႔ဦးေႏွာက္သည္ အလုပ္မလုပ္ေတာ့။ ဘာကိုမွ ေတြးမရ။ ငူငူႀကီး ျဖစ္ကာေနသည္။ ထိုအခိုက္ သူ႔နားထဲတြင္ တေထာက္ေထာက္ႏွင့္ အသံေတြကို ၾကားလာရသည္။ သီဟ အသံလာရာသို႔ ၾကည့္မိသည္။ မိုးရြာလာျခင္းျဖစ္သည္။ ေစ့ကာထားသည့္ မွန္ျပတင္းေပါက္ကို မိုးစက္ေတြလာစင္သျဖင့္ ထိုေနရာမွ အသံျမည္ျခင္းျဖစ္သည္။ ျပတင္းေပါက္မွန္တေလွ်ာက္ စီးက်သြားသည့္ မိုးေရစက္ေတြကို အဓိပၸါယ္မဲ့စြာျဖင့္ ေငးၾကည့္ေနသည္။  ရုတ္တရက္ အင္မတန္ရင္းႏွီးသည့္ မ်က္ႏွာတစ္ခုကို ျပတင္းေပါက္မွန္ေနာက္တြင္ ျမင္လိုက္ရသည္။ ရုတ္ခ်ည္း ႏွလံုးသားတစ္ခုလံုး ရပ္တန္႔သြားမလို ျဖစ္ၿပီး သီဟ အလုအယက္ ထိုပံုရိပ္ကိုလွမ္းေခၚသည္။ သူ႔အသံသည္ ျမစ္ႀကီးနား ေဆးရံုေဆာင္ တစ္ခုလံုး ပ်ံ ႔ႏွံ႔သြားမလားေတာင္ ထင္ရေတာ့သည္ ….။

သဒၵါ !!!!!!!!!!!!!!

(ဤဇာတ္လမ္းသည္ ျမန္မာ့တပ္မေတာ္ ကြန္မန္ဒိုတပ္ရင္းမွ 

“ေမာင္သီဟ“ ၏ ျပန္လည္ေျပာျပသည့္

ဇာတ္လမ္းတစ္ပုဒ္ျဖ6စ္ပါသည္။)